พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 719

ตอนที่ 719 อาจิ่งวิ่งจนม้าเกือบตาย

หลีโม่หยิบลูกขนไก่ไว้ในมือ แล้วถอยไปอยู่ด้านข้าง นางรู้สึกตื่นเต้นมาก เหมือนน้ำตาจะไหล

ความรู้สึกแบบนี้ มันเหมือนนางได้ยินเพลงชาติเลย ไม่รู้ว่าทำไมนางถึงได้รู้สึกแบบนี้ แต่ว่า นางก็เริ่มเข้าใจ มันคือความภูมิใจ อีกทั้งยังมีความนับถือลึก ๆ ที่ออกมาจากข้างใน

ผู้ชายคนนี้ เป็นของนาง เขาเป็นสามีของนาง ชาตินี้ทั้งชาติ เขาจะอยู่กับนางไปชั่วชีวิต

ตั้งแต่รู้จักเขามา ทั้งความเหย่อหยิ่ง ความเย็นชา กับนางที่แทบจะไม่เคยยิ้มให้ เขานั่งอยู่ในตำหนักของฮองเฮาแล้วจ้องมองมาที่นาง สายตานั้น นางยังจำได้จนถึงวันนี้

เขาบาดเจ็บ นางรักษาให้เขา เขาเริ่มเชื่อใจนาง ยอมรับเงื่อนไขของนาง แต่เขาก็แอบไปดื่มเหล้า ถูกจับได้คาหนังคาเขา เขาทั้งโกรธทั้งอาย

ชีวิตหลังแต่งงาน มีแต่ความอบอุ่นใจ มันเหมือนในหนังเลย ภาพบรรยากาศหลายอย่างม มันปรากฏออกมาในใจของนาง

นางจำได้ หลังจากแต่งงานแล้ว ท่านทวดบรรพบุรุษบอกนางว่า นางไม่ควรคาดหวังให้เขามาปกป้องนาง นางต้องเรียนรู้ที่จะปกป้องตัวเอง อีกทั้ง ยังต้องช่วยเขาต่อต้านศัตรู แต่สิ่งที่เขาเจอ มันเหนือความคาดหมายที่นางคิดไว้มาก

เขาไม่เคยบ่นหรือว่าว่านางทำไม่ดี แต่กลับโทษตัวเองว่าเขาทำไม่ดีพอ

เขาแค่ไม่เคยบอกนางว่าเขารักนาง นางเริ่มรู้สึกแย่ แล้วก็เริ่มอคติ

เสี้ยหลีโม่ เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง?

“ร้องไห้ทำไม?”

มือหยาบ ๆ ลูบไปที่หน้าของนาง ท่าทางของเขาอ่อนโยนมาก

นางเงยหน้าขึ้นมา ตกใจจนทำให้เขาหยุดลง สายตาของเขามองมาที่นาง ใบหน้าที่สวยงามมันเต็มไปด้วยความกังวล

หลีโม่ยิ้ม สายตาของนางเป็นประกาย “ไม่ได้ร้อง แค่รู้สึกว่า ข้าได้แต่งงานกับเจ้า ข้ามีความสุขมาก”

ซือถูเย้นยิ้ม “บ้า ๆ บอ ๆ”

เขาเอากิ่งไม้ทิ้งไป แล้วจับมือนาง “ไป”

หลีโม่มองไปที่เขาอย่างหลงใหล “เจ้าเจ็ด เจ้าหล่อมากเลยนะ”

“หล่อ?”

“ก็คือหน้าตาดี”

ซือถูเย้นหัวเราะ “ผู้ชายหน้าตาดีมีประโยชน์อะไร?”

“เลี้ยงเป็นอาหารตาได้” หลีโม่ยิ้มแล้วพูดว่า นางนึกถึงเรื่องนี้ขึ้น เลยรีบถามว่า “ทางโหรวเหยา ข้าลืมบอกให้นางออกนอกเมืองเลย ไม่รู้ว่าอาจิ่งได้ไปหานางหรือเปล่า”

“วางใจได้” ซือถูเย้นยิ้มแล้วพูดว่า “ข้าสั่งให้คนไปบอกให้โหรวเหยาไปรับคนที่นอกเมืองแล้ว คิดว่า อาจิ่งเองก็น่าจะไปแล้ว”

“อยากเห็นจังเลย” หลีโม่รู้สึกว่าอาจิ่งชอบโหรวเหยามากจริง ๆ เพียงแต่ต้องรอดูว่าโหรวเหยาจะทำใจเรื่องของซูชิงได้ไหม เพื่อเริ่มต้นการเดินทางของความรักอีกครั้ง

“เจ้าอยากไปดู? ไม่ได้ เดี๋ยวหมอหลวงจะมา เจ้าจะออกไปอีก สุขภาพสำคัญที่สุด หากเจ้าคิดอยากจะรู้ผล ไว้ดึกอีกหน่อยข้าไปที่ ตำหนักซีย่วน พร้อมเจ้าแล้วกัน”

