พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 730

ตอนที่ 730 เอาอ๋องหนานหวยไว้

ดึกมากแล้ว หลีโม่ก็ตื่นขึ้นมา ซือถูเย้นก็วางใจ แล้วก็ให้คนอื่นไปนอนพัก

ซือถูจิ้งมองเซียวเซียว แล้วก็ถอนหายใจ “เจ้ากลับมาแล้ว ดีมากเลย”

เซียวเซียวยกมือคำนับ “ขอบคุณพระชายาที่เป็นห่วง”

“ข้าไม่ไม่ได้คิดถึงเจ้า คนที่คิดถึงเจ้าคือคนอื่น” หลีโม่หัวเราะ

เซียวเซียวมีแววตาที่อบอุ่น แล้วมองซือถูจิ้ง

ซือถูจิ้งก็พูดเบาๆ “พวกเราไปกันเถอะ”

“ได้！” พูด เสียงนั้นมันช่างนุ่มเหลือเกิน

หลีโม่เห็นทั้งสองคนเข้ากันดี ก็มองตามออกไป รู้สึกว่าอิจฉาดี

ทุกคนกลับหมดแล้ว ซือถูเย้นก็เข้ามากอดหลีโม่ เอาหน้าไปแนบที่ผมของนาง กอดจนหลีโม่หายใจแทบไม่ออก

หลีโม่รู้ว่าเขาคงตกใจมาก หลับไปสามวัน แล้วก็ไม่รู้ว่าป่วยเป็นอะไร มันน่ากลัวจริงๆ

นางเอามือตบหลังเขาเบาๆ แล้วปลอบว่า “ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว”

ซือถูเย้นปล่อยนาง แล้วดุว่า “ข้าจะบอกอีกครั้งว่า ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร คิดอะไรให้บอกข้าด้วย ห้ามปิดบัง”

“ข้ารู้แล้ว”

หลีโม่มองตาเขา หลายวันนี้ เขาคงเหนื่อยแย่ รู้สึกเห็นใจ

นางดึงมือเขามา แล้วบอกว่า “ข้าสาบานว่า ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต่อให้กินข้าวไม่ลง ข้าก็จะบอกเจ้า”

“หลีโม่ ไม่มีเรื่องอะไรสำคัญกว่าเจ้า” ซือถูเย้นเอามือมาลูบหน้านาง สามวัน ข้าวปลาไม่ได้กิน นางผอมลงไปมาก เห็นแล้วเป็นห่วง

“วางใจเถอะ ข้าไม่ให้ตัวข้าเองเป็นอะไรหรอก” หลีโม่นึกถึงเรื่องเก่าๆ

นางรีบเงยหน้าขึ้น “เซียวเซียวกลับมาแล้ว แล้วงานเลี้ยงจะจัดวันไหน?”

“จัดแล้ววันนี้ วางใจเถอะ” ซือถูเย้นมากระซิบข้างหู “น้องชายเจ้าปลอดภัยแล้ว เจ้าเก้าส่งเขาไปโดยหานแล้ว”

“จริงหรือ?” หลีโม่ดีใจ

“ใช่ ส่งไปยังโดยหานตามแผน ต่อไป ข้าจะจัดการให้เขาไปจากที่นี่”

หลีโม่พยักหน้า “ต้องส่งออกไป เขาไม่อาจจะอยู่ในวังต่อ เพียงแต่ เขาจะไปไหนได้?”

“ข้าวางแผนไว้แล้ว อีกไม่กี่วันเสด็จลุงก็จะกลับ ข้าคิดว่า จะให้เสด็จลุงพาเขากลับไปด้วย พาไปดูแลสักพัก”

“อ๋องเย่ตงหรือ？”

“ใช่แล้ว”

หลีโม่ก็วางใจ อ๋องเย่ตงเป็นคนเชื่อถือได้ ถ้าเขายอมช่วย น้องชายตนก็จะมีคนดูแล

สุดท้ายฮ่องเต้ก็จะไม่รู้เรื่อง ว่าอ๋องเย่ตงพาเขาไป

เรื่องในใจได้วางลง หลีโม่ดีใจขึ้นมาก

แต่ว่า ซือถูเย้นกลับยังไม่วางใจ เพราะว่า เหตุที่หลีโม่นอนไปสามวันนั้น ยังหาต้นเหตุไม่พบ

