พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 720

ตอนที่ 720 ปลดปล่อยตัวเอง

โหรวเหยาท่าทีจริงจังขึ้นมา “จริงสิ ที่ข้ามาที่นี่ ก็เพราะเรื่องที่ ตำหนักซีย่วน ที่นั่นเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า? ข้าไปรอเกาเฟิ่งเทียน ข้าเห็นอาจิ่งขี่ม้าออกนอกเมืองของไปเร็วมาก พริบตาเดียวคนก็หายไปเลย”

หลีโม่ร้องออกมา “อาจิ่งออกนอกเมืองไปแล้วเหรอ?”

“ใช่ ไปเร็วมากด้วย ข้าให้ อาจู๋ ไปถามที่ ตำหนักซีย่วน ทางนั้นก็บอกว่าไม่มีอะไร ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ต้องออกนอกเมืองไปไวแบบนั้นด้วย” โหรวเหยาพูดอย่างแปลกใจ

ซือถูเย้นหันไปมองหน้ากับหลีโม่ ซือถูเย้นพูดว่า “สมควร”

“สมควรอะไร?” โหรวเหยาถาม

“สมควรไม่มีเมีย”

โหรวเหยาหัวเราะ “เขาก็แค่เป็นคนตั้งใจทำงาน จะไม่มีคนชอบได้ไง? ท่านพี่อย่าดูถูกคนอื่นสิ”

หลีโม่กลับพูดอย่างจริงจังว่า “ครั้งนี้ ข้าเห็นด้วยกับเจ้าเจ็ดนะ”

โหรวเหยามองไปที่พวกเขาด้วยความแปลกใจ “เขาแค่ออกนอกเมืองไป ทำไมถึงได้บอกเขาจะหาเมียไม่ได้ล่ะ? เราจะลองไปดูที่ ตำหนักซีย่วน กันไหม? หรือว่า ตำหนักซีย่วน อาจเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ได้”

“ไม่จำเป็น หากเกิดเรื่องขึ้นมา อาจิ่งไม่มีทางออกนอกเมืองไปหรอก เขาต้องมาหาข้าก่อน” ซือถูเย้นพูด

โหรวเหยาพยักหน้า “ข้าเองก็คิดแบบนั้น หรือว่าจะออกไปทำอะไรนอกเมือง น่าจะเป็นทำงานให้ฉินโจวแน่ ๆ คนอย่างเขา ทำงานสุขุมมาก ฉินโจวได้เขาคอยช่วย เหมือนเสือติดปีกเลย”

หลีโม่มองไปที่ใบหน้าที่จริงจัง เขาพูดว่า “เจ้าเหมือนจะให้คะแนนเต็มสิบกับอาจิ่งเลยนะ”

โหรวเหยาพูดว่า “แน่นอน เขาเป็นผู้มีพระคุณของข้านะ ตอนที่หนีมา ข้าก็เคยบอกแล้ว หากข้ารอดมาได้ กลับมาเปิดโรงหมอ ข้าจะทำยาขาย ได้เงินมาข้าก็จะแบ่งให้เขาครึ่งหนึ่ง ถือว่าเป็นการตอบแทนเขา”

“เขาไม่ได้ไม่มีเงิน ครอบครัวของอาจิ่งอยู่ที่เป่ยม่อ ก็เป็นตระกูลนักรบ ไม่มีใครดูถูกได้ ไม่ขาดเงินหรอก” หลีโม่พูดว่า “แต่ได้ยินฉินโจวบอกว่า ครอบครัวของอาจิ่ง กังวลเรื่องการแต่งงานของเขาตลอด หากเจ้าอยากตอบแทนบุญคุณของเขา ก็หาเมียให้เขาสักคนสิ”

โหรวเหยาโบกมือ ยิ้มแล้วพูดว่า “เรื่องหาเมีย ข้าทำไม่ได้หรอก คนอยากเขา เรื่องเยอะจะตายไป หากไม่ใช่ผู้หญิงดีดีคงไม่เข้าตา”

“เขาเคยบอกเงื่อนไขเลือกเมียกับเจ้าเหรอ?” หลีโม่ถาม

โหรวเหยาส่ายหน้า “ไม่เคยหรอก เพียงแต่ ตอนที่อยู่หนานจวิน ตอนที่ เทียนจีจื่อ ส่งสาวใช้มาดูแลข้า พวกนางหน้าตาดีใช้ได้เลย แต่เขากลับไม่มองเลย ข้ายังว่าเขาไม่รู้จักทะนุถนอมผู้หญิงเอาตั้งหลายครั้ง”

ซือถูเย้นพูดขึ้นมาว่า “ซื่อใช่ได้ แต่โง่ไปหน่อย”

