พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 187

หลิง อี้หราน รีบลงจากเตียง “ฉันจะ… ไปอาบน้ำ” เธอพูดก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ

การจ้องมองของอี้ จิ่นหลี จมลงในขณะที่เขามองไปที่มุมมองด้านหลังของหลิง อี้หราน ที่กำลังวิ่งหนีไป

-

ภายในห้องน้ำ หลิง อี้หราน มองไปที่ใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอและถอนหายใจ

เธอไม่สามารถทำให้ตัวเองเชื่อในสิ่งที่อี้ จิ่นหลี บอกเธอก่อนหน้านี้ได้ ‘ฉัน... กดเขาลงและจูบเขาเหรอ?

‘เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง!’

อย่างไรก็ตาม เธอลังเล มันเป็นไปไม่ได้จริง ๆ หรือ? แม้เธอจะไม่รู้ว่าตัวเองเมาแล้วจะทำอะไร

‘ถ้าสิ่งที่อี้ จิ่นหลี พูด เป็นความจริงฉันก็... ’

ความเป็นไปได้นั้นทำให้เธอมีความต้องการที่จะฝังตัวเองทั้งเป็น

เธอรีบอาบน้ำและออกจากห้องน้ำและพบว่า อี้ จิ่นหลี ยังอยู่ในบ้านของเธอ

ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้และจิบน้ำเบา ๆ

เขาแต่งกายด้วยชุดสูทที่ตัดเย็บอย่างดี เขาเป็นผู้ชายที่มีไหล่กว้างและรอบเอวบาง เขาไขว้ขากันอย่างสง่างาม เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาพร้อมด้วยรูปร่างที่ลึกซึ้งและคุณสมบัติที่ละเอียดอ่อน เมื่อเปลือกตาของเขาลดลงขนตาเหล่านั้นก็แผ่ออกมาอย่างสวยงาม อดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงรูปลักษณ์อันน่าทึ่งของเขาหากลืมตาเต็มที่

คนอะไรช่างหน้าตรึงตราใจ แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่ตรงนั้นก็ตาม เขาดูเหมือนภาพวาดที่สวยงามไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตาม

แม้ว่าเขาจะถือถ้วยที่ไร้ค่าและธรรมดา แต่ก็ไม่ได้ทำให้คุณค่าของเขาลดลงหรือลดออร่าของชนชั้นสูงที่เขามีอยู่ในตัวเขาลดเลย

‘ทำไมฉันไม่เคยสังเกตเห็นสิ่งนี้มาก่อนนะ!’

เธอลังเลก่อนที่จะตอบว่า “ฉันเก็บมันไว้”

‘ทิ้ง’ มันเป็นคำพูดที่สิ้นเปลืองสำหรับเธอ

“ทำไมพี่ไม่ทิ้งมันไปล่ะ?”

“มันมีมูลค่า... ฉันยังขายเป็นของมือสองได้นี่…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยคใบหน้าของเขาก็มืดสนิท “พี่นี่สามารถทำให้ใครบางคนโกรธจนตายได้เลยนะ... ”

อี้ จิ่นหลี จ้องมองไปที่หลิง อี้หราน ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เนื่องจากพี่ยังไม่ได้ทิ้งมันไป ทำถุงมือให้เสร็จแล้วให้มันกับผม”

เธอผงะและจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า ‘เขาไม่จำเป็นต้องแสดงต่อหน้าฉันอีกต่อไปแล้ว ถุงมือคู่นั้นถักจากด้ายสเวตเตอร์เก่า ๆ ทำไมเขาถึงต้องการ? เขาจะใส่เหรอไง?’