พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1429

‘นั่นเลยเป็นเหตุผลที่เธอยิ้มให้ฉันแบบนั้น เธอยิ้มและขอบคุณฉัน

‘เพราะว่าเธอปล่อยวางความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อฉันไปได้แล้ว

‘และฉันเป็นคนโง่! ตอนนี้ฉันรู้ความจริงของรอยยิ้มนั้นแล้ว!’

เมื่อรถหยุดลงเขาก็ได้ยินคนขับอุทานว่า “คุณเย่ ทำไม... คุณถึงเลือดออก?”

เย่เหวินหมิงค่อย ๆ ลืมตา และมองตามสายตาของคนขับ เขายกมือแตะมุมปากและพบว่ามุมปากของเขามีเลือดไหล

เขากัดริมฝีปากแรงมากจนได้รับบาดเจ็บโดยไม่รู้ตัว

เย่เหวินหมิงเช็ดเลือดจากริมฝีปากออก จากนั้นเขาเปิดประตูและลงจากรถไป

ถึงอย่างนั้นในตอนที่เขากำลังจะเดินเข้าไปในตึกผู้ป่วยในของโรงพยาบาล เขาก็เห็นโจวเชียนหยุน คุณนายโจว และชายสองคนเมื่อก่อนหน้านี้ที่คอยเฝ้าหน้าห้องพักต่างพากันออกมาจากโรงพยาบาล โดยชายสองคนนั้นช่วยกันถือกระเป๋าสัมภาระไว้ในมือ

ดูเหมือนพวกเขาจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว!

เย่เหวินหมิงรีบพุ่งไปข้างหน้าทันที “เธอออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ?”

ทว่าเมื่อเขาพยายามจะเข้าใกล้โจวเชียนหยุน เขาก็ถูกชายสองคนนั้นหยุดเอาไว้

โจวเชียนหยุนไม่คิดว่าจะได้เจอเย่เหวินหมิงอีกแล้ว เธอคิดว่าวันนั้นเธอทำทุกอย่างชัดเจนไปแล้ว

“แล้วไงคะ? ฉันต้องบอกคุณด้วยเหรอว่าจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว?” โจวเชียนหยุนกล่าวอย่างเย็นชา

“แต่ร่างกายของเธอ...” น้ำเสียงของเขาหยุดลง ริมฝีปากของเขาสั่นเทา ใบหน้าของเขาซีดเซียว ดูเหมือนเขาจะกลัวที่พูดต่อ

“ระหว่างคุณกับฉันมีแค่ความเกลียดชังเท่านั้น คำว่า ‘ขอโทษ’ ไม่มีความหมายอะไร ช่วยอย่าโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีก... อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกจนกว่าฉันจะตาย!” โจวเชียนหยุนกล่าวอย่างเย็นชา

ในวินาทีนั้นเย่เหวินหมิงรู้สึกราวกับว่าทั้งตัวเขาชุ่มไปด้วยน้ำเย็นที่ทำให้เขารู้สึกหนาวไปถึงกระดูก

‘นี่เธอเกลียดฉันถึงขนาดนี้เลยเหรอ? เธอจะเกลียดฉันไปจนถึงชีวิตหลังความตายเลยเหรอ? กลายเป็นว่าคำพูดพวกนั้นทั้งเจ็บปวดและทำให้เธอไม่พอใจ!'

‘ก่อนหน้านี้ฉันพูดเรื่องน่าปวดใจกับเธอมากเท่าไหร่กันนะ?’

คุณนายโจวมองเย่เหวินหมิงด้วยความเกลียดชังก่อนจะพูดกับลูกสาวเธอว่า “ไปกันเถอะ! อย่าไปสนใจคนอย่างเขา! ถึงให้ต้องขอข้าวใครกิน ฉันก็จะไม่ขอข้าวเขากิน!”

โจวเชียนหยุนและคุณนายโจวเดินออกไปพร้อมกับบอดี้การ์ดสองคนแล้วขึ้นรถออกจากโรงพยาบาลไปในขณะที่เย่เหวินหมิงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขามองแผ่นหลังของโจวเชียนหยุน ใบหน้าของเขาทั้งเจ็บปวด เสียใจ และ... สิ้นหวัง