พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1346

เพราะไม่ว่าอย่างไรคนจากบริษัทเล็ก ๆ ก็ไม่มีโอกาสเข้าไปใกล้ชิดเขาอยู่ดี

ตอนแรกหลิงอี้หรานแปลกใจ แต่ยิ่งเมื่อได้ยินมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอก็รู้สึกว่ามันมีอะไรแปลก ๆ

‘นั่นมัน... เยอะมากนะ คนพวกนี้มาเข้าเรียนคลาสสำหรับคนท้องโดยพร้อมเพรียงกันกับภรรยาได้ยังไง?’

อีกอย่างโรงพยาบาลก็ได้จัดสรรเวลาสำหรับคลาสเรียนของผู้หญิงท้องไว้หลายเวลา ดังนั้นเหล่าคุณแม่มือใหม่ก็สามารถเข้าเรียนได้ตามความสะดวกของตนเอง

เพราะอย่างนั้นหลิงอี้หรานจึงรู้สึกว่า ถึงแม้ภรรยาของคนรวย ๆ ในเมืองเฉินจะเลือกโรงพยาบาลนี้กันทั้งหมด แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไร... มันก็ค่อนข้างจะเกินไปหน่อยที่พวกเขามารวมตัวกันในห้องเดียว!

“ทำไม... พวกเขาถึงมากันเยอะขนาดนี้ล่ะคะ?” เธออุทาน

“คงจะตั้งใจล่ะมั้ง” อี้จิ่นหลียิ้มจาง ๆ ราวกับไม่แปลกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

“ตั้งใจเหรอคะ?” หลิงอี้หรานตกตะลึง จากนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้างราวกับตระหนักได้ถึงบางสิ่ง “หรือเพราะว่า... พวกเขารู้ว่าคุณจะมาที่นี่? พวกเขาก็เลยมาที่นี่... เหรอคะ?”

“เราจะได้รู้กันหลังเรียนเสร็จ” อี้จิ่นหลีกล่าวด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

เมื่อเลิกเรียน มีคนราวสองสามคนที่เข้ามาทักทายหลิงอี้หรานและอี้จิ่นหลีในขณะที่พวกเขากำลังจะกลับออกไป

พวกเขาดูเหมือนจะเป็นกลุ่มคนที่อี้จิ่นหลีกล่าวถึงก่อนหน้านี้

พูดอีกอย่างก็คือ พวกเขา... มาที่นี่ก็เพราะจินเหรอ?

โจวเชียนหยุนเดินเข้าไปถาม “แม่คะ เป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”

“ไม่ ไม่มีอะไร” คุณนายโจวรีบตอบและพยาบามสงบอารมณ์ตัวเอง

โจวเชียนหยุนถอนหายใจและเดินเข้ามาหาแม่ของตัวเอง “แม่คะ เกิดอะไรขึ้นคะ? เป็นเรื่องที่เราบอกกันไม่ได้เหรอคะ?”

คุณนายโจวมองลูกสาวของเธอพร้อมกับหัวใจที่เจ็บปวดมากยิ่งขึ้นไปอีก “ฉัน... ฉันแค่โทรไปหาโรงพยาบาลที่เธอบริจาคไขกระดูกไปก่อนหน้านี้ ฉันบอกพวกเขาเรื่องสถานการณ์ของเธอ และถามว่าพวกเขาสามารถติดต่อคนที่รับไขกระดูกเพื่อเขาบริจาคตับให้ได้ไหม แต่ว่าโรงพยาบาลเพิ่งโทรมาหาฉัน และบอกว่าพวกเขาติดต่อคนนั้นไปแล้ว แต่เขาปฏิเสธที่จะบริจาค!”

คุณนายโจวขบฟันแน่นเมื่อนึกถึง “ถ้าเรารู้ว่าเขาจะไร้หัวใจขนาดนี้ เธอไม่น่าบริจาคไขกระดูกให้เขาเลย!”