พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1285

“เขารักเธอ แต่อีกไม่นานเขากำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น อีกอย่างเขาเป็นคนที่ส่งผู้หญิงที่เขารักเข้าคุก ถึงวันหนึ่งเขาจะเสียใจในเรื่องนี้ แต่พี่โจวก็อาจจะไม่ให้อภัยเขาแล้ว ชีวิตพี่โจวทั้งชีวิตพังทลายไปแล้ว ถ้าเขามาเสียใจทีหลังจะไปได้อะไร?”

หลิงอี้หรานรู้สึกว่านี่ไม่ยุติธรรมกับโจวเชียนหยุนเลย เธอตกหลุมรักกับผู้ชายที่ส่งเธอเข้าคุก

ตอนนี้เย่เหวินหมิงยังมีหน้ามาสู้กับเธอเพื่อแย่งสิทธิ์เลี้ยงดูอาหยันน้อยอีก!

อี้จิ่นหลีตัวแข็งทื่อ “เธอคิดว่าโจวเชียนหยุนจะไม่มีวันให้อภัยเย่เหวินหมิงแม้ว่าวันหนึ่งเขาจะเสียใจกับสิ่งที่เขาทำ และขอร้องให้โจวเชียนหยุนให้อภัยงั้นเหรอ?”

หลิงอี้หรานครุ่นคิดเรื่องนั้นและพูดว่า “ฉันก็ไม่รู้สิคะ ฉันไม่ใช่พี่โจวสักหน่อย”

“งั้น... ถ้าเป็นเธอล่ะ?” อี้จิ่นหลีถามอย่างไม่มั่นใจ

หลิงอี้หรานพูดว่า “ถ้าเป็นฉัน ฉันน่าจะไม่ให้อภัยเขา บางความผิดก็ให้อภัยกันได้ แต่บางความผิดก็ไม่สามารถให้อภัยได้ พูดให้ชัดก็คือ บางครั้งสิ่งที่เรียกว่าการให้อภัยจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อคนคนนั้นไม่ได้มีผลต่อความรู้สึกของคุณแล้ว พวกเขาเหมือนคนแปลกหน้าและไม่มีผลอะไรกับคุณอีกแล้ว”

อี้จิ่นหลีรู้สึกเหมือนมีบางอย่างติดอยู่ในอก และหัวใจของเขาราวกับถูกแช่ลงในน้ำแข็ง

“เอาล่ะ เราก็ไปกันเถอะค่ะ” หลิงอี้หรานกล่าวหลังจากที่เธอเดินมาสองก้าวแล้วเห็นว่าคนข้างตัวยังไม่เดินตามเธอมา ดังนั้นเธอจึงนึกสงสัยและหันไปมองอี้จิ่นหลีที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม “จิน?”

เขาดูเหมือนจะเพิ่งได้สติ รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนมุมปากของเขา “ได้สิ ไปกันเถอะ”

อี้จิ่นหลีไม่พูดอะไรเท่าไหร่ในตอนที่พวกเขาเดินทางกลับกัน แม้ว่าหลิงอี้หรานจะพยายามหาประเด็นมาคุย แต่อี้จิ่นหลีก็ตอบกลับเพียงสองสามคำและไม่พูดอะไรต่อจากนั้นอีก

ตอนที่เขาตามหาที่ทำงานของหลิงอี้หรานเจออย่างยากลำบาก เพื่อนร่วมงานของเธอก็บอกเขาว่าลูกสาวคนโตของเขาแต่งงานกับอี้จิ่นหลีไปแล้ว

เขาเป็นนายน้อยอี้แห่งเมืองเฉิน! เขาเป็นคนที่แทบจะครองทั้งเมืองเฉินไว้ในมือ และดีกว่าเซียวจื่อฉีเสียอีก!

ถ้าเขาไม่ได้มีเรื่องกระทบกระทั่งกับลูกสาวคนโต ตอนนี้เขาก็คงจะมีชีวิตสบายดีไปแล้ว เขาคงจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ และสามารถมีชีวิตที่ดีเพราะลูกสาวของเขาแทนที่จะตกต่ำแบบนี้!

“อี้หราน พ่อ... พ่อได้ยินว่าลูกแต่งงานกับนายน้อยอี้ เอ่อ... ทำไมลูกไม่บอกเราล่ะว่าลูกแต่งงานแล้ว?” หลิงกว๋อจื้อทำตัวเป็นพ่อที่ดีขึ้นมา

หลิงอี้หรานพูดว่า “ฉันจำได้ว่า ครอบครัวของฉันตัดขาดกับฉันไปแล้ว ตอนคุณไปจากเมืองเฉินคุณขายบ้านด้วยซ้ำไม่ใช่เหรอ? แล้วฉันจะยังมีบ้านอยู่หรือไง?”