พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1338

เย่เหวินหมิงนึกถึงผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าฟกช้ำ และร่างกายซูบผอมของโจวเชียนหยุนตลอดทั้งคืน เขาไม่สามารถสลัดภาพนั้นออกจากหัวได้เลย

‘นี่ฉันเป็นอะไรไป? ทำไมช่วงนี้ฉันนึกถึงโจวเชียนหยุนมากขนาดนี้?’

เมื่อเธอส่งอาหยันน้อยมาให้เขาในอีกสามเดือน เขาก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้อีก!

“ประธานเย่ครับ? คุณคิดว่าข้อเสนอนี้เป็นยังไงบ้างครับ? ประธานเย่?” เสียงของลูกน้องเขาดังขึ้นขัดความคิดที่เหม่อลอยของเขา และในที่สุดเขาก็ได้สติ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องประชุมที่กำลังประชุมกับผู้จัดการอาวุโสอยู่

“ผมจะไปตรวจดูข้อเสนอและคุยกับพวกคุณทีหลัง วันนี้เลิกประชุมก่อนแล้วกัน” เย่เหวินหมิงกล่าว

‘เลิกประชุม?’

ผู้บริหารอาวุโสต่างก็มองหน้ากัน ‘เขาไม่ได้บอกว่าข้อเสนอต้องเสร็จเรียบร้อยตั้งแต่ในที่ประชุมวันนี้เหรอ?’

ทว่าในเมื่อเจ้านายว่าอย่างนั้นแล้ว คนอื่น ๆ จึงไม่มีอะไรจะพูดอีก

พวกเขารวบรวมเอกสารของตัวเองแล้วออกไป

สุดท้ายเย่เหวินหมิงก็พูดกับเลขาที่อยู่ใกล้ ๆ ว่า “คุณก็ออกไปด้วยนะ ผมอยากอยู่คนเดียว”

“ได้ค่ะ” เลขาตอบ

เมื่อเย่เหวินหมิงอยู่ตามลำพังในห้องประชุม ร่องรอยความเหนื่อยล้าและการดิ้นรนต่อสู้ก็ปรากฏออกมาบนใบหน้าของเขา เขายกมือขึ้นมาก่ายหน้าผาก “โจวเชียนหยุน...” ริมฝีปากบางของเขากล่าวชื่อนั้นออกมาลอดไรฟัน แต่น้ำเสียงฟังดูโศกเศร้า

โจวเชียนหยุนกำลังนอนอยู่บนเตียง และแทบไม่อยากจะขยับตัว

โจวเชียนหยุนอยากจะหัวเราะออกมา “คุณเย่คะ นี่บ้านฉันนะ ฉันจะเปิดตอนไหนมันก็เรื่องของฉัน ฉันจะไม่เปิดก็ได้ค่ะ”

เขาเม้มปากบางแน่น และจ้องมองเธอด้วยสายตาคมของเขา

ใบหน้าของเธอไม่ได้ฟกช้ำและบวมเท่าเมื่อคืนก่อน แต่ดูซีดเซียว เธอสวมเสื้อนอนเก่า ๆ และผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้เธอคงจะนอนอยู่

เย่เหวินหมิงยื่นขายาวกำลังจะก้าวเข้าไปในบ้าน

โจวเชียนหยุนกล่าวว่า “นี่บ้านฉัน ฉันยังไม่ได้อนุญาตให้คุณเข้ามาเลยไม่ใช่หรือไง? ออกไปค่ะ!”

“บ้านเธอเหรอ?” จู่ ๆ เย่เหวินหมิงก็ยิ้มเหยียด “เชื่อไหมว่า ฉันสามารถขอให้เจ้าของบ้านฉีกสัญญากับเธอแล้วปล่อยให้ฉันเช่าได้ตั้งแต่ตอนนี้ เธอบอกว่าอะไรนะ ‘บ้านเธอ’ เหรอ มันกลายเป็น ‘บ้านฉัน’ ได้ในทันทีเลยล่ะ”