พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1447

เมื่อเย่เหวินหมิงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ได้มีเพียงหมอและพยาบาล แต่ยังมีอี้จิ่นหลียืนอยู่ตรงหน้าเตียงของเขา ยาชายังไม่หมดฤทธิ์ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รู้สึกเจ็บเท่าไหร่

“เชียนหยุน... เป็นยังไงบ้าง?” เย่เหวินหมิงถามอย่างยากลำบาก

“การผ่าตัดออกมาดี แต่เธอยังต้องอยู่ในห้องไอซียูอีกสองวัน” อี้จิ่นหลีตอบเขา

เย่เหวินหมิงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ‘การผ่าตัดออกมาดี ดีแล้วล่ะ'

‘ถึงแม้... ฉันจะไม่สามารถโผล่หน้ามาให้ผู้หญิงคนนั้นเห็นได้อีก อย่างน้อยเธอก็มีชิ้นส่วนของฉันอยู่ในตัวเธอ'

‘ตับของฉันจะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิตจนเธอแก่เฒ่า…'

‘และไขกระดูกที่เธอมอบให้ฉันก็จะอยู่กับฉันตลอดไป บางทีนี้อาจจะเป็นความสัมพันธ์ในรูปแบบหนึ่ง!’

เย่เหวินหมิงไม่ได้พูดอะไร

ราวกับว่าเขาไม่ได้สนใจสุขภาพร่างกายตัวเอง แม้แต่ตอนที่หมอบอกเรื่องที่ควรระวังหลังผ่าตัดและผลลัพธ์ต่อร่างกาย เขาก็ยังคงนิ่งเงียบ

หลังจากหมอและพยาบาลออกไปจากห้องอี้จิ่นหลีก็พูดว่า

“พอเรื่องการพิจารณาคดีของโจวเชียนหยุนออกมา ก็จะมีข่าวแย่ ๆ เกิดขึ้นกับเย่กรุ๊ปด้วย ผมเกรงว่าคุณอาจจะต้องโดนวิพากษ์วิจารณ์ไปด้วย บางทีคุณอาจจะโดนคุมขังหรือพิจารณาโทษด้วย”

“ผมรู้” เย่เหวินหมิงกล่าวเสียงเบา

อย่างไรผู้ปกครองของเมืองเฉินก็ดูไม่เหมือนคนประเภทที่กระตือรือร้นอยากจะช่วยคนอื่น อีกอย่างเขาและอี้จิ่นหลีก็ไม่ได้รู้จักกันดีขนาดนั้น

ราวกับมองเห็นความสงสัยในดวงตานั้น อี้จิ่นหลีกล่าวเสียงเบาว่า “คิดซะว่าผมสงสารคุณละกัน”

“สงสาร?”

‘นายน้อยอี้ไปมีความเห็นอกเห็นใจจนสงสารคนอื่นตั้งแต่ตอนไหนกัน?’

ถึงอย่างนั้นเย่เหวินหมิงก็ไม่สามารถหาเหตุผลอื่นนอกจากความสงสารได้อีก

อี้จิ่นหลีไม่ได้มีความตั้งใจจะพูดไปมากกว่านั้น เขาสงสารเย่เหวินหมิง แต่ก็เป็นเพราะเขาเห็นตัวเองในตัวของเย่เหวินหมิง นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเต็มใจจะช่วยอีกฝ่าย