พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1

เล็บมือที่ถูกฉีกด้วยแหนบเย็นๆ เธอกล้ำกลืนความเจ็บปวดขั้นรุนแรงเหมือนดั่งสัตว์ป่าดุร้ายที่อ้าปากกว้างอันเต็มไปด้วยเลือด

หญิงสาวสองสามคนในเครื่องแบบนักโทษเรือนจำกำลังกดขี่ข่มเหงผู้หญิงร่างบางผอมแห้งซึ่งอยู่ในชุดเครื่องแบบนักโทษเรือนจำเหมือนกัน

หลิงอี้หรานทำได้เพียงแค่มองในขณะที่เล็บนิ้วมือของเธอถูกฉีกไปทีละนิ้ว กลิ่นอับในห้องขังพร้อมกับเลือดที่กำลังไหลออกมาจากนิ้วมือของเธอนั้นช่างน่าขยะแขยง

“ทนายหน้าใหม่ไม่มีอะไรมากไปกว่ากองขี้โคลน” เสียงอันเยือกเย็นและแข็งกร้านดังขึ้นเหนือศีรษะของหลิงอี้หราน

เธอเงยหน้าขึ้นมาด้วยความสิ้นหวังและมองไปยังใบหน้าที่สวยและทรงเสน่ห์ตรงหน้าของเธอ ใครจะคิดว่าดาราซึ่งเป็นที่นิยมทั้งทางด้านภาพยนตร์และโทรทัศน์ที่ดูไร้เดียงสายิ่งกว่าดอกบัวจะเลวทรามได้ขนาดนี้?

“ห่าวอี้เหมิง ทำไมกัน?” เธอถามด้วยเสียงอันสั่นเทา

“เธอฆ่าน้องสาวของฉัน ยังจะกล้าถามว่าทำไมอีกเหรอ?” ห่างอี้เหมิงพูดอย่างดูถูกด้วยสายตาอันชั่วร้ายขั้นสุด แม้แต่มุมปากของเธอ ก็เผยให้เห็นถึงความเย็อกเย็นที่เสียดแทงเข้าทะลุกระดูก

“ไม่ใช่ฉัน… ฉันผิดไปแล้ว!” เธอพูดด้วยความยากลำบากและส่ายหัวของเธออย่างต่อเนื่อง ในขณะที่เม็ดเหงื่อที่ใหญ่อย่างกับเมล็ดถั่วไหลออกจากร่างกายเธออย่างต่อเนื่อง ใบหน้าอันเปราะบางและน่ารักของเธอแทบจะบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

ในทางกลับกันห่าวอี้เหมิงสั่งให้คนที่กระทำอยู่ “กระทำต่อไป” เท่านั้น

ทันทีที่เธอพูดจบบุคคลนั้นก็กระทำอย่างเร็วขึ้น

ภายในไม่กี่นาทีเล็บมือของหลิงอี้หรานก็ถูกถอนออกจนหมด เลือดข้นสีแดงค่อย ๆ ไหลออกมา ๆ จากบาดแผลที่ฉีกสลายของเธอ เลือดแดงสดไหลนองทั่วพื้นห้องขัง

หลิงอี้หรานกำลังเอาชนะกับความเจ็บปวด เธอยังคงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะยกร่างตัวเองขึ้นกับตาสีดำของเธอที่จับจ้องไปยังชายคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ข้างห่าวอี้เหมิง

นั่นคือ… อดีตแฟนเก่าของเธอ ชายผู้ซึ่งเคยให้คำมั่นสัญญาว่าจะดูแลปกป้องเธอไปตลอดทั้งชีวิตที่เหลือของเธอจนกว่าจะหาไม่

ในอดีตแม้ว่านิ้วมือของเธอจะเคยถูกเข็มทิ่มแทงโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เขาก็จะรู้สึกทุกข์ใจเป็นเวลานาน แต่ตอนนี้เขาเพียงแค่เฝ้าดูเล็บของเธอที่ถูกดึงออกไปทีละนิ้ว ๆ

“จื่อ...จื่อฉี…” เธอร้องแทบจะสุดเสียงของเธอ “ขอร้อง… ขอร้องเถอะนะ เชื่อฉันเถอะ…”

เขายังคงสวมสูทและผูกเนคไทเหมือนดั่งเคย เเต่เมื่อเขามองเธอด้วยแววตาอันมืดมนของเขานั้น ทั้งหมดนั้นล้วนเหลือเพียงหมอกควันจาง ๆ และความเฉยเมย

