พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 729

ตอนที่ 729 ยาเรียกคืนวิญญาณของซางชิว

ซือถูเย้นเม้มปาก แล้วก็ยิ้มประชด “เจ้าตกลงข้อแลกเปลี่ยนกับข้าหรือ?”

“ใช่แล้ว” อ๋องหนานหวยตอบอย่างเคารพ แต่ว่า เริ่มสู้นิดหน่อย

“ว่ามา” ซิอถูเย้นตอบ

อ๋องหนานหวยเตี้ยกว่าเขานิดหน่อย แต่ว่า ยืนยืดตัวข่มซือถูเย้น แต่ก็ทำไม่ได้ “ข้าอยากกลับแดนหนานโก๋ว”

“เจ้าอยากกลับแดนหนานโก๋ว ก็ไปขอให้ฮ่องเต้อนุญาตสิ ฮ่องเต้คงดีใจมาก ที่เจ้าเสนอแบบนี้” ซือถูเย้นกล่าว

อ๋องหนานหวยหัวเราะประชด “นั่นมันเมื่อก่อน แต่ว่า ตอนนี้คงจะไม่อนุญาตแน่ๆ”

“เจ้าหาทางเพื่อที่จะอยู่ในเมืองหลวง แล้วทำไมคราวนี้ถึงอยากกลับไป?”

อ๋องหนานหวยยิ้ม “ตอนนี้ข้าอยู่ในเมืองหลวงมีประโยชน์อะไร? อยู่ก็ถูกกักตัว ออกไปไหนก็ไม่ได้”

ครั้งก่อนไล่เขากลับไป เพราะว่าเขาจะกบฏ ถึงแม้จะยังไม่สำเร็จ แต่ก็อาจจะสั่นคลอนแคว้นต้าโจวได้ และอีกอย่าง ตอนนั้นราชสำนักก็มีกำลังคนไม่พอด้วย

ดังนั้น ฮ่องเต้เอาเขาไว้ ก็เพื่อจับตามอง และเพื่อคานอำนาจซือถูเย้น

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน เซียนเป้ยถูกไล่ออกไปแล้ว สงครามกับแคว้นเป่ยม่อก็หยุดแล้ว ศึกนอกสงบลง แล้วก็เริ่มชำระศึกภายใน ฮ่องเต้เริ่มจะจัดการกับซือถูเย้น เพราะไม่ต้องการหมากตัวนี้แล้ว

ก่อนที่จะกำจัดซือถูเย้น เขาคงต้องตายก่อน

การหนีกลับไปแดนหนานโก๋ว อาจจะมีทางรอด

ถ้ายังอยู่ในเมืองหลวง ต้องตายสถานเดียว

ซือถูเย้นครุ่นคิด “ข้ารับปากเจ้า ขอเพียงหลีโม่ฟื้น ข้าจะเข้าวังพบฮ่องเต้ เพื่อให้เจ้าได้กลับไปแดนหนานโก๋ว”

อ๋องหนานหวยโล่งอก แล้วก็คำนับ “ขอบคุณพี่เจ็ด！”

ซางชิวเอาขวดออกมาจากหน้าอก แล้วเทยาออกมา ตนเองกินไปหนึ่งเม็ด ส่วนอีกเม็ดยื่นให้ซือถูเย้น “นี่คือยาเรียกคืนวิญญาณที่กระหม่อมคิดค้นขึ้น เอาไปบด แล้วให้พระชายากิน ไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม พระชายาก็จะฟื้นขึ้นมา”

“ถ้ามียาพิษ...” ซือถูเย้นเอามือจับยา แล้วสายตาก็เย็นดังหิมะ “ข้าจะสับเจ้าเป็นหมื่นๆ ชิ้น”

“ท่านอ๋อง ท่านเอากระหม่อมไว้ที่นี่ก็ได้ จนกว่าพระชายาจะฟื้น กระหม่อมก็กินยาเข้าไปเหมือนกัน” ซางชิวตอบอย่างกลัว

ซือถูเย้นก็ตอบไม่ถูก แล้วก็หันไปมองโหรวเหยา “เจ้าไปเอายาพิษออกมาจากกระเป๋ายาของหลีโม่ให้เขากิน ถ้าหลีโม่ปลอดภัย ค่อยให้ยาถอนพิษเขา”

