พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 14

"ฉันยังคงดูแลนายอยู่นะ ฉันจะนอนบนพื้นข้างเตียงนาย นายจะเห็นฉันเมื่อนายเอียงหัวมาด้านข้าง" หลิง อี้หราน กล่าว

"เตียงนี้จุคนได้สองคน พี่สาว พี่นอนบนเตียงเพื่อดูแลผมได้ไหม?" อี้ จิ่นหลี พึมพำ แม้แต่เขาก็ไม่รู้ถึงความปรารถนาบนใบหน้าของเขาเอง

หลิง อี้หราน กัดริมฝีปากของเธอและลังเลสักพักก่อนที่จะพยักหน้ากล่าวว่า "ก็ได้" เธอยกผ้านวมที่พื้นแล้วนอนลงข้าง ๆ เขา

เธอประหลาดใจที่เธอยอมนอนข้าง ๆ ผู้ชาย เขาคงดูเหมือนตุ๊กตาแก้วที่เปราะบางที่จะแตกได้ทุกเมื่อซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงต้องการปกป้องเขา

หลังจากที่เธอนอนบนเตียงเธอก็ปิดไฟ มือซ้ายของเขาจับมือขวาของเธอ

"จิน ถ้านายรู้สึกแย่มาก เรียกฉันนะ" หลิง อี้หราน กล่าว

"ผมจะเรียก" อี้ จิ่นหลี ตอบ “เป็นเพราะยาหรือเปล่า?” เขารู้สึกดีขึ้น ดีกว่าที่เขาทำอะไรในครั้งก่อน

"เป็น...เธอเหรอ? มือของเธออุ่น"

“พี่สาว พี่จะอยู่กับผมตลอดไปไหม?” อี้ จิ่นหลี ถามเบา ๆ

"แน่นอน! เราสามารถดูแลกันและกันต่อไปได้ ในอนาคตเมื่อนายแต่งงานและมีครอบครัวฉันก็จะยังคงดูแลนายต่อไป" เธอจะยังคงให้เขาเป็นสมาชิกในครอบครัวต่อไปแม้ว่าพวกเขาจะไม่เกี่ยวข้องกันเลยก็ตาม

อี้ จิ่นหลี หลับตาลงอย่างช้า ๆ เขารู้สึกมั่นใจกับเสียงของเธอและความเจ็บปวดก็ค่อย ๆ พลันหายไป

"แต่งงาน...?" นับตั้งแต่คู่หมั้นของเขาเสียชีวิต อี้ จิ่นหลี ไม่เคยคิดที่จะแต่งงาน อย่างไรก็ตามหลิง อี้หรานกำลังคิดถึงเรื่องนั้นอยู่แล้ว

“พี่สาว พี่หมายถึงอย่างที่พูดหรือเปล่า?”

"ใช่" หลิง อี้หราน ตอบ

ในที่สุด อี้ จิ่นหลี ก็ปล่อยให้ตัวเองหลับไป

หลังจากที่ หลิง อี้หราน ซุกตัวอยู่ที่มุมผ้าห่มของอี้ จิ่นหลี แล้วเธอก็หลับไป

ในตอนเช้าตรู่เมื่อ หลิง อี้หราน ตื่นขึ้น อี้ จิ่นหลี ยังคงนอนหลับอยู่ เธอยกมือขึ้นแตะใบหน้าและหน้าผากของเขาและเห็นว่าเขาไม่มีเหงื่อออกอีกต่อไป เขาดูสงบสุข และหลิง อี้หราน เชื่อว่าเขาไม่ได้เจ็บปวดอีกแล้ว

เมื่อมือของเธอออกจากใบหน้าของเขา อี้ จิ่นหลี ก็ลืมตาขึ้น ดวงตาที่สวยงามของเขาเหมือนน้ำในฤดูใบไม้ร่วงที่ขุ่นมัวส่องแสงเป็นประกาย ขณะที่เขาพูดว่า "พี่สาว…”

