พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1427

นายท่านคงเองก็ตกใจเช่นกัน เขาคิดว่าเย่เหวินหมิงในตอนนี้น่ากลัวไม่ต่างอะไรกับผีเลย

“เหวินหมิง อย่า... อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระที่พวกนักข่าวพูดเลยนะคะ ฉัน... ฉันโกหกคุณเรื่องบริจาคไขกระดูกก็จริง แต่ฉันรักคุณคนเดียว ฉันรักคุณก่อนที่คุณจะรู้จักฉันซะอีก เพราะ... เพราะแบบนั้นฉันเลยทำแบบนั้น ถึง... ถึงฉันจะโกหกคุณ แต่... นี่ก็ไม่ผิดกฎหมายนี่คะ!” คงจื่ออินพยายามพูดปกป้องตัวเอง

เย่เหวินหมิงมองคงจื่ออิน “ตกหลุมรักฉัน?” ดวงตาของเขาเป็นสีแดง น้ำเสียงแหบพร่าของเขาก็กล่าวว่า “เธอตกหลุมรักฉัน หรือตกหลุมรักชื่อเสียงเกียรติยศของตระกูลเย่กันแน่?! คงจื่ออิน รู้ไหมว่าเธอทำลายชีวิตฉัน?”

“ฉัน... ฉันจะไปทำลายชีวิตคุณได้ยังไง? ฉันรอแทบไม่ไหวที่จะรักคุณ” คงจื่ออินพยายามทำให้ตัวเองดูอ่อนแอ “เหวินหมิง ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันผิด

และทำให้คุณไม่พอใจ ถ้าคุณอยากให้ฉันขอโทษโจวเชียนหยุน หรือแก้ไขอะไร ฉันก็ทำให้ได้ ฉันจะทำให้ทุกอย่างที่คุณอยากเลย”

“เธอรักฉันเหรอ? รักฉันเลยโกหกฉัน? รักฉันเลยปล่อยให้ฉันเป็นเพชฌฆาต? รักฉันเลยใส่ร้ายเชียนหยุนและทำให้เขาเป็นคนที่ผลักเธอตกบันไดจนแท้งเหรอ? หรือที่เธอทำแบบนี้ก็เพื่อกำจัดเชียนหยุนและเพิ่มอำนาจในตำแหน่งคุณนายตระกูลเย่ของตัวเอง?” เย่เหวินหมิงจับกรามของเธอในทันใด

แรงของเขามากจนคงจื่ออินรู้สึกเหมือนกรามของเธอกำลังจะแตก!

ถึงอย่างนั้นสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือ เย่เหวินหมิงรู้ว่าเธอเป็นคนใส่ร้ายโจวเชียนหยุนในตอนนั้น!

‘ไม่นะ หลังจากผ่านมาหลายปี เขารู้เรื่องทั้งหมดนี้ได้ยังไง? ฉันทำลายหลักฐานที่ควรต้องทำลายทิ้งไปหมดแล้ว! เย่เหวินหมิงน่าจะแค่เดา! เขาไม่มีหลักฐานเป็นชิ้นเป็นอันหรอก!’

คงจื่ออินพยายามเพื่อพูดว่า “เหวินหมิง... คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉัน.... ฉันไม่ได้ใส่ร้ายเธอ โจวเชียนหยุนเป็นคนผลักฉันจริง ๆ ...”

ถึงอย่างนั้นก่อนที่เธอจะได้กล่าวจบประโยคเขาก็ขัดเธอขึ้นมาเสียงแข็ง “หมอที่เธอไปติดสินบนไว้ตอนนี้อยู่ในสถานกักกันของเมืองเฉิน เธอไปหาเขาก่อนจะใส่ร้ายเชียนหยุนไม่ใช่เหรอ? คงจื่ออิน ทำดีนี่ เธอทำดีจริง ๆ ! ฉันไม่คิดเลยว่าจะถูกผู้หญิงอย่างเธอหลอก!”

ตอนนี้คงจื่ออินดูเหมือนจะสิ้นหวังไปแล้ว เธอล้มคว่ำและมองเย่เหวินหมิงด้วยความไม่พอใจพลางพูด “เย่เหวินหมิง คุณนี่เป็นพวกเสแสร้งเนอะ! ใช่ ฉันเป็นคนที่ใส่ร้ายโจวเชียนหยุน แต่เป็นคุณเองหรือเปล่าที่อยากให้เธอเข้าคุก? คุณอยากให้โจวเชียนหยุนมีชีวิตที่ทุกข์ทรมาน เพราะแบบนั้นคุณเลยเชื่อฉันง่าย ๆ และให้การกับศาล...”

เย่เหวินหมิงตัวแข็งทื่อและตะโกนใส่คงจื่ออินว่า “หุบปาก!”

คงจื่ออินยิ้มอย่างประชดประชัน “ไม่ เย่เหวินหมิง คุณกับฉันต่างกันตรงไหน เราทั้งคู่ทำร้ายโจวเชียนหยุนเหมือนกัน ทำไมไม่เอาตัวเองเข้าคุกไปด้วยซะเลยล่ะ ฮะ? จริงสิ ฉันใส่ร้ายโจวเชียนหยุนเพราะเธอเป็นศัตรูหัวใจ แต่คุณล่ะ? ฮ่าฮ่า ตอนนั้นคุณรักโจวเชียนหยุนแต่คุณก็ยังให้การต่อศาลอยู่ดี คุณมันโหดร้ายยิ่งกว่าฉันซะอีก!”

คำพูดของคงจื่ออินรุนแรงเสียจนทำให้เขารู้สึกราวกับว่ามีเข็มนับไม่ถ้วนทิ่มแทงที่แก้วหูของเขา

“เย่เหวินหมิง คุณตบตีกับตัวเองมาก็ตั้งหลายปี คุณรักโจวเชียนหยุน แต่ก็เกลียดเธอด้วย! เย่เหวินหมิง คุณผลักคนที่คุณรักที่สุดลงนรกเอง แล้วคุณเป็นใครถึงมาตัดสินฉัน?”