พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 202

เธอไม่กังวลที่จะไม่มีความสัมพันธ์กับอี้ จิ่นหลีอีกต่อไปอย่างนั้นหรือ? ท้ายที่สุด การดำรงอยู่ของเขาก่อนหน้านี้เป็นเหมือนฝันร้ายของเธอ อย่างไรก็ตาม เมื่อกี้... เธอคิดจริง ๆ ว่าเขาจะช่วยเธอ!

“ทำไมคุณถึงอยู่ที่โรงพยาบาล?” เสียงของกู้ ลี่เฉินดังขึ้นในรถทันที

“คุณยายของฉันไม่สบาย ฉันมาเยี่ยมเธอ” เธอกล่าว แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูด แต่เขาก็สามารถตรวจสอบได้อย่างรอบคอบ

“คุณยายของคุณอาศัยอยู่ในเมืองนี้เหรอ?” เขาถาม

“อ่า - ฮะ”

“ถ้าอย่างนั้น คุณ... เคยอาศัยอยู่ที่นี่ในอดีตด้วยหรือเปล่า?” เสียงของเขาดูเหมือนจะมีความลังเล

“ฉันอาศัยอยู่ที่นี่ในช่วงที่ฉันยังเด็ก แต่ฉันกลับไปที่เมืองเฉินหลังจากอายุมากขึ้น” เธอกล่าว

“อย่างนั้นเหรอ? แล้วตอนที่คุณอยู่ที่นี่ตอนเด็ก ๆ มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นหรือเปล่า?” เมื่อเขาถามเช่นนี้นิ้วของเขาที่จับพวงมาลัยแน่นขึ้นเล็กน้อย

“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร ‘สิ่งผิดปกติ’” หลิง อี้หราน ตอบ “ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่ฉันอยู่ที่นี่ฉันยังเด็ก แม้ว่าจะมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น แต่ฉันก็อาจจะไม่รู้หรือจะลืมไปแล้ว "

กู้ ลี่เฉิน นิ่งเงียบและไม่พูดอะไรอีก รถหยุดอยู่ด้านนอกทางเข้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง

หลิง อี้หราน เห็นร้านอาหารแห่งนี้เป็นครั้งที่สอง เธอจำได้ว่าเป็นร้านอาหารที่เล็กเท่ารูหนูนี่มีชื่อเสียงในเมือง คนส่วนใหญ่ที่มาที่นี่เพื่อรับประทานอาหารมักเป็นคนท้องถิ่น คนนอกไม่ค่อยมาที่นี่มากนัก

เมืองนี้ไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยวเช่นกัน ร้านอาหารแบบเท่ารูหนูแบบนี้คงไม่ได้รับการพัฒนาเหมือนสถานที่ในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวที่จะมีคนนอกเข้ามาเช็คอินมากมาย

สายตาของเจ้านายย้ายไปที่หลิง อี้หราน แม้ว่า หลิง อี้หราน จะมาที่นี่บ่อยครั้งในตอนที่เธอยังเด็ก แต่การมาเยี่ยมของเธอกลับผิดปกติมากขึ้นในช่วงสิบปีที่ผ่านมา เธอจะมาที่นี่ก็ต่อเมื่อไปเยี่ยมคุณยายของเธอเท่านั้น เป็นเรื่องปกติที่เจ้าของร้านจะจำเธอไม่ได้

“เพื่อนน่ะ” กู้ ลี่เฉิน กล่าว

“ฮ่าฮ่า เป็นเรื่องยากที่จะเห็นคุณพาเพื่อนมาเที่ยวนะครับ วันนี้ยังปกติอยู่หรือเปล่านะ?” เจ้าของร้านถาม

“อาหารสองสามอย่างมากกว่าปกติ จัดการให้หน่อยแล้วกันนะครับ” เมื่อ กู้ ลี่เฉิน พูดแบบนี้เขาก็พาหลิง อี้หราน ไปหาโต๊ะ พวกเขานั่งที่ใกล้หน้าต่าง

หลิง อี้หราน ก็นั่งลงเช่นกันโดยนึกถึงคำแนะนำของกู้ ลี่เฉิน ก่อนหน้านี้ เธอและเขาไม่สามารถถือเป็นเพื่อนกันได้เลย

“ทุก ๆ ปีในช่วงเวลานี้ ผมจะมาทานอาหารที่นี่” กู้ ลี่เฉิน กล่าว “เช่นเดียวกับวันนี้ของทุกปี ผมจะไปโรงพยาบาลนั้นและอยู่ที่นั่นสักพัก”