“จื่อฉี คุณคงไม่ได้เห็นใจผู้หญิงคนนี้หรอก ใช่ไหม? เธอพรากชีวิตพี่สาวของฉัน ฉันต้องการให้เธอได้นอนตายตาหลับ”

ห่าวอี้เหมิงควงแขนของชายผู้นี้ไว้ด้วยความรัก การแสดงออกที่เลวร้ายของเธอกลับกลายเป็นรู้สึกอบอุ่นเมื่อเธออยู่กับเขา

“เธอสมควรได้รับมันแล้ว ไม่มีอะไรจำเป็นจะต้องสงสารเธอ “เซียว จื่อฉี ลูบผมของห่าว อี้เหมิง ที่ดูแลรักษามาอย่างดีด้วยความอ่อนโยน “ทำตามที่คุณต้องการเลยครับ”

เขาทำราวกับว่าผู้หญิงที่เลือดกำลังไหลออกจากปลายนิ้วของเธออย่างท่วมทันบนพื้นนั้นเป็นสิ่งของที่ไร้ซึ่งความรู้สึก

หลิง อี้หราน เบิกตากว้างในทันที

“สมควรเหรอ?”

“ฮะ!”

ชายคนนี้ซึ่งครั้งหนึ่งเขาเคยรักและหวงแหนเธอราวกับดั่งแก้วตาดวงใจ และตอนนี้ทิ้งไว้เพียงประโยคเดียวให้กับเธอ — เธอสมควรได้รับมัน

ด้วยพละกำลังที่ไม่รู้มาจากไหน เธอผละออกจากคนที่กำลังควบคุมร่างกายของเธอและพยายามดิ้นรนที่จะไต่ไปข้างหน้าเพื่อพยายามเข้าไปใกล้ ๆ ชายคนนั้น

“จื่อฉี ฉันไม่รู้เรื่องอุบัติเหตุนั่น ฉันไม่ได้ขับภายใต้รถคันนั้นในวันนั้นจริงๆ มันเป็นรถของห่าวเหมยยวี่… ที่ชนฉัน…”

มือซ้ายซึ่งไม่มีเล็บของเธอถูกเหยียบลงกับพื้นอย่างแรง หลังมือของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

อย่างไรก็ตามทั้งหมดทั้งปวงยังคงเจ็บไม่เท่ากับความเจ็บปวดหัวใจของหลิงอี้หรานในตอนนี้

เธอเงยหน้าด้วยความลำเค็ญเเล้วมองไปที่เซียวจื่อฉีที่เหยียบย่ำมือของเธอด้วยรองเท้าหนังของเขา เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะใจร้ายได้ถึงเพียงนี้

นั่นคือความเจ็บแสนสาหัสบนมือของเธอ เธอหายใจเข้าลึก ๆ และถามด้วยเสียงที่แหบซ่าน “คุณเคยรักฉันบ้างไหม?”

“สิ่งที่ผมเสียใจที่สุดตลอดทั้งชีวิตของผมคือการขอให้คุณเป็นแฟนกับผม” เซียวจื่อฉีกล่าวด้วยเสียงที่เย็นชา

“จื่อฉี มือที่ไร้ความรู้สึกของเธอ มือคู่นี้ที่ขับรถชนและพรากชีวิตพี่สาวของฉัน” เสียงของห่าว อี้เหมิง ดังขึ้น

วินาทีต่อมา เธอได้ยินเขาพูดว่า "โอเค!"

จากนั้นก็ได้ยินเสียงกระดูกแตกในขณะที่เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ดูเหมือนจะระเบิดในร่างกายของเธอ …

—

“อ๊า!” หลิง อี้หราน ลืมตาขึ้นทันทีจากนั้นเธอจึงรตระหนักได้ว่าเธอฝันถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคุกเมื่อหลายปีก่อน

เธอมองไปยังมืออันตายด้านของเธอหลังจากถูกจำคุกสามปีมือของเธอก็ไม่นุ่มนวลและบอบบางเหมือนก่อนในอดีตอีกต่อไป

แม้ว่าเล็บทั้ง 10 นิ้วของเธอจะงอกกลับมา แต่มือของเธอก็ยังคงรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดนั้น

ในตอนนั้นกระดูกที่นิ้วของเธอแหลกไปทีละนิ้ว แม้ว่าเธอจะไม่ได้สูญเสียมันไปทั้งหมดเนื่องจากกระดูกรักษาเยียวยาตัวมันเอง ข้อต่อของนิ้วเธอดูบิดเบี้ยวไปเล็กน้อยและเธอไม่สามารถที่จะเคลื่อนไหวหรือขยับนิ้วของเธอได้ดีในหลาย ๆ การเคลื่อนไหว

นิ้วของเธอทำให้เธอยิ่งทวีคูณความเจ็บปวดเมื่อข้างนอกนั้นหนาวเย็นและเปียกชื้น

มันเป็นเวลาดึกดื่นและไม่มีใครผ่านมาทางนี้ เมื่อซุน เถิงหยาง ปลดเข็มขัดที่เอวของเขา หลิง อี้หราน ก็ยกเท้าขึ้นเตะเข้าที่กลางกล่องดวงใจของเขา

ในขณะที่ซุน เถิงยหาง รู้สึกเจ็บปวด มือของเขาที่โอบรอบคอของหลิง อี้หราน ก็คลายออก เธอวิ่งอย่างบ้าคลั่งเพื่อ

ที่จะหนี

“หนี ต้องหนี!"

เลือดพุ่งขึ้นตาของซุน เถิงหยาง แน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยหลิงอี้หลานไป เขาขับรถ Ferrar ของเขาตรงตามหลังเธอไปเพื่อตามล่าเธอ

ในตอนนี้หลิง อี้หราน วิ่งไปยังอีกฝั่งหนึ่งของถนน แต่ก็แปลกเพราะว่าโดยปกติเเล้วถนนนี้มีรถพลุกพล่านในตอนกลางคืน อย่างไรก็ตามตอนนี้มันเปลี่ยวมากจนไม่มีคนหรือรถเเม้เเต่คันเดียว

ที่นี่มัน… ช่างว่างเปล่า

ทั้งสี่คนในรถ Ferrari ก็รู้สึกว่าถนนข้างหน้ามันดูเเปลกไปเล็กน้อย ทันใดนั้นหญิงสาวก็เอ่ยขึ้นว่า “ฉันจำได้ว่าวันนี้ดูเหมือนถนนจะปิดนะ”

“ปิด? ทำไมล่ะ?”

“ฉันก็ไม่แน่ใจนะ”

“ไม่ว่ายังไง วันนี้ฉันก็จะฆ่าเธอให้ได้!” ซุน เถิงหยาง พูดยอ่างกระโชกโฮกฮาก เขาเหยียบคันเร่งและพุ่งไปที่หลิง อี้หราน

หลิง อี้หราน พยายามหลบหลีกรถ แต่ร่างของเธอถูกเฉี่ยวจนทำให้เธอล้มลง

เมื่อรถ Ferrari หยุดลง ทั้งสี่คนก็ลงมาจากรถ ซุน เถิงหยาง มองไปที่หลิง อี้หราน ด้วยความดูถูกเหยียดหยาม “_ึงคิดว่า_ูยังรัก_ึงเหรอ? _ูแค่อยากเ_า_ึงเหมือนหมาตัวเมียข้างถนนวันนี้นี่ล่ะ! ตอนนี้ไม่มีใครปกป้อง_ึงได้แล้ว”

หลิง อี้หราน พยายามดิ้นรนที่จะลุกขึ้น แต่ด้วยเพราะร่างกายของเธอที่สั่นสะท้านจากความเจ็บปวด เธอจึงไม่สามารถออกแรงได้มากนัก

ซุน เถิงหยาง ส่งรอยยิ้มที่มุ่งร้ายให้กับเธอ และร่างอ้วนของเขาก็กดลงบนตัวของหลิง อี้หราน

เฉกเช่นเดียวกับที่หลิง อี้หราน ก็คิดว่าเธอไม่สามารถหนีไปจากความอัปยศอดสูนี้ได้

จากนั้นเธอก็เห็นชายร่างสูงในชุดเสื้อทูนิคจีนตัวเก่าที่มีผมหน้าม้าเกือบปิดตาเขา จึงมองไม่เห็นใบหน้าของเขา

แต่แล้วเธอก็ปิดปากชองเธออีกครั้ง มีเพียงคนเดียวที่กำลังเข้ามาแต่นั่นมีชายร่างใหญ่สามคนในกลุ่ม ซึ่งมันเท่ากับหนึ่งกับสาม หากเธอขอความช่วยเหลือก็จะทำให้ผู้ชายตกที่นั่งลำบากโดยไม่มีเหตุผล

“ไปให้พ้นซะ อย่ามาทำลายแผนของฉัน!” ซุน เถิงหยาง ตระโกนใส่เขา

ชายคนนั้นมองไปที่ซุน เถิงหยาง อย่างเฉื่อยชา ซุน เถิงหยาง ขนลุกซ่านด้วยความกลัว แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นเเละตายด้านราวกับว่าซุน เถิงหยาง ได้ตายไปแล้ว