พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 170

เธอนอนไม่หลับมากเมื่อคืนก่อน นอกจากปัญหาของยายแล้วปัญหาของเธอก็ยิ่งเลวร้ายลงเท่านั้น ตอนนี้ หลิง อี้หราน รู้สึกราวกับว่าเธอลอยอยู่บนอากาศ

หลังจากเดินไปสักพัก หลิง อี้หราน ก็ชนไหล่กับคนที่เดินผ่านไปมาและสะดุดล้มลงกับพื้น

โชคดีที่เสื้อผ้าของเธอหนาพอเธอจึงไม่รู้สึกเจ็บปวดมากนัก

ขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นยืนเธอก็รู้สึกได้ว่ามีบางก้าวที่รีบร้อนวิ่งเข้าหา คนนั้นรีบช่วยเธอขึ้นมา

หลิง อี้หราน มองดูและตกใจเมื่อเห็นกวอ ซิ่นหลี่

“ทำไมคุณ..."

“รถผมจอดอยู่ที่ริมถนน ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านเถอะ" หลิง อี้หราน อาจปฏิเสธข้อเสนอของเขา แต่เขาก็ยังคงกังวลเกี่ยวกับเธอ ดังนั้นเขาจึงขับรถของเขาอย่างช้า ๆ ในขณะที่ตามหลังเธอ

"ไม่เป็นไร ฉันกลับบ้านได้เอง"

“คุณล้มลงอย่างง่ายดายขนาดนั้น หลังจากที่ขับรถผ่านผู้สัญจรไปมาผมจะสบายใจได้อย่างไรที่เห็นคุณกลับบ้านคนเดียวรถของผมจอดอยู่ริมถนนถ้าเรายังคงอืดอาดที่นี่ ผมจะได้รับใบสั่งแน่ถ้าตำรวจมา!"

หลิง อี้หราน เห็นว่าเขาดื้อแค่ไหน เธอถอนหายใจและเดินตามเขาไปที่รถของเขา

กวอ ซินหลี่ ขับรถมุ่งหน้าไปยังสถานที่เช่าของหลิง อี้หราน

“ส่งคุณกลับบ้าน ผมรู้ว่าผมมีความสามารถไม่พอและไม่สามารถ้ปรียบเทียบกับแฟนเก่าของคุณได้ ผมแค่กังวลเกี่ยวกับบางสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณ ผมจะสบายใจมากขึ้นถ้าผมแน่ใจว่าคุณจะกลับบ้านอย่างปลอดภัย” กวอ ซินหลี่ กล่าวอย่างจริงจัง

"อย่างที่คุณพูดเมื่อกี้ แฟนเก่าของฉันเป็นคนร่ำรวยฉันจะไม่แต่งงานหรือฉันต้องหาคนที่เข้ากับสถานะแฟนเก่าของฉันได้นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเราถึงไม่เหมาะเข้าใจไหม?” หลิง อี้หรานพูดอย่างห้วน ๆ

'บางทีนี่อาจเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เขายอมแพ้ฉัน’

'ตอนนี้ยังดีกว่าที่จะทนทุกข์เมื่อยังไม่รู้สึกไปมากกว่านี้ กวอ ซิ่นหลี เป็นคนดี ฉันจะไม่พูดอย่างนั้นถ้าไม่ใช่เพราะเขาดื้อรั้นมาก’

กวอ ซินหลี่ ดูหดหู่มากและจ้องมองไปที่หลิง อี้หราน

"เอาล่ะ ฉันจะไปแล้วนะ ขอบคุณสำหรับวันนี้ แต่คุณไม่จำเป็นต้องส่งฉันกลับบ้านในอนาคตอีกต่อไป" เธอเปิดประตูลงจากรถและมุ่งหน้าไปยังป้อมยาม

ข้างหลังเธอได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถอยู่ห่างออกไป