พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 721

ตอนที่ 721 คนที่ชื่อหวั่นจิ้ง

โหรวเหยาพูดจบ นางก็พูดต่อว่า “จริงๆ แล้วข้ากับซุนฟางเอ้อร์ก็เห็นแก่ตัวทั้งนั้น คิดแต่เพื่อตัวเองทั้งนั้น”

หลีโม่ส่ายหัว “การเห็นแก่ตัวของเจ้ากับซุนฟางเอ้อร์นั้นไม่เหมือนกัน เจ้าไม่เคยทำร้ายคน”

การเห็นแก่ตัว กับการเห็นแก่ตัวเอง มันยังมีข้อเล็กๆ ที่แตกต่าง

โหรวเหยานิ่งไปครู่ใหญ่ แล้วพูดว่า “รอจิ่งกลับมา เดี๋ยวข้าจะพูดกับเขาเอง”

หลีโม่พูดเบาๆ ว่า “ไม่ต้องรีบ อย่าไปทำร้ายเจ้าทึ่มนั่น”

โหรวเหยาหัวเราะเบาๆ “ข้าแค่อยากถามเขาว่า ตอนนี้ข้ามีคนในใจ แต่ข้าก็จะพยายามลืม อยากถามเขาว่ายอมรอข้าไหม?”

หลีโม่นิ่ง แล้วก็ทำหน้าดีใจ “เจ้าพูดจริงหรือ?”

“จะลำบากตัวเองทำไม? ทรัพย์สินหาง่าย แต่หาชายรู้ใจนั้นหายาก ผู้หญิงเราสักวันก็ต้องแต่งงาน ถ้าไม่แต่งกับคนที่ตนเองชอบ ก็แต่งกับคนที่ชอบตนเอง”

โหรวเหยายิ้ม แล้วพูดว่า “เจ้าคิดว่าข้าง่ายไปไหม?”

หลีโม่รีบพูด “ไม่ๆ โหรวเหยา ข้าคิดว่า ข้าเริ่มหลงรักเจ้าแล้ว”

โหรวเหยาหัวเราะร่า “โอเค เจ้ากลับไปหย่ากับไอ้เจ็ด แล้วเรามาแต่งงานกัน”

หลีโม่ก็สะใจ “ได้สิ”

ไอ้เจ็ดจ้องมองอยู่ห่างๆ เขาหูดีมาก แม้แต่เสียงของพวกนางถอนหายใจ ก็ยังได้ยิน

หย่ากับเขาหรือ? มีฉินโจวคนเดียวไม่พอ ยังจะโหรวเหยาอีกหรือ?

ต้องรีบให้โหรวเหยาแต่งออกไป

ทุกคนคิดว่าจิ่งจะกลับมาคืนนี้ แต่ว่า ผ่านไป3วัน จิ่งก็ยังไม่มา โหรวเหยาก็เริ่มกังวล

วันนี้ หมุยเฟยเพิ่งสั่งคนให้มาตำหนักอ๋องซื่อเจิ้ง บอกว่า เสี้ยฮ่าวหราน ป่วย หลีโม่ก็วางใจลงบ้าง

สามวันนี้ ซือถูเย้นก็ไม่ค่อยว่าง เพราะว่ากำลังตระเตรียมงานเลี้ยงฉลองให้เซียวเซียวและอ๋องอานชิน

วันนั้น จะต้องช่วยเสี้ยฮ่าวหรานให้ได้ ไม่เช่นนั้น อาการของหลีโม่ก็จะไม่ดีขึ้น

หลีโม่ป่วยจริงๆ ฝันร้ายทุกคืน พอตื่นมา ก็ไม่ค่อยมีสติ หลายวันไป ก็ผอมลงบ้าง

แม้แต่ตอนเข้าวัง ฮองไทเฮาก็ดูออก แล้วยังบอกให้นางรักษาสุขภาพ ส่วนเรื่องราวในจวน ก็ได้ส่งหวั่นจิ้งไปแล้ว ก็ให้นางช่วยดูแล แล้วให้นางรีบมีลูกหลานสืบสกุล

หลีโม่ก็ต้อง ขอบคุณอย่างจริงใจ!

