พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1403

เธอรวบรวมหลักฐานที่เกี่ยวข้องไว้ และตั้งใจว่าจะบอกเย่เหวินหมิงในอีกสองวัน... อีกไม่กี่วันเอง!

อีกไม่กี่วัน แต่ก็เกิดเรื่องนี้ขึ้นเสียก่อน!

เช้านี้เธอได้รับสายจากอาหยันน้อย และรีบขอให้จินหาว่าเกิดอะไรขึ้นจึงได้รู้ว่าพี่โจวถูกพาตัวมาที่โรงพยาบาลนี้ ไม่รู้ว่าถ้าเธอมาไม่ทันพวกเขาจะทำอะไรพี่โจวบ้าง!

“จิน บอกฉันหน่อยสิว่าถ้าเย่เหวินหมิงรักพี่โจวจริง เขาจะทำเรื่องร้ายกาจแบบนี้กับพี่โจวได้ยังไง?” หลิงอี้หรานพึมพำ

อี้จิ่นหลีกุมใบหน้าของหลิงอี้หรานไว้อย่างอ่อนโยน “ไม่อารมณ์เสียนะ ฉันจะให้คนคอยคุ้มกันพี่โจวเอง อย่างน้อยฉันก็จะไม่ยอมให้เย่เหวินหมิงกับครัอบครัวคงนั่นทำอะไรพี่โจวได้อีก”

หลิงอี้หรานกล่าว “ฉันแค่โมโห ทำไมเย่เหวินหมิงถึงไม่มีความเมตตาให้พี่โจวเลย?”

ถ้ามีความสงสารสักนิดคนดี ๆ ที่ไหนจะทำเรื่องแบบนั้น

“วันนี้เธอก็บอกเรื่องบริจาคไขกระดูกกับเขาแล้ว พอเขารู้ความจริง เขาก็จะเสียใจไปชั่วชีวิตเอง” อี้จิ่นหลีกล่าว

“เสียใจ?” หลิงอี้หรานกล่าวเย้ย “แต่เสียใจยังเป็นการลงโทษที่เบาไปสำหรับเขา ดูสิคะว่าเขาทำให้พี่โจวทั้งเจ็บปวดและอับอายมากแค่ไหน! เขาทำลายชีวิตพี่โจวด้วยซ้ำ! ความเสียใจของเขาจะชดเชยอะไรได้?”

จู่ ๆ อี้จิ่นหลีก็รู้สึกตัวแข็งทื่อขึ้นมา เขาก้มหน้าเล็กน้อยและกลบซ่อนความเจ็บปวดที่ปรากฏในดวงตา

“เธอหวังว่าเย่เหวินหมิงจะบริจาคให้โจวเชียนหยุนไม่ใช่เหรอ? อย่างน้อย เขาก็น่าจะเต็มใจบริจาคให้ถ้าเขารู้สึกเสียใจ” อี้จิ่นหลีกล่าว

หลิงอี้หรานเงียบไป พี่โจวมีเลือดกรุ๊ปพิเศษ เธออาจจะหาตับที่เหมาะสบและรอคิวปลูกถ่ายจากโรงพยาบาล ดังนั้นการที่เย่เหวินหมิงเต็มใจบริจาคตับให้จะเป็นหนทางที่สะดวกและรวดเร็วกว่ามาก

...

หัวใจของเย่เหวินหมิงกระวนกระวายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แม้แต่ตอนที่ตระกูลเย่ตกที่นั่งลำบากจากการล่มสลายของอาณาจักรที่บรรพบุรุษสร้างเอาไว้ และพ่อแม่ของเขาก็ขอความช่วยเหลือไปทั่วด้วยความกังวล เขาก็ยังเชื่อว่าเขาจะชุบชีวิตตระกูลเย่ขึ้นมาได้

จากนั้นเขาก็โดนวินิจฉัยว่าเป็นโรคที่ผิดปกติเกี่ยวกับเลือด และใกล้กำลังจะตาย เขากลัวมากในตอนที่โดนปฏิเสธการบริจาคไขกระดูก แต่... จากนั้นเขาก็ไม่เคยกระวนกระวายใจแบบนั้นอีก

ถึงอย่างนั้นตอนนี้หัวใจของเขากลับเต้นอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่ในหัวของเขาก็ยุ่งเหยิงไปด้วยคำพูดของหลิงอี้หรานที่ปรากฏซ้ำ ๆ

‘ฉันควรเชื่อใคร? หลิงอี้หรานหรือว่าจื่ออิน?’

เมื่อเขาถามจื่ออิน ความรู้สึกผิดก็แวบผ่านดวงตาของจื่ออิน และความไม่สบายใจเล็กน้อยของครอบครัวคงก็ได้ให้คำตอบที่กำกวมกับเขา