พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 725

ตอนที่725 อยู่ดีๆ ก็ป่วย

โหรวเหยาเคยได้ยินมาว่า คนแคว้นเป่ยม่อเป็นคนตรง ไม่คิดเล็กคิดน้อย แต่ระหว่างทางที่กับจิ่งลำบาก เขาทำดีด้วยอย่างมาก ไม่เคยเสียมารยาท เดิมคิดว่า หลังจากนางแสดงความในใจแล้ว ก็คิดว่าเขาจะทำเหมือนเดิม ไม่คิดว่าจะคึกเช่นนี้

นางไม่ค่อยสบายใจ แต่ก็พูดไม่ออก

ราวกับว่า ลึกๆ นางก็หวังอยากจะความรู้สึกแบบนี้

นางหัวเราะเยาะตนเอง ที่ในใจยังมีซูชิง แต่กลับถูกคนอย่างจิ่งมาพูดเล้าโลมจนใจอ่อน ช่างไม่มีความเป็นผู้หญิงเอาเสียเลย

โหรวเหยาคิดไปคิดมา ขอบตาก็เริ่มแดง แล้วก็หันหลังเดินเข้าไป

จิ่งก็ยื่นโง่ๆ อยู่

การที่ซูชิงออกจากงานไป ถึงแม้จะทำให้ทุกคนเสียดาย แต่เนื่องจากอ๋องอานชินและเซียวเซียวจะกลับมาแล้ว ตอนนี้ยังเป็นเรื่องดี ทุกคนก็เลยลืมซูชิงไป

ในระหว่างดื่ม ทุกคนก็เต็มที่กัน

หลีโม่มีความสุข ก็เลยดื่มมากหน่อย เหงื่อออกเต็มหน้า ดูมีเสน่ห์มาก

สายตาของซือถูเย้นก็มองตามตัวหลีโม่

ท่าทางหลงใหลขนาดนั้น ต่อให้บอกว่าเขาไม่สนใจหลีโม่แล้ว ก็ยังไม่มีใครเชื่อ

ฉินโจวเห็นเข้าก็จี๊ดใจ แล้วก็ยกดื่ม เหล้าแคว้นต้าโจว ยังรสอ่อนไป ไม่แรงเท่าเหล้าของแคว้นเป่ยม่อ ดังนั้นเหล้ายังขมไม่เท่าภายในใจ กลบความเจ็บปวดในใจไม่ได้

นางหวังว่าหลีโม่จะมีความสุข เพราะนางให้ไม่ได้

แต่ว่า ถึงจะคิดเช่นนั้น ใจนางเองก็ยังเจ็บปวด

ความขมขื่นของฉินโจว ถูกซือถูจิ้งเห็นเข้า

วันนี้ซือถูจิ้งก็มีความสุข แต่ดื่มไม่มาก เพราะนางไม่ดื่มเหล้ามานานแล้ว เพราะกลัวเมาแล้วก่อความวุ่นวาย

นางเข้าใจความรู้สึกของฉินโจว ความรักที่ให้แต่ไม่อยากครอบครอง

บางที ฉินโจวอาจจะเจ็บกว่านาง เพราะว่า ฉินโจวเป็นผู้หญิง สิ่งที่นางคิด นางทนไม่ได้

ซือถูจิ้งหวังว่าสิ่งที่นางคิด นางจะเก็บไว้ในใจได้ ถ้าคนอื่นรู้ หลีโม่ก็จะลำบาก

หลีโม่ดื่มจนเกือบเมา กำลังอารมณ์ดี แล้วหันไปมองหูฮวนซี

นางเห็นหูฮวนซีเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปทุกคนในงาน ถ่ายเสร็จ ไม่รู้ว่านางเขียนอะไรลงไป

นางรีบลุกขึ้น แล้วเดินไปข้างๆ หูฮวนซี

หูฮวนซีถาม “ทำไมหรือ?”

หลีโม่ขยี้ตา แล้วก็เห็นว่านางไม่ได้ถือโทรศัพท์ แต่ถือจอกเหล้าอยู่

ตาฝาดหรือ?

“เปล่า ข้าอยากดื่มกับเจ้า” หลีโม่หันหลัง เพราะในมือไม่ได้ถือจอกเหล้า

เมื่อครู่นาง เข้ามาทำอะไร?