ฮองไทเฮาก็ฟังออกว่านางไม่ได้จริงใจ เพราะได้เจอกันหลายวัน นางก็เริ่มเข้าใจหลีโม่

สรุปว่า คนคนนี้ เจ้าเล่ห์มาก ดูไปเหมือนไม่มีอันตราย เหมือนจะไม่สู้ใคร แต่คนรอบกายนางล้วนพร้อมช่วยเหลือนาง นางใช้คนเก่ง เพราะนางรู้ว่าแต่คนมีข้อดีและข้อเสียอะไร เรื่องที่เกี่ยวกับนาง นางพร้อมจะยืนอยู่ริมฝั่งเพื่อดูผลงาน

ครั้งก่อนถูกอ๋องหลี่ชินมาก่อกวนหลายวัน นางก็เริ่มไม่อยากจะสู้กับหลีโม่แล้ว

อย่างน้อย ตอนที่ยังไม่มีแผนอะไรดีๆ นางไม่อยากลงมือ เดี๋ยวจะเสียกำลังไปเปล่าๆ

หลีโม่เองก็ไม่อาจจะสู้กับนางซึ่งๆ หน้า ไม่สู้เอาเวลานั้นไปหายใจเล่นดีกว่า

ตัดมาทางตำหนักอ๋องซื่อเจิ้ง ก็จัดงานเลี้ยงแขกในวันที่จิ่งกลับมาพอดี

เลี้ยงต้อนรับฉินโจว

จริงๆ แล้วเป็นความต้องการของฮ่องเต้ เพราะว่า ตั้งแต่ฉินโจวมาที่นี่ มีขุนนางมากมายอยากจะเลี้ยงต้อนรับนาง ด้วยเหตุผลอะไร ไม่พูดก็รู้ๆ กันอยู่

ดังนั้น ตอนที่ซือถูเย้นเข้าวัง ฮ่องเต้ก็พูดขึ้นว่า ฉินโจวมาแคว้นเรานานแล้ว ยังไม่มีงานเลี้ยงต้อนรับเลย

ซือถูเย้นก็รู้ว่าควรทำอย่างไร

ใช้เวลาตระเตรียมงานหนึ่งวัน หลีโม่คิดว่าทำได้ และที่สำคัญหยางมามาคิดว่าทำได้

ขั้น 3 จะเป็นลายซีหยัน

ส่วนชุดที่หวั่นจิ้งใส่วันนี้ เป็นสีกรมท่าปักลายซีหยัน เป็นชุดคนรับใช้ขั้น3 ไม่รู้ว่าไปยืมมาจากชวนเซี่ยชิวตงหรือเปล่า

ใส่ชุดนี้เข้ามา มีสองความหมาย

อันแรกคือ จะบอกว่าจวนอ๋องมองว่านางเป็นคนรับใช้ขั้น3

อีกความหมายคือ นางยอมรับว่าเป็นคนรับใช้ขั้น3

หวั่นจิ้งเข้าห้องมา แล้วมองหลีโม่ แล้วก็งอขาจะคุกเข่าลง

“หม่อมฉันถวายพระพรพระชายา”

เสียงของนาง ก็เหมือนชื่อของนาง เสียงเนียนสวย

หลีโม่มองใบหน้าที่ไม่ทาแป้งแต่งหน้าของนาง ดูเรียบง่าย แต่ดึงดูดคน

วันแรกที่เห็นนาง ก็รู้ว่านางนั้นนิ่งดี แต่วันนี้มาใส่ชุดคนใช้ ก็ยังไม่สูญสิ้นความเป็นสาวตระกูลสูงศักดิ์

เป็นคนไม่ธรรมดา

“เจ้าลุกขึ้น！” เสียงหลีโม่ก็นิ่มขึ้นบ้าง

หวั่นจิ้งลุกขึ้น แล้วก้มหน้า เพื่อรอหลีโม่สั่งการ

หลีโม่กล่าว “เสื้อผ้าของเจ้า ใครเป็นคนให้”

หวั่นจิ้งพูดอย่างเคารพว่า “เรียนพระชายา หม่อมฉันทำขึ้นเอง วัตถุดิบก็ให้คนไปซื้อมา หม่อมฉันรีบทำให้เสร็จภายในสองวัน”

“นี่มันเป็นชุดของคนรับใช้” หลีโม่เตือนนาง เพราะกลัวนางไม่รู้ระเบียบ

หวั่นจิ้งกลับบอกว่า “หม่อมฉันรู้ ว่าตนเองเป็นทาส ก็ต้องเป็นคนรับใช้”