พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 107

เมื่อเห็นใบหน้าที่เป็นห่วงของอี้ จิ่นหลี ขณะที่เขาอุ้มผู้หญิงคนนั้นไว้ในอ้อมแขนทุกคนก็บอกได้ว่าผู้หญิงคนนี้สำคัญสำหรับเขามาก

บรรดาผู้ที่ได้รับรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของอี้ จิ่นหลี หยุดความคิดของพวกเขาเมื่อพวกเขาเห็นฉากนี้

ท้ายที่สุดเขาเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ในเมืองเฉิน เขามาปรากฏตัวในสถานที่เช่นนี้ในตอนเช้าเพื่อผู้หญิงได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้นเขาได้สร้างฉากใหญ่อลังการเช่นนี้อีกด้วย

ไม่ว่าเธอจะเป็นใครพวกเขากลัวว่าเธอจะทำลายครึ่งหนึ่งของเมืองเฉิน

“ค้นหาว่าใครเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ อย่าให้ใครรอดไปได้แม้เเต่คนเดียว" อี้ จิ่นหลี กล่าว

“ครับท่าน" ลูกน้องคนหนึ่งของเขาที่เดินอยู่ข้าง ๆ เขาตอบ

ในขณะนี้เฟิง ไค และภรรยาของเขามองลงไปที่ลูกชายของพวกเขาที่กำลังตะโกนด้วยความเจ็บปวดจากนั้นพวกเขาก็มองไปที่ตำรวจที่อยู่ในสนาม พวกเขาอยากจะร้องไห้ แต่ก็ไม่มีน้ำตาให้หลั่ง

ทั้งคู่จ้องมองลุงของหลิง อี้หราน และลุงคนที่สองด้วยความโกรธ "นางนั่นมันเป็นใครกันเเน่วะ?"

ลุงและลุงคนที่สองของเธอก็หน้าซีดเหมือนกัน พวกเขามองหน้ากันด้วยความตกใจ หลานสาวของพวกเขาคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงกำพร้าที่เพิ่งถูกปลดออกจากคุกไม่ถึงครึ่งปีหรือ?

ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงจะไม่ใช้ประโยชน์จากเธอ!

แต่ตอนนี้... เห็นได้ชัดว่ามีการสนับสนุนหลานสาวของพวกเขาครั้งใหญ่! ก่อนหน้านั้น… เมื่อพวกเขานึกถึงสิ่งที่พวกเขาพูดในงานเลี้ยงอาหารค่ำวันส่งท้ายปีเก่าและความจริงที่ว่าพวกเขาวางยาพิษหลานสาวของพวกเขาพวกเขาก็เหงื่อแตกทันที

ทำไมอี้หรานถึงไม่ยอมรับว่าเธอรู้จักผู้มีอิทธิพลเช่นนี้! ถ้าเธอบอกพวกเขา พวกเขาจะไม่ทำแบบนี้!

ดวงตาของอี้ จิ่นหลีเปลี่ยนเป็นเย็นชา การถูกญาติของเธอทรยศต้องเป็นความเสียหายอย่างร้ายแรง

เขารู้สึกได้ว่าคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเคลื่อนไหวรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ และดูเหมือนจะวิตกกังวลมากขึ้น เขาก้มศีรษะลงและได้ยินเสียงร้องของเธออย่างแผ่วเบา “จิน... จิน... ”

"ผมอยู่นี่" การจ้องมองที่เย็นชาเดิมของอี้ จิ่นหลี เปลี่ยนไปอย่างอ่อนโยนในทันที เขาลดศีรษะลงและปลอบโยนเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "ผมอยู่ที่นี่ พี่สาว รอสักครู่นะ มันจะจบลงในไม่ช้า... "

อย่างไรก็ตามเธอทำราวกับว่าเธอไม่ได้ยินคำพูดของเขา เธอยังคงเคลื่อนไหวอย่างกระสับกระส่ายนิ้วของเธอข่วนร่างกายของเขาไปทั่ว

เขายกมือขึ้นและพยายามเช็ดผมที่เปียกเหงื่อของเธอ แต่จู่ ๆ เธอก็อ้าปากและกัดนิ้วของเขา

“นายน้อยอี้!” เมื่อเห็นเช่นนี้ เกา ฉงหมิง ก็ตะโกนทันที