"ขอโทษฉันทำให้นายตื่น" หลิง อี้หราน กล่าว "ยังเช้าอยู่เลย นอนอีกสักพักเถอะนะ" ขณะที่หลิง อี้หราน พูดเธอรีบออกไปล้างตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้า "มีโจ๊กอยู่ในหม้อหุงข้าว กินโจ๊กหลังตื่นนอนนะ เมื่อคืนนายปวดท้องดังนั้นมันจะดีถ้านายกินอะไรที่มันอ่อน ๆ สักหน่อย โจ๊กดีต่อกระเพาะอาหาร อย่าลืมกินยาของนายด้วยล่ะ นายต้องกินวันละสามครั้งนะ นำติดตัวไปด้วยถ้านายจะออกไปข้างนอก"

หลังจากที่ หลิง อี้หราน ได้ให้คำแนะนำแล้วเธอก็ออกไปอย่างเร่งรีบ

เป็นอีกครั้งที่ อี้ จิ่นหลี ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในอพาร์ทเมนต์เช่าหลังเล็ก ๆ นี้

เขาเหลือบมองหม้อหุงข้าวบนโต๊ะกลมตัวเล็กและฝังใบหน้าของเขาไว้ตรงจุดที่เธอนอนอยู่

เขายังคงได้กลิ่นของเธอและอุณหภูมิร่างกายของเธอก็ยังคงอบอวลอยู่บนผ้าห่ม

อี้ จิ่นหลี เริ่มปราถนาบางสิ่ง…

…

เกา ฉงหมิง เห็นเจ้านายของเขาถือโทรศัพท์มือถือราคาถูก มันเป็นรุ่นเก่าและมันก็ไม่ใช่รสนิยมปกติของเจ้านายของเขา อย่างไรก็ตามเจ้านายของเขาสั่งเขาว่า "ไปรับซิมการ์ดมา ฉันต้องการใช้มัน"

เกส ฉงหมิง ยิ้มอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เมื่อท่านประธานรับสาย เขาก็นั่งอยู่ใกล้ ๆ จึงได้ยินคำว่า "กินยา" ที่ปลายสาย

เกา ฉงหมิง จำได้ว่าเห็นขวดยาบนโต๊ะทำงานของประธาน และเขาก็คิดว่าประธานไปกินยาหลังจากรับสาย

เกา ฉงหมิง พบว่ามันไม่น่าเชื่อ ท่านประธานไปกินยาเมื่อได้รับโทรศัพท์จาก หลิง อี้หราน เมื่อก่อนท่านประธานจะไม่กินยาเว้นแต่เขาจะเจ็บปวดมาก

"นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของท่านประธาน มาประชุมกันต่อเถอะครับ" เกา ฉงหมิงยิ้มในขณะที่เขาเป็นประธานการประชุม

ในอีกด้านหนึ่งหลังจากที่ หลิง อี้หราน วางโทรศัพท์มือถือของเธอ เธอก็ยังคงกวาดขยะบนท้องถนนกับพี่ซู

พี่ซูเดินไปหาเธอแล้วถามว่า "เธอโทรหาใครเหรอ?"

"น้องชายของฉัน" หลิง อี้หราน ตอบ

“เธอมีน้องชายเหรอ?" พี่ซูถามด้วยความประหลาดใจ “ฉันไม่เคยได้ยินเธอพูดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย”

หลิง อี้หราน เพียงแค่ยิ้ม

หลังจาก หลิง อี้หราน และพี่ซูกวาดถนนเสร็จ พวกเขาก็กลับไปที่แผนกเครื่องมือ เจ้าหน้าที่ของแผนกเครื่องมือ กำลังหารือเกี่ยวกับการแต่งงานระหว่างตระกูลเซียว และตระกูลห่าว ขณะที่ลูก ๆ ของทั้งสองครอบครัวกำลังจะหมั้นกันมันก็กลายเป็นประเด็นซุบซิบดาราดังในเมืองเฉิน

“เซียว จื่อฉี ได้มอบแหวนเพชรสีชมพู 6 กะรัต ให้เธอซึ่งหาดูได้ยาก แหวนเพชรราคาประมาณ 10,000,000 หยวน”

"ห่าว อี้เหมิง คือผู้ชนะ เธอไม่เพียงแต่สวยและรวยเท่านั้น แต่สามีของเธอยังหล่อและร่ำรวยมั่งคั่งอีกด้วย"

“ถ้าแฟนของฉันให้แหวนเพชร 1 กะรัต ฉันจะแต่งงานกับเขาเลยแหล่ะ”