พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1204

เมื่อเธอมาถึงโรงพยาบาลและพูดชื่อของชินเหลียนอีกับเคาน์เตอร์พยาบาล ความบังเอิญในทีแรกกลายเป็นความจริงในที่สุด

ชินเหลียนอีได้รับบาดเจ็บหนักและเพิ่งออกมาจากห้องฉุกเฉิน เธอยังต้องอยู่ดูอาการต่อในห้องไอซียู และจะได้ย้ายไปอยู่ห้องพักฟื้นทั่วไปก็ต่อเมื่อพ้นช่วงภาวะวิกฤติไปได้แล้วเท่านั้น

ทุกอย่างตรงหน้าหลิงอี้หรานราวกับกลายเป็นสีเทา เมื่อเธอมาถึงห้องไอซียู เธอก็เห็นนายท่านและคุณนายชินยืนอยู่ริมกำแพงกระจกใส พวกเขากำลังร้องไห้ขณะที่มองเข้าไปข้างใน

หลังจากไม่ได้เจอพ่อแม่ของเหลียนอีมากว่าสี่ปี หลิงอี้หรานไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกับพวกท่านในสถานที่แบบนี้

‘เหลียนอี... ตอนนี้เหลียนอี...’

ขาของหลิงอี้หรานสั่น เธอกลัวเกินกว่าจะเข้าไปดูสภาพของเหลียนอีที่อยู่หลังกำแพงกระจก เธอกลัวว่าเธอจะรับกับสิ่งที่เห็นไม่ไหว!

ทีละก้าว... ทีละก้าว...

ระยะทางอันสั้นกลับดูยิ่งไกลออกไป

สุดท้ายเมื่อเธอเดินไปถึงกำแพงกระจกและมองเข้าไป หลิงอี้หรานก็เห็นชินเหลียนอีกำลังนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล

ทันใดนั้นหลิงอี้หรานก็ร้องไห้ออกมาทันที!

‘เหลียนอีเหรอ? นั่นคือเหลียนอีเหรอ?’ คนที่อนู่บนเตียงโรงพยาบาลใส่ท่อช่วยหายใจและมีผ้าพันแผลพันอยู่รอบหัวขณะที่นอนนิ่งไม่ขยับ ถ้าไม่เห็นเครื่องวัดชีพจรที่มีค่าตัวเลขเปลี่ยนไป ใครเห็นก็คงคิดว่า... เธอตายไปแล้ว!

“หนู... หนูแค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเหลียนอี เผื่อมีอะไรที่หนูพอจะช่วยได้” หลิงอี้หรานพูดไปร้องไห้ไป

คุณนายชินตวาดขึ้นว่า “ช่วยเหรอ? เธอจะช่วยอะไรได้? เธอก็แค่อดีตนักโทษ เธอไม่ใช่หมอหรือตำรวจด้วยซ้ำ เธอจะไปทำอะไรได้? ดูแลเหลียนอีเหรอ? หรือจะช่วยเหลียนอีหาคนร้ายล่ะ?”

หลิงอี้หรานกัดฟันแน่น เธอตอบกลับคำพูดของคุณนายชินไม่ได้

ไม่มีเลย ทั้งหมดที่เธอทำได้มีเพียงมองดูเหลียนอีบาดเจ็บโดยที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย!

นายท่านชินที่ค่อนข้างจะใจเย็นกว่าคุณนายชิน เขาจับตัวภรรยาไว้และกล่าว “เอาเถอะ หยุดพูดเรื่องนี้ดีกว่า บอกเธอไปจะมีประโยชน์อะไร?”