“หลีโม่ หลีโม่”

นางรู้สึกว่าตนเองเดินอยู่บนเมฆ ในหูมีเสี้ยงวิ๊งๆ รอบด้านมีแต่หมอกควัน นางมองไม่ชัดเจน เหมือนกำลังมีคนเรียกนาง แล้วนางก็ตอบไป ด้านหน้าภาพมันหมุนไปหมด นางมึนหัว...........

มีคนมากอดนางไว้ นางมองเห็นหน้าซือถูเย้น แล้วก็ได้ยินตนเองพูดว่า “ข้าไม่เป็นไร เจ้าเป็นอะไรไอ้เจ็ด?”

หลีโม่ฝันอยู่นานมาก

นางยังเหมือนเดิม รับหน้าที่ในกองบัญชาการ ถูกส่งตัวไปในพื้นที่ดินแดนสามเหลี่ยมทองคำ เพื่อค้นหาผู้นำการค้ายา

ซือถูเย้นรีบไปจัดการ ไปเชิญพระสงฆ์ที่มีชื่อเสียงมา แต่ก็ยังไขปริศนาไม่ได้

แต่พระท่านนั้นก่อนกลับ ได้ทิ้งคำพูดไว้ว่า “ชะตากรรมของพระชายา ได้ถูกเปลี่ยนเมื่อปีที่แล้ว อาตมาก็ทำอะไรไม่ได้”

ปีที่แล้วหรือ? ปีที่แล้วเกิดเรื่องมากมายกับหลีโม่

หลังจากพระกลับไป หลีโม่ก็นิ่งขึ้นมาก ไม่ได้ร้องตะโกนออกมาแล้ว แต่ว่า ยังผวาอยู่

“ท่านพี่ งานเลี้ยงคืนนี้ พวกเรายังมีเรื่องต้องไปจัดการ ได้เวลาเข้าวังแล้ว” อ๋องเย่กล่าว

ซือถูเย้นไม่มีจิตใจทำอย่างอื่น แต่ว่า เรื่องที่ต้องช่วยเสี้ยฮ่าวหราน เป็นความหวังของหลีโม่ ถ้าช่วยเสี้ยฮ่าวหรานออกมาไม่ได้ ต่อให้นางฟื้นขึ้นมา นางก็ยังกังวลอยู่

ซือถูเย้นพูดกับซือถูจิ้งว่า “คืนนี้เจ้าไม่ต้องไป คอยอยู่ที่นี่”

“ข้าทราบแล้ว” ซือถูจิ้งหน้าตากังวล “เจ้าไปเถอะ”

หูฮวนซีกลับบอกว่า “ไม่ องค์หญิงท่านไปเถิด ข้า โหรวเหยาและเฉินหลิ่วหลิ่วจะอยู่ที่นี่เอง หลิงลีก็อยู่ คืนนี้เซียวเซียวกลับมา พวกท่านไม่ได้เจอกันนาน ไปเถอะ”

ซือถูจิ้งส่ายหัว “เขากลับมาแล้ว ถ้าอยากพบ จะพบตอนไหนก็ได้ หลีโม่เป็นแบบนี้ ข้าไปไหนไม่ได้”

ฉินโจวก็ไม่อยากไป แต่ฮ่องเต้เชิญนางไป นางต้องไป

อ๋องเหลียงเข้าวังไปจัดการงานนานแล้ว เพราะคืนนี้องค์ชายสามต้องรายงาน ดังนั้นอ๋องเหลียงต้องไปสอนว่าควรทำอย่างไร

ทางฝั่งซุนฟางเอ้อร์ ในวันที่หลีโม่สลบไปวันที่สอง โหรวเหยาก็เข้าวังไปพบนาง แล้วก็นัดแนะกับนาง

โหรวเหยาพูดกับซุนฟางเอ้อร์ ถ้าช่วยเสี้ยฮ่าวหรานออกมาได้ สองพี่น้องก็จะหายกัน

ถึงแม้ซุนฟางเอ้อร์ปากจะบอกไม่สนใจ แต่ในใจก็ให้ความสำคัญกับโหรวเหยา

เพราะนางไม่มีญาติพี่น้องแล้ว