เขารีบสั่งให้คนไปสืบหา ไปตรวจสอบทุกคนที่เข้าใกล้หลีโม่

เพราะเขาคิดว่า หลีโม่ถูกวางยา เพียงแต่ไม่รู้ว่าเป็นพิษอะไร หลีโม่เองก็ยังไม่รู้

หลังจากอ๋องเย่ส่งเสี้ยฮ่าวหรานถึงโดยหานแล้ว ก็ให้คนดูแล จากนั้นก็กลับลงมา

นี่มันเหมือนกับริบคืนศักดินาของอ๋องหนานหวย ตอนนี้คนแดนหนานโก๋วนับอ๋องหนานหวยว่าเป็นฮ่องเต้อยู่ แต่ว่าหลังจากได้รับการดูแลของอ๋องเย่ตง ใจคนก็มานับถืออ๋องเย่ตงแล้ว แผนนี้ของฮ่องเต้ ได้การดีจริงๆ

เขาไม่ได้แดนหนานโก๋วคืน แต่อ๋องเย่ตงดูแลอยู่ อ๋องหนานหวยยังอยู่ในวัง และไม่มีใครช่วยออกหน้าให้ แต่กลับคิดว่าเขาจะวางมือ

ท่านฉุยถูกเลือกให้เป็นเฉิงเสี้ยง ได้พักด้านใน

ท่านฉุยเชื่อถือซือถูเย้นมาก แต่เขาไม่ได้อยู่ฝั่งซือถูเย้น เขาเป็นขุนนางภักดีของแคว้นต้าโจว ดังนั้น ฮ่องเต้เลยเชื่อใจเขา

นี่คือการตัดอำนาจของซือถูเย้น อีกอย่าง แค่อ๋องซื่อเจิ้ง ไม่ได้มีตำแหน่งอะไรนอกจากนี้ ตอนนี้ฮ่องเต้ร่างกายแข็งแรง และมาว่าราชการเอง ตำแหน่งอ๋องซื่อเจิ้งก็เป็นแค่ชื่อ

ดูเหมือนจะดูแลทั้งหมด แต่จริงแล้ว อำนาจของเขาได้คืนให้กับฮ่องเต้หมดแล้ว เขาก็เหมือนคนว่างงาน

จุดนี้ คนฉลาดในราชสำนักก็มองออก

เพียงแต่ ซือถูเย้นไม่ได้เสียอำนาจเร็วขนาดนั้น

เพราะว่า เขายังมีพรรคพวกและผลงาน จะไม่จบสิ้นง่ายๆ แน่

อ๋องหนานหวยเข้ามาเยี่ยม แล้วก็มองซือถูเย้น เข้ามาพูดอะไรไม่มากแล้วก็พาซางชิวกลับไป

เหตุผลที่เขาเข้ามา ก็เพื่ออยากจะบอกซือถูเย้นว่า เขายังติดหนี้เขาอยู่ เขาช่วยพระชายาของซือถูเย้น ซือถูเย้นก็ต้องช่วยเขา

ซือถูเย้นก็แกล้งมึน ให้เขาเผยคนวางยาออกมา

เจ้าบอกว่าข้าติดหนี้เจ้า เจ้าก็ไม่ได้ช่วยข้าทำงานเหมือนกัน

ก่อนอ๋องหนานหวยกลับ ก็บอกกับซือถูเย้นว่า “เดี๋ยวนี้พี่เจ็ดจัดการเรื่องได้ดีนะ”

ซือถูเย้นก็ตอบไปบ้างว่า “อืม เรียนรู้จากเจ้านั่นแหละ ต่อไปจะต้องเรียนเรื่องการยอมอับจนแบบเจ้า”

อ๋องหนานหวยยืดคอสูง เหมือนกำลังจะกลืนคำพูดตนเองลงไป