พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1288

‘นี่มัน... เสียงของอี้หราน!’ ในทันใดนั้นอี้จิ่นหลีก็ดูเหมือนจะได้สติคืนมา ดวงตาสีดำของเขาที่เคยเต็มไปด้วยความเดือดดาลก็ค่อย ๆ ลดน้อยลงไป

“จิน ไปกันเถอะ ฉันไม่สนเรื่องที่ชายคนนี้พูด คุณเองก็ไม่ต้องไปสนใจ! ไม่จำเป็นต้องเอามือไปเปื้อนคนสกปรกแบบนี้หรอกค่ะ!” หลิงอี้หรานกล่าวอย่างเป็นห่วง

“เธอ... ไม่สนใจเหรอ?” อี้จิ่นหลีพึมพำ

“ค่ะ ฉันไม่สนใจ!” เธอตอบเขาด้วยคำตอบที่ฟังดูหนักแน่น

ในที่สุดนิ้วของเขาก็ค่อย ๆ คลายออก

หลิงกว๋อจื้อรอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด เขาตกใจมากจนพูดไม่ออกสักคำ ในขณะที่ฟางซุ่ยเอ๋อก็ได้แต่ตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกอยู่ข้าง ๆ

หลิงอี้หรานเหลือบมองพ่อและแม่เลี้ยงของเธอพลางพูดอย่างเย็นชาว่า “เรื่องหลิงลั่วอิน เธอสมควรได้รับผลกรรมกับสิ่งที่ทำลงไปแล้ว ฉันไม่มีทางช่วยอะไรแน่ ๆ และไม่คิดจะเอาคืนด้วย สำหรับพวกคุณสองคน เราไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันอีกต่อไป และตอนนี้คนเดียวที่เป็นครอบครัวของฉะนคือ จิน!”

เธอว่าแล้วเดินเข้าไปในคฤหาสน์พร้อมจับมืออี้จิ่นหลีไว้

หลิงกว๋อจื้อและฟางซุ่ยเอ๋อยังคงตกตะลึงและพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

อี้จิ่นหลีเดินตามหลิงอี้หรานไปติด ๆ ในหัวของเขายังคงมีคำพูดที่เธอเพิ่งพูดไปเมื่อกี้ดังก้องอยู่ เธอบอกว่าเขาเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของเธอ!

ดูเหมือนนี่จะเป็นสิ่งที่ไพเราะที่สุดเท่าที่เขาเคยฟังมา

หลิงอี้หรานหยุดเดินและหันมามองอี้จิ่นหลีในทันทีที่เข้ามาถึงตัวบ้าน “คุณไม่ต้องไปของขึ้นเพราะคนพวกนั้นหรอกค่ะ ไม่คุ้มกันเลย”

หลิงอี้หรานพูดว่า “คุณไม่รู้นี่คะว่าฉันโดยใส่ความ! ทั้งหลักฐานเชิงประจักษ์และพยานต่างก็ชี้มาที่ฉัน ใครบางคนจงใจใส่ความให้ฉันเป็นคนร้าย เลยเป็นเรื่องธรรมดาที่คุณเองจะคิดว่าฉันเป็นคนร้าย ไม่ใช่ความผิดคุณหรอกค่ะ ไม่ต้องโทษตัวเองนะ”

ถึงอย่างนั้นความเจ็บปวดในแววตาของเขากลับดูเหมือนยิ่งฝังลึกลงไป เขาจะไม่โทษตัวเองได้อย่างไร? ถ้าเขามีความเห็นอกเห็นใจเธอที่เป็นคนแปลกหน้ามากกว่านี้ เธอก็คงไม่ต้องพบเจอความเจ็บปวดทรมานทั้งหมดนี้

“พอพูดเรื่องนี้แล้ว ห่าวเหมยยวี่ต่างหากที่เป็นผู้บริสุทธิ์ที่สุด อย่างน้อยฉันก็ยังมีชีวิตอยู่ แต่ห่าวเหมยยวี่ต้องเสียชีวิตไป จิน คุณยังคิดถึงห่าวเหมยยวี่ไหมคะ?” หลิงอี้หรานพูดด้วยน้ำเสียงติดเศร้า

“บางครั้ง แต่ไม่ได้มีผลต่อความรู้สึกอะไร ฉันไม่เคยมีความรู้สึกอะไรกับห่าวเหมยยวี่อยู่แล้ว ฉันเลือกเธอเพราะคุณปู่คิดว่าเธอเหมาะกับตระกูลอี้ ตอนนั้นฉันคิดว่าคงไม่ตกหลุมรักใครแล้วในชีวิตนี้ เพราะอย่างนั้นก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก”

อี้จิ่นหลีกล่าวพลางจับมือของหลิงอี้หรานขึ้นมา เขาแนบฝ่ามือของเธอเข้ากับแก้มของเขาพลางพึมพำว่า “โชคดีจริง ๆ ที่เธอยังมีชีวิตอยู่... ถ้ารู้ว่าฉันจะได้เจอเธอ ฉันคงไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนเลย ฉันจะรอเธอเพียงคนเดียว”

ถ้าทิศทางของอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย หรือเธอลงจากรถช้ากว่านั้น วันนี้เธอคงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว