พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1070

‘เป็นเพราะว่าฉันทนไม่ได้ที่เห็นเธอตกต่ำแบบนี้งั้นเหรอ?

‘ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่ควร ‘ทนไม่ได้’ เรื่องเธอสิ! เธอไม่มีค่าให้ฉันต้อง ‘ทนไม่ได้’ สักหน่อย!’

“ฉันจะให้งานเธอทำเพราะเห็นแก่อาหยันน้อยเท่านั้นแหละ ฉันไม่อยากให้ลูกของฉันต้องลำบากมากก่อนคดีจะจบ” เย่เหวินหมิงพูด เขาพูดเรื่องนี้เพื่อเตือนความจำของโจวเชียนหยุนและตัวเขาเอง

โจวหยุนเซียนพูดอย่างเย็นชาว่า “เขาเป็นลูกของฉัน ไม่ใช่ของคุณ! คุณเย่ อย่าลืมนะคะ ว่าคุณเคยพูดว่า ถึงแม้ฉันจะท้องจริง ๆ คุณก็ขอให้ฉันไปเอาเด็กออก คุณพูดเองว่า ผู้หญิงแบบฉันไม่มีสิทธิ์ให้กำเนิดลูกของคุณ เพราะอย่างนั้น อะไรทำให้คุณคิดว่า ตอนนี้คุณจะเอาลูกไปจากฉันได้?”

ใบหน้าของเย่เหวินหมิงบูดบึ้ง เขาเข้าไปใกล้โจวเชียนหยุนทีละก้าวและพูดว่า “เธอควรจะคิดถึงวันแบบนี้ไว้ตั้งแต่เธอเลือกที่จะให้กำเนิดเด็กคนนี้”

เธอตัวสั่นขึ้นมาในทันทีทันใด “นี่คุณจะไม่ปล่อยให้เด็กที่คุณไม่ต้องการอยู่กับฉันด้วยเหรอ?”

เย่เหวินหมิงพูดออกมาอย่างไม่อ้อมค้อม “เธอว่า เด็กคนนี้จะมีโอกาสอะไรดี ๆ ในชีวิตบ้างถ้าเขาอยู่กับเธอ? ในอนาคตจะให้เขามาเปิดร้านกับเธอแล้วให้คนเยาะเย้ยว่าเขามีแม่เป็นอดีตนักโทษหรือไง?”

ใบหน้าของเธอซีดลงในทันที

เขายังคงพูดต่อไปว่า “ถ้าคดีนี้จบลง ฉันจะพาเขากลับไปเมืองเอส จื่ออินจะเลี้ยงเขาเป็นลูกเอง เขาจะมีอนาคตที่สดใส ถ้าเป็นเธอ เธอจะให้อะไรเขาได้?”

ริมฝีปากของโจวเชียนหยุนสั่นเทาราวกับว่าอยากจะพูดบางอย่าง แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ

เธอหันหน้าหนีเงียบ ๆ และขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ของเธอไปด้วยท่าทีที่ค่อนข้างซวนเซ เธอเพิ่งอายุเลย 30 ปีมาเล็กน้อย แต่ดูเหมือนจะผ่านอะไรมามากและมีบรรยากาศของความชราปกคลุมอยู่ทั่วตัวของเธอ

เธอสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ช้า ๆ และมีเสียง ‘ปี๊ด ๆ’ ดังออกมาและเธอก็ขับไปตามถนนที่เงียบเชียบ

ไป๋ทิงซินยิ้มเจื่อน “เมืองเฉินเป็นถิ่นของอี้จิ่นหลี ถ้าเขาไม่อยากให้ใครเจอ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน”

เมืองเฉินก็ไม่ได้อยู่ในการควบคุมของตระกูลไป๋ และสิ่งที่เขาสามารถทำได้ก็มีจำกัด

ชินเหลียนอีทำหน้าเศร้า “แล้วเราจะทำไงกันดีล่ะ? ฉันยังติดต่อโทรศัพท์ของอี้หรานไม่ได้เลย ฉันไปดูที่ออฟฟิศของเธอมาแล้ว พวกเขาบอกว่าเธอขอลา แต่เธอก็ไม่ได้อยู่ที่บ้านเช่า! อี้จิ่นหลีจะทำอะไรกับอี้หรานกันแน่?”

“อย่างเป็นห่วงไปเลย ยังไงอี้จิ่นหลีก็รักหลิงอี้หราน ถ้าเขาจะทำอะไรกับอี้หรานจริง ๆ เขาก็คงไม่ทำร้ายเธอหรอก อีกอย่าง ไม่ใช่แค่เราที่ตามหาหลิงอี้หราน กู้ลี่เฉินเองก็น่าจะกำลังตามหาเธออยู่เหมือนกัน”

“จริงด้วย กู้ลี่เฉิน!” ดวงตาของชินเหลียนอีเป็นประกายในทันที “ไปหากู้ลี่เฉินกันค่ะ เผื่อเขาจะเจออี้หรานแล้ว!”

โดยไม่รอช้า ชินเหลียนอีก็คว้าแขนไป๋ทิงซินแล้วรีบไปยังตึกของกู้กรุ๊ป