พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 275

“ไม่มีใครไล่พี่ออกได้” อี้ จิ่นหลี พูดด้วยความมั่นใจ “แค่รักษานิ้วให้ดีก่อน พี่คิดว่าพี่จะยกของและกวาดพื้นได้ด้วยสภาพมือของพี่ในตอนนี้หรือไง?”

หลิง อี้หราน ก้มหน้าลง นิ่งและเงียบ เธอไม่สามารถทำอะไรด้วยมือของเธอได้จริง ๆ

"รักษามือของพี่ให้หายดีก่อน พี่จะทำอะไรก็ได้ทุก ๆ อย่าง ตามที่พี่ต้องการในตอนที่มือของพี่หายเป็นปกติดีแล้ว” อี้ จิ่นหลี กล่าว และเหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ และเขาก็พูดขึ้นว่า "คืนนี้พี่จะไปเจอชิน เหลียนอี้ ใช่ไหม? ทำไมพี่ไม่ขอเลื่อนนัดไปก่อน จนกว่าแผลที่มือของพี่จะดีขึ้นล่ะ?"

คนที่คุ้นเคยกับ อี้ จิ่นหลี อาจจะแปลกใจที่ได้ยินแบบนั้น

เมื่อผู้ชายที่เข้าใจยากอะไรที่สุดใน เมือง เฉิน ต้องมาเป็นห่วงเกี่ยวกับการบาดเจ็บของผู้หญิงมากขนาดนี้?

ถ้าหากเป็นคนอื่นที่ตัวชุ่มไปด้วยเลือดพร้อมลมหายใจเฮือกสุดท้ายยืนอยู่ตรงหน้าเขา พวกนั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาสนใจเลยแม้สักนิดเดียว

"ฉันต้องไป" หลิง อี้หราน ตอบด้วยความเเน่วเเน่ "ดูเหมือนว่า เหลียนอีจะมีข่าวเกี่ยวกับพยานในคดีของฉัน ฉันจะไปพบเธอและสืบว่าเกิดอะไรขึ้น"

เธอไม่ได้สังเกตเลยว่า สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนไป ขณะที่เธอกำลังพูดอยู่นั้นมือของเขาได้กำหมัดแน่น

"เธอมีข่าวเกี่ยวกับพยานเหรอ?”

“ใช่" เธอพยักหน้า "อย่างไรก็ตาม ฉันจะต้องถามไปเหลียนอีเกี่ยวกับข้อมูลเพิ่มเติม" หลิง อี้หราน กล่าว

"พี่จะไปหาเบาะแสด้วยตัวเองใช่ไหม?” เขาถาม พร้อมกับยกมือขึ้นปัดปอยผมออกจากแก้มของเธอ

“ก็อย่างที่ผมพูด ผมจะไปย้อนคดีให้พี่ พี่ไม่จำเป็นต้องผ่านปัญหาอะไรมากมาย บางที มันอาจจะไม่มีทางจบ”

หลิง อี้หราน ใช้เวลาช่วงบ่ายจัดการอัลบั้มรูปอย่างระมัดระวัง และเอารูปออกมาทีละภาพ

เธอหยิบภาพถ่ายที่เสียไปครึ่งหนึ่งออกมาอย่างระมัดระวัง

ในขณะที่มือของเธอยังคงพันด้วยผ้าพันแผล มันจึงเป็นเรื่องยากมากสำหรับเธอ ที่จะจัดการกับอัลบั้มรูปได้ด้วยการดึงออกมาทีละรูป

“ให้ผมทำเอง” อี้ จิ่นหลี กล่าว เขาช่วยเธอเธอเอารูปออกมา ด้วยนิ้วมือที่เรียว ยาวของเขา เขาทำด้วยความคล่องแคล่วและสวยงาม ซึ่งต่างจากท่าทางที่เชื่องช้าของเธอเมื่อสักครู่นี้ เขาหยิบรูปภาพออกมาได้คล่องแคล่วและดูเพลินตามาก

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้หลิง อี้หราน ไม่มีอารมณ์ที่จะเพลิดเพลินไปกับการแสดงที่น่าประทับใจนี้ ความสนใจทั้งหมดของเธอจับจ้องไปที่ภาพถ่ายแต่ละภาพ ที่เขาถหยิบออกมาและสังเกตเห็นว่าภาพถ่ายเหล่านั้นถูกไฟไหม้มากน้อยเพียงใด

อี้ จิ่นหลี หยิบรูปภาพออกมาทีละภาพ มันเหมือนกับการที่เขาได้มองเห็น ความทรงจำของหลิง อี้หราน และแม่ของเธอผ่านภาพถ่ายเหล่านี้