พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1415

บอดี้การ์ดหลายคนซึ่งติดตามเย่เหวินหมิงเดินเข้ามา

แม้ว่าเย่เหวินหมิงจะมีคนมากกว่าแต่ชายสองคนที่เฝ้าหน้าห้องโจวเชียนหยุนกลับไม่ขยับตัวเลย

อย่างไรก็ดี พวกเขาได้รับคำสั่งเด็ดขาดมาว่าไม่ให้คนบางคนมายุ่งวุ่นวายกับโจวเชียนหยุนและเย่เหวินหมิงก็เป็นหนึ่งใน ‘บางคน’ ที่ว่า

“เราขอโทษที่ต้องทำแบบนี้นะคีบ!” ชายสองคนนั้นพูด

ทั้งสองฝ่ายกำลังจะตะลุมบอนต่อยตีกัน

ในตอนนั้นเองที่ประตูห้องก็เปิดออกและเป็นโจวเชียนหยุนที่เดินออกมา

เมื่อชายสองคนซึ่งคอยเฝ้าหน้าห้องเห็นโจวเชียนหยุน พวกเขาก็รีบพูดว่า “คุณโจว ไม่ต้องห่วง ถ้าคุณไม่ต้องการพบคุณเย่ วันนี้ไม่ว่ายังไงเราก็จะไม่ยอมให้เขาบุกเข้าไป”

เพราะพวกเขาถูกเลือกให้มาคอยเฝ้าระวังที่นี่ดังนั้นพวกเขาจึงต้องทำให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องต้องออกไป

โจวเชียนหยุนมองมาและหยุดสายตาที่เย่เหวินหมิง

เย่เหวินหมิงดูต่างไปจากครั้งสุดท้ายที่เธอเห็น แม้ว่าจะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ไร้ที่ติ แต่สันกรามของเขามีตอหนวดและผมก็ดูยุ่งเหยิง ใบหน้าของเขาซีดเซียว และแม้แต่ดวงตาก็ดูเหมือนจะเป็นสีแดง

นี่ห่างไกลจากรูปลักษณ์เคร่งขรึมของเขาตามปกติไปมาก

เย่เหวินหมิงดูเหมือนมีความปรารถนาต่อผู้หญิงที่ยืนอยู่ไม่ไกล เธออยู่ในชุดคนไข้ ผมของเธอปล่อยลงทำให้แก้มของเธอซูบตอบยิ่งกว่าเดิม

มีรอยตกสะเก็ดของแผลที่ดูเป็นสีแดงเล็กน้อยบนหน้าผากของเธอ และมันดูชัดมากภายใต้แสงไฟของโถงทางเดิน

ในทันนั้นหัวใจของเขาหดตัวลงและดวงตาของเขารู้สึกราวกับถูกกัดต่อย

แผลบนหน้าผากของเธอ... น่าจะมาจากตอนนั้นที่เธอโดนบังคับให้กราบขอโทษ

แม้แต่สายตาที่เธอมองเขาก็ยังเต็มไปด้วยความรังเกียจ

ถึงอย่างนั้นจู่ ๆ เขาก็พุ่งมาหาเธอและเกือบจะจับเธอไว้ได้ในตอนที่เธอกลับหลังหันเพื่อเข้าห้องพัก

แต่ชายสองคนที่คอยเฝ้าหน้าห้องก็เดินเข้ามาและหยุดเย่เหวินหมิงไว้

สุดท้ายสิ่งที่เย่เหวินหมิงจับไว้ได้จึงมีเพียงชายเสื้อของโจวเชียนหยุนเท่านั้น

ทว่าแม้แต่ชายเสื้อ เขาก็คว้าจับมันไว้แน่นราวกับเป็นความหวังสุดท้าย “เชียนหยุน ได้โปรด ช่วยฟังฉันหน่อยได้ไหม?”

น้ำเสียงแหบพร่าของเขาฟังดูฌหมือนกำลังขอร้อง

โจวเชียนยหุนชะงักและดูเหมือนจะมีความสับสนอยู่ในดวงตา แต่ไม่นานมันก็เปลี่ยนเป็นความรังเกียจแทน “ไม่ล่ะ ขอบคุณ ไม่มีเรื่องอะไรระหว่างเราที่ต้องพูดกันอีก”