“ท่านพี่พูดแบบนี้ข้าไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่เลยนะ อาจิ่งไม่ใช่คนโง่ เขาฉลาดมาก เรารอดจากการตามล่ามาได้ เพราะเขาเลยนะ”

หลีโม่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง แผนการที่ตั้งใจคิดเอาไว้ เดิมคิดว่าคงจะมีผลอะไรบ้าง แต่เหมือนผิดพลาดกันไปหมด

เพียงแต่ หลีโม่ไม่พูด ซือถูเย้นกลับบอกออกไปจนหมด “อาจิ่งออกนอกเมือง ไม่ได้ไปทำงานให้ฉินโจวหรอก แต่เขาไปหาเจ้า”

โหรวเหยาตะลึงไป “หาข้า? ข้าก็อยู่ที่นอกประตูเมืองไง เขาออกนอกเมืองไปทำอะไร?”

“โง่ไง”

โหรวเหยามองไปที่หลีโม่ที่ยิ้ม “นี่มันเริ่มอะไรกัน? หรือว่า พวกเจ้าตั้งใจให้ข้าไปที่ประตูเมืองเหรอ?”

โหรวเหยายิ้ม “เจ้ารู้ว่าข้าดีแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร? คนที่ข้าชอบ เขากลับไม่รู้ว่าข้าดี”

“ไม่ใช่ไม่รู้ แต่ว่า เรื่องของความรู้สึกมันประหลาด ไม่ใช่บอกว่ามีคนสักคนเป็นคนดี ก็จะได้รับทุกอย่าง ความรู้สึกที่อยากได้ ซูชิงกับหลิงลี่ .......”

หลีโม่ยกหลิงลี่ออกมา

โหรวเหยาพูดจบ ก็ตกใจมาก “คิดไม่ถึงเลยว่า หลิงลี่จะลำบากมามากขนาดนี้ ซูชิงรู้ว่าเรื่องเก่าของนางไหม?”

“ซูชิงน่าจะมองออก แต่ไม่มั่นใจ”

โหรวเหยานิ่งไป แล้วพูดว่า “ซูชิงเป็นผู้ชายที่ดี ข้าหวังว่าเขาจะมีความสุข”

หลีโม่รู้สึก ความคิดของโหรวเหยา อย่าว่าแต่ผู้หญิง แม้แต่ผู้ชายก็เทียบไม่ได้เลย

นางเห็นผู้หญิงที่มีความรักอย่างบ้าคลั่งมาก่อน เห็นพวกนางทำได้ทุกอย่างเพื่อความรัก

โหยวเหยามองไปที่นาง ยิ้ม ใบหน้ารู้สึกเศร้าบ้าง “ที่จริง เรื่องของความรู้สึกจะเอาเป็นเอาตายหัวชนฝาไม่ได้หรอก หลายปีที่ผ่านมา ข้าดูแลปกป้องตัวเองมาตลอด หากอีกฝ่ายไม่รัก ข้าก็จะถอยออกมา ทำทุกอย่างให้ดีที่สุดแล้ว ก็เพื่อว่าตัวข้าเองจะไม่เจ็บปวดมาก ที่จริงข้ารู้มานานแล้วซูชิงไม่ได้มีใจให้ข้า เพียงแต่ข้าคิดว่า เมื่อก่อนข้าปล่อยมือจากความรู้สึกที่มีต่อท่านพี่ง่ายไป เลยคิดอยากจะยื้อความรู้สึกที่มีกับซูชิงให้นานกว่านี้ ก็อาจจะสมหวังก็ได้ แต่สุดท้ายความคิดแรกของข้ามันก็ถูก ไม่ยื้อ ไม่ตื้อ ไม่ฝืนใจทั้งตัวเองแล้วก็อีกฝ่าย ก็ควรต้องปล่อยมือแล้วหาทางใหม่”

หลีโม่ปวดใจมาก “โหรวเหยา ข้าไม่รู้จะปลอบเจ้ายังไงดี ในเรื่องความรู้สึก ข้าเองก็เป็นคนโง่”

โหรวเหยาถอนหายใจ “ที่จริงข้าพูดง่าย ๆ แบบนี้ แต่ลงมือทำจริงมันไม่ง่ายเลยนะ แต่ว่า หากไม่ทำ ชาตินี้ก็ถอยไม่ได้ เหมือนซุนฟางเอ้อร์ ทำจนตัวเองถอยก็ไม่ได้เดินหน้าก็ไม่ได้ บีบจนไม่มีทางไปต่อ สุดท้ายก็ต้องตาย”

ใช่ ในเมื่อไม่ได้ ก็แค่ปล่อยมือแล้วไป อย่างน้อย ก็ได้ปลดปล่อยตัวเองออกมา