พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 29

ห่าว อี้เหมิง ขมวดคิ้วและมองไปที่เซียว จื่อฉี ท้ายที่สุดโฆษณาก็กำลังถูกฉายโดยตระกูลเซียว

เซียว จื่อฉี ตอบว่า "ให้ฉันถามเกี่ยวกับสถานการณ์... "

เขาพูดแทบจะยังไม่จบ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เมื่อเขารับสายการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างไม่พอใจทันที “อะไรนะ? เอาออก? เอาออกแล้วทั้งหมด? พวกเขากลัวการจ่ายค่าธรรมเนียมหรือไง?”

"คำสั่งดังกล่าวระบุว่าแม้ว่าพวกเขาจะต้องจ่ายค่าธรรมเนียมเต็มจำนวน แต่ก็ต้องลบโฆษณาออก" ผู้จัดการที่รับผิดชอบโอดตรวญขณะที่เขารายงานผ่านโทรศัพท์ "ท่านประธานเซียว เราเร่งรีบติดต่อบริษัทอื่น ๆ แล้ว แต่ไม่มีบริษัทใดยินดีที่จะฉายโฆษณาเหล่านี้เลย"

กล่าวอีกนัยหนึ่งนอกเหนือจากองค์กรภายใต้ชื่อห่าวหรือเซียวแล้วไม่มีบริษัทอื่นใดที่ยินดีจะฉายโฆษณานี้เลย

“ใครกันที่พยายามต่อต้านตระกูลเซี่ยว?” เซียว จื่อฉี ถาม ใบหน้าของเขาซีดเซียว

"ตระกูลอี้" ผู้จัดการตอบ "ปัญหานี้ได้รับการจัดการเป็นการส่วนตัวโดยเกา ฉงหมิง เลขาธิการของอี้กรุ๊ป"

เซียว จื่อฉี ตกตะลึงทันที "เกา ฉงหมิง... เลขาส่วนตัวของอี้ จิ่นหลี? หมายความว่าเป็นอี้ จิ่นหลี ซึ่งต้องการจะลบโฆษณาเหล่าน่ะเหรอ?

“นั่นหมายความว่าอย่างไร? อี้ จิ่นหลี คัดค้านการแต่งงานของเซียวและห่าว?” ขณะที่เขาคิดเช่นนั้นฝ่ามือของเซียว จื่อฉี ก็หลั่งเหงื่อออกมาทันที

—

จอโฆษณาที่ตระกูลเซียววางไว้ใน 99 จุด ทั่วเมืองถูกถอดออกภายในวันเดียวทำให้เกิดการอภิปรายกันอย่างดุเดือดภายในเมือง มีผู้คนมากมายที่ถกเถียงกันทางออนไลน์ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเซียว จื่อฉีและห่าว อี้เหมิอง เปลี่ยนไปแล้ว

ในคืนนั้นเซียว จื่อฉีั และห่าว อี้เหมิง ได้แถลงข่าวร่วมกันเพื่อยืนยันความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นของพวกเขา โฆษณาถูกลบออกไปเนื่องจากเวลาที่กำหนด แต่ความรักของพวกเขาจะไม่มีวันหมดอายุ

คำพูดนี้ได้รับการสนับสนุนจากแฟน ๆ หลายคนของห่าว อี้เหมิง

กลับมาที่อพาร์ทเมนต์เช่า หลิง อี้หราน เลื่อนดูหน้าเว็บและเจอข่าวนี้ เธออดไม่ได้ที่จะผงะ เธอเพิ่งพูดถึงจอโฆษณากับจินเมื่อวานนี้และวันนี้มันก็ถูกลบโดยไม่คาดคิด

"เธอทอดทิ้งฉันโดยไม่หันหลังกลับมามอง แม้ฉันจะคุกเข่าขอร้องเธอ แต่เธอก็ไม่เคยเหลียวแลสักครั้ง”

"หลังจากนั้นฉันสาบานว่าในชีวิตนี้ ฉันจะไม่คุกเข่าให้ใครและจะไม่ขอร้องให้ใครอยู่ด้วยอีกเป็นอันขาด"

รอยยิ้มที่มุมริมฝีปากของเขาลึกขึ้น "พี่พูดถูก นั่นเป็นคำถามโง่ ๆ ใครจะไปสนใจคนที่ทอดทิ้งพวกเขากันเล่า?"

เธอจ้องมองเขาด้วยความงุนงง เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ แต่เธอก็รู้สึกราวกับว่าเธอไม่สามารถมองไม่เห็นเขาอย่างชัดเจน มันเหมือนกับว่าใบหน้าของเขาถูกห่อหุ้มด้วยผ้าก๊อซ

ราวกับว่าภายใต้รอยยิ้มจาง ๆ ของเขามีพื้นที่ต้องห้ามซ่อนอยู่ซึ่งไม่มีใครสามารถเข้าถึงได้

เธอนึกถึงสิ่งที่เขาเคยพูดครั้งหนึ่งได้ “เขาไม่มีครอบครัว”

“หมายความว่า... เขาเคยถูกทอดทิ้งมาก่อนใช่ไหม?” เมื่อเธอคิดเช่นนั้นเธอก็ยกแขนขึ้นโอบรอบคอของเขาดึงเขาเข้าหาเธอ