กระเป๋ายาของหลีโม่มียาพิษ เพราะเสี้ยฮ่าวหรานเคยให้ไว้

โหรวเหยาก็รู้ดี ดังนั้นก็เลยรีบไปจัดการ เอายาเม็ดสีดำให้ซือถูเย้น

อ๋องหนานหวยและซางชิวก็รีบกินยานั้นลงไป

ซือถูเย้นเห็นดังนั้น ก็เลยไม่ลังเล แล้วให้โหรวเหยาเอายาไปบด แล้วป้อนหลีโม่

ไม่ได้ถูกพิษ ไม่ได้ป่วย แล้วสามารถใช้ยาเรียกคืนวิญญาณเพียงเม็ดเดียวก็หายได้ ในนี้จะต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ๆ

ซือถูเย้นรู้ดี อ๋องหนานหวยและซางชิวก็รู้ว่าซือถูเย้นรู้ดี แต่ว่า พวกเขาก็ไม่กลัว เพราะนี่คือการแลกเปลี่ยน

การแลกเปลี่ยน ไม่มีการยุติธรรม

ไม่ต้องรอหนึ่งชั่วยาม ประมาณครึ่งชั่วยาม ตาหลีโม่ก็เริ่มขยับ

“หลีโม่！”

ซือถูเย้นนั่งรอข้างเตียง แล้วเห็นนางขยับ ก็เลยรีบเรียก

หลีโม่ค่อยๆ ลืมตา ตานางลอยๆ นางจ้องมองซือถูเย้น แล้วก็มองคนอื่น แล้วถามว่า “ทำไมมีคนมากมายเช่นนี้?”

“โหรวเหยา！” ซือถูเย้นรีบเรียโหรวเหยามาจับชีพจรนาง

โหรวเหยารีบเข้ามา แล้วก็จับข้อมือหลีโม่ สักพัก ก็ตรวจดวงตานาง ลิ้นของนาง แล้วก็ถอนหายใจ “ชีพจรปกติแล้ว”

ซางชิวและอ๋องหนานหวยมองตากัน ทั้งสองหน้านิ่ง

ทุกคนเห็นนางมองหูฮวนซี แล้วก็มองหูฮวนซีตามด้วย

หูฮวนซีก็นิ่ง “เกิดอะไรขึ้น?”

หลีโม่รู้ว่าตนเองทำให้เข้าใจผิด เลยตอบว่า “ตอนนั้นข้าเดินไปหาหูฮวนซี แล้วอยากจะดื่มกับนาง แต่ข้าไม่ได้เอาจอกเหล้าไป ตอนที่กำลังจะกันกลับไปเอา ก็มึนหัว แล้วก็จำอะไรไม่ได้เลย”

“เจ้าสลบไปสามวัน สามวันนี้ เจ้าฝันร้ายใช่ไหม?” ซือถูเย้นพยุงนาง เห็นนางเหงื่อออกหน้าผาก ก็เอามือมาเช็ดให้

หลีโม่สับสนในตัวเอง แล้วก็พยักหน้า “ใช่แล้ว ข้าฝันร้าย มันน่ากลัวมาก”

“หลีโม่ เจ้าจำได้ไหม? ว่าเคยลองแล้ว?” หูฮวนซีถาม “เจ้าเป็นอะไร เจ้ารู้ตัวไหม?”

“เมื่อก่อนนั้น.......” ซือถูเย้นมองหูฮวนซี

หูฮวนซีตอบว่า “วันที่เจ้ากลับมาจากแคว้นเป่ยม่อ ตอนกลางวันข้ามาหาหลีโม่ เย็นเอ๋อร์ร้องไห้บอกว่านางไม่ตื่น ต่อมาข้ามาปลุกนางตื่น ตั้งนานกว่าจะตื่น”

ซือถูเย้นขมวดคิ้ว “ทำไมเจ้าไม่บอกข้า?”

“ตอนนั้นข้าคิดว่าไม่น่ามีอะไร” หลีโม่ไม่ค่อยมีสติ

มันอันตรายมาก

“เมื่อครู่อ๋องหนานหวยและซางชิวมาที่นี่ เกิดอะไรขึ้น?” หลีโม่ถาม

“ซางชิวเอายาเรียกคืนวิญญาณมาให้เจ้า เจ้าถึงฟื้น” หูฮวนซีกล่าว

“ยาเรียกคืนวิญญาณหรือ？” หลีโม่รู้สึกว่าแปลกๆ “เขารู้ได้อย่างไรว่าข้าป่วย?”

“เขาไม่ได้รักษาเจ้า เพียงแต่ยานั้นช่วยเจ้าไว้”

โหรวเหยาเดินเข้ามา ถาม “หลีโม่ เจ้าเป็นหมอ เจ้าไม่รู้หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง?”

หลีโม่ส่ายหัว แล้วยิ้มแห้ง “รักษาตัวเองไม่ได้”