“ก็ได้” หลีโม่เองก็คิดยากจะรู้เหมือนกันว่านางเป็นอะไรกันแน่

โหรวเหยาได้รับสารจากซือถูเย้น ให้ไปรับคนที่หน้าประตูเมือง เขามาจากแคว้นเป่ยม่อ เป็นคนคุ้นเคย แต่ไม่ได้บอกว่าใคร

โหรวเหยานึกยังไงก็นึกไม่ออก ว่าคน ๆ นั้นจะเป็นใคร

ต้องให้นางไปรับด้วยตัวเอง แสดงว่าต้องไม่ใช่คนธรรมดา หรือว่าจะเป็นอ๋องฉี?

ไม่สิ หากอ๋องฉีมา ก็ควรจะเป็นเหล่าขุนนางไปรับสิ

นางคิดว่าน่าจะเป็นกาวเฟิ่งเทียน

ส่วนทางฉินโจวก็ให้ความร่วมมือดีมาก อาจิ่งทำทุกวิถีทางจนฉินโจวต้องยอมออกมา แล้วบอกเขาว่าโหรวเหยาถูกซูชิงปฏิเสธ นางเสียใจ วันนี้เลยจะไปจากเมืองหลวง ออกเดินทางไปที่อื่นคนเดียว

หลังาจากอาจิ่งได้ยินแล้ว ก็หาข้ออ้างเอาม้าสีดำแล้วก็ออกไปทันที

นางคิดแล้วพูดว่า “เรากลับไปที่จวนอ๋องซื่อเจิ้งกันก่อน แล้วค่อยให้ท่านอ๋องส่งคนมารับเองแล้วกัน จากนั้น เราค่อยไปที่ ตำหนักซีย่วน”

นางรู้สึกว่าต้องเกิดเรื่องอะไรแน่

หลีโม่ส่งหมอหลวงกลับไปจนหมดแล้ว ก็ได้ยินว่าโหรวเหยามา

หมอหลวงบอกว่านางไม่ได้เป็นอะไรเลย เพียงแต่ร่างกายอ่อนเพลีย เลือดลมไม่ค่อยดี ต้องกินยาบำรุงปรับสภาพ

ดังนั้น ซือถูเย้นก็เริ่มอารมณ์ดีขึ้น ได้ยินว่าโหรวเหยามา ก็เลยพูดว่า “คงไม่ได้มาเอาเรื่องหรอกมั้ง?”

หลีโม่พูดว่า “ก็ดี กำลังอยากถามนางเลยว่าคิดยังไง”

“เย็นเอ๋อร์ ไปเชิญนางมาที” หลีโม่สั่ง

เย็นเอ๋อร์ถอนสายบัวแล้วพูดว่า “เจ้าค่ะ”

ไม่นาน ก็เห็นเย็นเอ๋อร์พาโหรวเหยาที่ร้อนใจเดินเข้ามา

โหรวเหยาเดินเข้าประตูมา ก็เห็นซือถูเย้นอยู่ด้วย ก็พูดว่า “พอดีเลย ท่านพี่ก็อยู่ด้วย ท่านคิดจะไปรับใคร? ท่านให้คนไปรับเองเถอะนะ ข้ายังมีเรื่องต้องทำอีก”

ซือถูเย้นกับหลีโม่มองหน้ากัน พวกเขารู้สึกแปลก ๆ

“เจ้าไม่ได้ไปที่ประตูเมืองเหรอ?” ซือถูเย้นถาม

“ไปแล้ว รอเกือบตั้งสองชั่วยาม ไม่เห็นใครเลย ตกลงเป็นใครกันแน่? กาวเฟิ่งเทียนเหรอ?” โหรวเหยานั่งลง เห็นบนโต๊ะมีน้ำชา ก็ดื่มไปหลายแก้ว ที่ประตูเมืองร้อนมาก

“เอ่อ กาวเฟิ่งเทียน ไม่เจอเขาเหรอ?” ซือถูเย้นพริบตาหลายที

“ไม่เจอเลย จำผิดวันหรือเปล่า? เป็นพรุ่งนี้หรือเปล่า?” โหรวเหยาได้ยินว่าเป็นกาวเฟิ่งเทียน นางก็คิดว่าช่างเถอะ ยังน้อยตอนที่อยู่เป่ยม่อก็ช่วยพวกเขาไว้ไม่น้อย รอสักสองชั่วยาม ก็ไม่เป็น

หลีโม่อดที่จะถามไม่ได้ “เจ้าไปรอที่นอกประตูเมืองสองชั่วยาม ไม่มี ...... เรื่องอะไรเกิดขึ้นเลยเหรอ?”