พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1209

‘ใช่ ฉันจะลืมได้ยังไง? อี้หรานทำแบบนี้ทั้งหมดก็เพื่อกวอซิ่นหลี่ ความซีดเซียว ความเศร้าหมอง และความยืนกรานของเธอทั้งหมดก็เพื่อกวอซิ่นหลี่!’

“ออกรถ!” กู้ลี่เฉินกล่าวเสียงเบาเพื่อสั่งคนขับรถที่นั่งอยู่ข้างหน้าก่อนที่เขาจะเอนตัวพิงกับที่นั่งและหลับตาลงช้า ๆ

เมื่อได้ยินแบบนี้ คนขับรถก็กดปุ่มลดกระจกลงและพูดกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยข้างนอกว่า “พาเธอออกไป นายน้อยกู้ไม่อยากเจอผู้หญิงคนนี้”

หลิงอี้หรานดูตกใจและตะโกนขึ้นทันทีว่า “ลี่เฉิน ฉันต้องเจอคุณ ฉันอยากให้คุณช่วย...”

ถึงอย่างนั้นกระจกรถก็ค่อย ๆ เลื่อนขึ้นปิด และตัดเสียงของเธอออกไป

นาทีต่อมาเจ้าหนาที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ใกล้ ๆ ก็ลากเธอออกไป!

ขณะที่รถค่อย ๆ ขับผ่านหน้าเธอไป หลิงอี้หรานออกแรงทั้งหมดของเธอเพื่อผลักเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยออกและไล่ตามรถไป แต่ไม่ว่าเธอจะวิ่งเท่าไหร่ เธอก็ตามไม่ทัน ระยะทางระหว่างเธอและรถคันนั้นยิ่งห่างจากกันมากขึ้นเรื่อย ๆ

หวาลี่ฟางซึ่งอยู่ในรถแอบรู้สึกพึงพอใจที่เห็นหลิงอี้หรานวิ่งตามรถอย่างทำอะไรไม่ถูก

เป็นหลิงอี้หรานเองที่ทิ้งตัวตนในฐานะคนช่วยชีวิตลี่เฉินไป แล้วจะผิดตรงไหนถ้าตอนนี้เธอจะเอามันมาใช้?

ลี่เฉินต้องเป็นของเธอเท่านั้น!

...

หลิงอี้หรานไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งไปนานแค่ไหน และวิ่งสุดแรงเกิดด้วยซ้ำ แต่สุดท้ายรถคันนั้นก็หายไปจากสายตาของเธอ

หลิงอี้หรานมาถึงยังหน้าเข้าอาคารของบริษัทอี้กรุ๊ป สำนักงานของอี้กรุ๊ปเริ่มงานเวลาเก้าโมง แต่ตอนนี้เพิ่งเข้าแปดโมงมาได้ไม่นาน

เธอแค่ยืนอยู่หน้าประตูและรออยู่เงียบ ๆ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตรงหน้าทางเข้าไม่กล้าพูดอะไรหลังจากเห็นเจ้านายของเขาพาหลิงอี้หรานเข้าไปในบริษัทเมื่อวันก่อน

‘ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของผู้หญิงคนนั้นกับท่านประธานเป็นยังไง? แต่ไม่ว่ายังไง เธออยากยืนตรงนี้ก็ให้เธอยืนไปเถอะ!’

เธอไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน พนักงานเดินเข้าตึกน้อยลงเรื่อย ๆ ในทันใดนั้นเองที่รถคันสีดำที่ดูคุ้นเคยก็จอดลง และดวงตาของหลิงอี้หรานก็เป็นประกายขึ้นมา

รถ... ของอี้จิ่นหลี!