พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1207

ในตอนนั้นเองที่จู่ ๆ ก็มีรถเข้ามาจอดและหวาลี่ฟางก็ลงมาจากรถ มีความแปลกใจปรากฏในดวงตาของเธอเมื่อเห็นหลิงอี้หราน เธอเดินมาแล้วพูดว่า “อี้หราน ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?”

หลิงอี้หรานสูดลมหายใจเข้าลึกและพูดกับหวาลี่ฟาง “ฉันอยากเจอลี่เฉิน เพื่อนฉันได้รับบาดเจ็บสาหัสต้องเข้าห้องไอซียู ฉันจะมาขอให้กู้ลี่เฉินช่วย ถ้า... เป็นไปได้ เธอช่วยพาฉันเข้าไปเจอลี่เฉินหน่อยได้ไหม?”

เธอรู้ว่าหวาลี่ฟางไม่มีทางตอบตกลงเพราะเรื่องระหองระแหงกันเมื่อเร็ว ๆ นี้ แต่เพื่อเหลียนอี หลิงอี้หรานก็ทำได้แค่ลองพยายามดู

เป็นไปตามที่เธอคาดไว้ หวาลี่ฟางทำหน้าลำบากใจและพูดว่า “ช่วยไม่ได้หรอก อย่างที่เธอรู้ วันนี้เธอกับลี่เฉินจากกันไม่ดีเท่าไหร่ ลี่เฉินยังโกรธอยู่เลย ถ้าฉันพาเธอเข้าไป เขาไม่โกรธฉันไปด้วยหรือไง? ขอโทษนะ แต่ฉันคงช่วยไม่ได้จริง ๆ”

พูดจบหวาลี่ฟางก็หันตัวกลับไปยังรถ ประตูเหล็กค่อย ๆ เปิดออก และรถคันนั้นก็แล่นเข้าไป ขณะนั่งในรถหวาลี่ฟางมองผ่านกระจกหน้าต่างไปยังหลิงอี้หรานที่ยืนอยู่ข้างนอกด้วยสีหน้าเจ็บปวด เธอจึงอดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มอย่างพอใจ

เธอไม่ยอมให้อี้หรานเจอลี่เฉินง่าย ๆ หรอก เธอยังรอให้ความเข้าใจระหว่างพวกเขาใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ อยู่ต่างหาก!

หลิงอี้หรานมองรถของหวาลี่ฟางที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้าไปในคฤหาสน์ และเห็นเพียงประตูเหล็กที่ปิดลงต่อหน้าเธอ

รอ!

เธอคงต้องรอ!

นี่คงเป็นทางเดียวที่เธอจะได้เจอกับกู้ลี่เฉิน เธอคงต้องรอจนกว่าเขาจะออกจากคฤหาสน์มา

ตอนนั้นเขาพูดกับเธอด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องกลัว ฉันไม่นอน ฉันจะปกป้องเธอเอง”

‘ปกป้อง ใช่แล้วล่ะ... ตามสัญญา เขาปกป้องฉันและช่วยชีวิตฉันไว้ แต่ตอนนี้เรากลับห่างเหินกันอย่างนี้ไปได้ยังไง?’

ตอนนี้เป็นเวลาที่เธอต้องการความช่วยเหลือจากเขามากที่สุด!

‘เฉินเฉิน ได้โปรดช่วยเหลียนอีด้วย!’ หลิงอี้หรานได้แต่ร้องตะโกนอยู่ภายในใจ ริมฝีปากของเธอเม้มกันแน่น เธอกดโทรออกหากู้ลี่เฉินอีกครั้ง

‘รับสิ! รับสิ!’ ความวิตกกังวลครอบงำเธอ เธอคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งขึ้นมากแล้วหลังจากผ่านเรื่องต่าง ๆ มา แต่ตอนนี้เธอตระหนักแล้วว่ามีหลายสิ่งเหลือเกินที่ทำให้เธอรู้สึกจนปัญญาจะเอาชนะ!