พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1330

เธอไม่พูดอะไร ไม่ว่าคำพูดของเขาตอนนี้จะรุนแรงแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถทำร้ายเธอได้อีกแล้ว เวลาที่เหลือของเธอจะมีไว้เพื่อแม่และอาหยันน้อยเท่านั้น

“โอเค ฉันจะเอาข้อตกลงมาให้คุณเดี๋ยวนี้แหละ” เธอพูดและชำเลืองมองแขนตัวเองซึ่งยังถูกเขาจับกุมไว้ “คุณเย่ ช่วยปล่อยฉันได้ไหมคะ?”

เย่เหวินหมิงคลายมือของเขาด้วยใบหน้าเย็นชา

โจวเชียนหยุนเดินนำไปในขณะที่เย่เหวินหมิงมองไปยังแผ่นหลังของเธอ ในทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงความอ้างว้างในฝ่ามือของเขา... มันน่ากลัว

เห็นได้ชัดว่าเธอยินยอมทำตามคำขอของเขา แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจขนาดนี้?

โจวเชียนหยุนและเย่เหวินหมิงมาถึงบ้านเช่าของเธอ

ไม่มีใครอยู่ที่บ้านคุณนายโจวเองก็ออกไปข้างนอกเช่นกัน โจวเชียนหยุนเข้าไปในห้อง หยิบกระดาษและปากกาออกมาก่อนจะถามเย่เหวินหมิง “คุณอยากให้ฉันเขียนอะไร?”

เขามองเธอและพูดว่า “เขียนว่าเธอจะยอมแพ้เรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูและเธอจะส่งอาหยันน้อยให้ฉันในสามเดือน นับจากนั้น เธอจะไม่โผล่หน้าออกมาให้เขาเห็น หรือติดต่อกับเขาส่วนตัวอีก อย่าพยายามเล่นแง่อะไร ถ้าเธอพยายามลอง ฉันจะทำให้เธอลำบากกว่าที่เจอในคุกแน่”

“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เล่นแง่อะไรหรอก ฉันจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับอนาคตของอาหยันน้อยอีกแล้ว” เธอกล่าวเสียงแผ่ว ขณะก้มหน้าลงเขียนในสิ่งที่เขาต้องการในกระดาษ

‘ฉันจะไม่เกี่ยวข้อง... กับอนาคตของอาหยันน้อยอีก เพราะฉันไม่มีโอกาสอีกแล้ว’

สำหรับเธอมีเพียงสามเดือนนี้เท่านั้นที่เธอหวังว่าจะได้ใช้มันให้มีความสุขกับอาหยันน้อยและแม่ให้มากที่สุด

เย่เหวินหมิงมองข้อตกลง “เธออยากจะรีบเขียนข้อตกลงนี่ให้เสร็จเพื่อกำจัดอาหยันน้อยแล้วได้เริ่มชีวิตใหม่ใช่ไหม?”

“นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวค่ะ คุณไม่มีสิทธิ์อะไรมาถามค่ะ คุณเย่” เธอยังคงมีสีหน้าเฉยเมยเช่นเดิม

ในทันใดนั้นเองเย่เหวินหมิงก็กัดฟันกรอดด้วยความเกลียดชัง เขาควรเป็นคนที่ได้กุมการตัดสินใจในครั้งนี้สิ

เธอเป็นคนที่ขอร้องเขา แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนเธอเป็นคนที่ตัดสินใจในเรื่องนี้ล่ะ?

“ผู้ชายคนนั้นมันดีมาจากไหน?” อยู่ ๆ เขาก็จับข้อมือของเธอและบีบให้เธอจนมุม “เธอไม่ได้พูดว่าอาหยันน้อยเป็นทุกอย่างของเธอและจะไม่มีลูกอีกคนหรอกเหรอ? แต่ตอนนี้เธอกลับเต็มใจจะมีลูกคนที่สองกับผู้ชายอีกคนเนี่ยนะ?”