พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 101

ป้าคนที่สามพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเกลี้ยกล่อมคุณยายลู่ ท้ายที่สุดพ่อของเธอและพี่ชายสองคนของเธอได้สัญญากับเธอว่าพวกเขาจะให้เงิน 300,000 หยวน แก่เธอเมื่อถึงเวลา

300,000 หยวน เทียบเท่ากับเงินเดือนทั้งปีของเธอ!

อย่างไรก็ตามไม่ว่าคุณป้าคนที่สามหรือคุณปู่ลู่จะพูดอะไร คุณยายลู่ก็ปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือ ในท้ายที่สุดป้าคนที่สามก็พูดว่า "แม่ พี่ใหญ่และพี่ชายคนที่สองบอกว่าถ้าแม่ทำเรื่องนี้ยุ่งและหลานชายของเราไม่สามารถมีบ้านและภรรยาได้ พวกเขาจะโทษแม่ไปตลอดชีวิต!”

คุณยายลู่รู้สึกโกรธและกังวลเมื่อได้ยินเช่นนั้น “แก... แกยังมีสำนึกอยู่หรือเปล่า? แกลืมไปแล้วหรือว่าอี้หรานเคยดูแลพวกเราอย่างไร?”

ป้าคนที่สามยิ้มและพูดว่า "แม่ อดีตคืออดีตและปัจจุบันคือปัจจุบัน แม่ไม่สามารถทำลายครอบครัวของเราและอนาคตของหลานของเราเพียงเพราะเธอ นอกจากนี้หลานชายและหลานชายคนที่สองของหนูไม่สามารถที่จะแต่งงานได้หรือมีบางอย่างกับเธอได้เช่นกัน ด้วยเหตุใดลูกสาวของครอบครัวที่ดีถึงยังต้องการแต่งงานกับพวกเขาหากพวกเขาได้ยินว่าสมาชิกในครอบครัวของเราคนหนึ่งติดคุก ไม่ต้องพูดถึงเลย เราไม่มีบ้านสำหรับความเตรียมพร้อมของเจ้าสาวด้วยซ้ำ”

หลังจากนั้นไม่นานคุณยายลู่ก็กัดฟันและมองลูกสาวคนที่สามด้วยน้ำตาคลอเบ้า “แล้ว ... จะคุ้มค่ากับพี่สาวของแกได้อย่างไร?”

ป้าคนที่สามไม่เอาจริงเอาจัง พี่สาวคนที่สี่ของเธอเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว แม้ว่าเธอจะเคยสนิทกับเธอมาก่อน แต่จะเทียบกับเงินที่เธอหามาได้ในตอนนี้ได้อย่างไร?

หลิง อี้หราน ยังคงถูกล้อมรอบไปด้วยญาติของเธอที่อยู่ด้านหน้า ฮัว ลี่ฟาง ลูกพี่ลูกน้องของเธอกำลังเคี้ยวเมล็ดทานตะวันขณะที่เธอพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ "ฉันได้ยินคุณตาบอกว่า เขาถามเรื่องของเธอกับพ่อของเธอ บอกว่าตอนนี้เธอเป็นคนกวาดถนนจริงเหรอ?"

ฮัว ลี่ฟาง มีอายุมากกว่าหลิง อี้หรานหนึ่งปี แต่เธอต้องแพ้ตั้งแต่พวกเขายังเด็ก หลิง อี้หราน เคยเป็นนักเรียนที่ได้เกรดเอเรียงแถวในโรงเรียน แต่ฮั้ว ลี่ฟาง ไม่สามารถแม้แต่จะเข้ามหาวิทยาลัยได้ หลังจากจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมปลายเธอก็ไปทำงานพาร์ทไทม์ ต่อมาเธอได้แต่งงานกับช่างโลหะในเมืองใกล้เคียง

ในเวลานั้นหลิง อี้หราน กำลังคบกับเซียว จื่อฉี ลูกชายของตระกูลที่ร่ำรวยและมีอำนาจ เมื่อฮัว ลี่ฟ่าง นึกถึงคนที่หลิง อี้หราน เคยคบด้วยและหันกลับมามองคู่ของเธอ เธอก็รู้สึกด้อยค่าและละอายใจ

ตอนนี้หลิงอี้ หราน ลดตัวลงต่ำมากแล้วเธอก็อยากจะก้าวข้ามเธอไป

“ใช่ ฉันกวาดถนน" หลิง อี้หราน พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่น่าอายหรือหยิ่งผยอง

คุณยายลู่จ้องไปที่ฮัว ลี่ฟาง จากนั้นเธอก็ปิดปากอย่างไม่พอใจ

หลิง อี้หราน ส่ายหัวและมองไปที่คุณยายลู่ “ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่ได้ทุกข์ทรมานอะไรมาก นอกจากนี้หนูได้รับการปล่อยตัวแล้วไม่ใช่เหรอ? หนูจะกลับมาบ่อยขึ้นในอนาคตและจะกตัญญูต่อคุณยายแลเคุณตาด้วยนะคะ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้คุณยายลู่ก็รู้สึกเศร้ามากขึ้น

คุณตาลู่และคนอื่น ๆ กลัวว่าคุณยายลู่จะเปิดเผยพวกเขาจึงรีบให้พวกเขานั่งลงเพื่อเริ่มรับประทานอาหารเย็นในวันส่งท้ายปีเก่าด้วยกัน ระหว่างรับประทานอาหารลุงคนโต ลุงคนที่สองและป้าคนที่สามคอยกระตุ้นให้หลิง อี้หราน ดื่มแอลกอฮอล์

“เป็นโอกาสที่หายาก มันจึงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายที่จะดื่มอีกสักหน่อย อี้หราน เธอต้องแน่ใจว่าจะกลับมาบ่อยขึ้นและได้พบคุณยายและคุณตาในอนาคตนะ” ป้าคนที่สามกล่าวด้วยรอยยิ้ม