พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 233

เธอเก็บกระเป๋าเดินทาง สำหรับเครื่องใช้ในห้องน้ำอื่น ๆ เขาบอกเพียงว่ามีให้ที่ คฤหาสน์ อี้ ทุกอย่าง ดังนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องนำติดตัวไปด้วย

เขาไม่อยากให้เธอเอาเสื้อผ้าไปที่นั่นด้วย แต่เธอบอกว่า "ฉันเคยใส่ชุดนี้แล้วสบาย"

เขาไม่สามารถพูดอะไรได้อีกและอนุญาตให้เธอนำเสื้อผ้าไปด้วย

หลังจากที่เธอเก็บของเสร็จแล้ว หลิง อี้หราน กำลังจะถือกระเป๋าของเธอ แต่อี้ จิ่นหลี ก็มันขึ้นมาก่อนและพูดว่า “ผมจะจัดการเอง"

พวกเขาเดินออกจากบ้านเช่าโดยมีหลิง อี้หราน ตามหลัง อี้ จิ่นหลี

บางครั้งเธอรู้สึกว่าเขาไม่สามารถคาดเดาได้ เขาอาจจะอ่อนโยนสักครู่ แต่ในครั้งต่อไปเขาจะทำราวกับว่าเขาสามารถทำให้คุณตกนรกได้ทุกเมื่อ

ตอนนี้เธอกำลังจะกลับไปที่ คฤหาสน์ อี้ กับเขา ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะคลุมเครือมากยิ่งขึ้น

เมื่อไหร่ล่ะ ที่ในที่สุดเธอจะไม่มีอะไรกับเขาสักที? เธอจะต้องรอจนกว่าเขาจะเบื่อเธอหรือเปล่า? ขณะที่เธอคิดเช่นนี้เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาที่จับจ้องไปที่ผ้าพันคอรอบคอของเขา

เธอถักผ้าพันคอด้วยขนสัตว์เก่า ๆ แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะสวมผ้าพันคอและถุงมือในงานเลี้ยงที่มีชนชั้นสูงจำนวนมากเข้าร่วมแบบนั่น

ในความคิดเห็นที่เธออ่านทางออนไลน์ ทุกคนต่างสงสัยว่าเป็นสินค้าใหม่จากแบรนด์หรูหรือเป็นเครื่องประดับแฮนด์เมดของดีไซเนอร์ชื่อดังหรือเปล่า ไม่มีใครใส่ใจที่จะคิดว่าผ้าพันคอและถุงมืออาจจะทำด้วยขนสัตว์เก่าโดยคนธรรมดา

บางทีอย่างที่เขาเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ มันขึ้นอยู่กับเขาที่จะตัดสินใจว่าผ้าพันคอนั้นเหมาะกับเขาหรือไม่

ภายนอกอาคารที่พักอาศัย หลิง อี้หราน เห็นรถสีดำที่คุ้นเคยจอดอยู่ตรงหน้า เกา ฉงหมิง ลงจากรถและรีบเดินไปหาอี้ จิ่นหลี พร้อมกับหยิบกระเป๋าจากเขาไป

เมื่อพวกเขามาถึงที่คฤหาสน์ อี้ ประตูก็เปิดออกและรถก็ค่อย ๆ ขับเข้าไป สองข้างทางเรียงรายไปด้วยต้นไม้โบราณที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานหลายร้อยปี สิ่งเหล่านั้นเขียวชอุ่มและเขียวชอุ่มตลอดทั้งปี ผ่านหน้าต่างเราสามารถมองเห็นอาคารที่อยู่ติดกัน เธอไม่สามารถมองเห็นขนาดของคฤหาสน์ อี้ ทั้งหมดได้ในพริบตา

ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเห็นคฤหาสน์ของผู้ร่ำรวยมาก่อน ครอบครัวของเซียว จื่อฉี ก็ร่ำรวยเช่นกัน และเธอมักจะไปเยี่ยมคฤหาสน์ เซียว ในเวลานั้น อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับ คฤหาสน์ อี้ แล้งก็เหมือนกับการเปรียบเทียบบ้านกับวัง

รถแล่นมาที่บ้านหลังใหญ่และหลิง อี้หราน ก็เดินตามอี้ จิ่นหลี ออกจากรถ

เขาจูงมือเธอเดินเข้าไปในบ้านอย่างเป็นธรรมชาติ หลิง อี้หราน รู้สึกได้ถึงสายตาของเธอ มันเป็นส่วนผสมของความประหลาดใจและความตกใจ

“นายน้อย" ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะอยู่ในช่วงทศวรรษที่ 50 หรือ 60 และแต่งตัวเป็นพ่อบ้านเดินเข้ามาหาอี้ จิ่นหลี และกล่าวด้วยความเคารพว่า "นี่คือ... "

"นี่คือ หลิง อี้หราน เธอจะอยู่ที่นี่สองสามวัน" อี้ จิ่นหลี กล่าว จากนั้นเขาก็แนะนำหลิง อี้หราน ว่า "นี่คือ ลุงควาน เขาเป็นพ่อบ้านที่นี่ ถ้าพี่ต้องการอะไรในขณะที่พี่อยู่ที่นี่ พี่สามารถหาลุงควานได้"