พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 293

เธอจำได้เพียงตัวเลขสามหลักแรกและตัวสุดท้ายของหมายเลขป้ายทะเบียน

ทันทีที่ หลิง อี้หราน รู้สึกได้ถึงความเย็นที่แผ่ซ่านไปทั่วตัว เกิดอะไรขึ้น? คนที่อยู่ในรถนั้นคือใคร? ทำไมพวกเขาถึงลักพาตัวเหลียนอีไป?

ตอนนี้เหลียนอี...

นี่เป็นการลักพาตัวใช่ไหม? หรือ… หลิง อี้หราน หยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวและโทรหาเพื่อนสนิทของเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เพื่อนสนิทอยู่ในเหตุการณ์แบบไหน ถ้าเธอโทรหาเหลียนอี มันอาจจะทำให้เรื่องแย่ลง

มือของเธอเริ่มสั่นจนแทบไม่สามารถถือโทรศัพท์เอาไว้ได้

เธอกดหมายเลข 110 เพื่อโทรหาตำรวจด้วยความยากลำบาก

หลังจากรายงานให้ตำรวจฟัง เธอรีบไปยังสำนักงานบริหารของลานจอดรถ ที่นี้มีกล้องวงจรปิดจำนวนมาก เพราะฉะนั้นเธอสามารถดูกล้องวงจรปิดเพื่อดูรถยนต์ที่พาตัวเหลียนอีไป

จะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเหลียนอี ไม่มีอะไรเกิดขึ้น!

นี่คือสิ่งที่หลิง อี้หราน คิดในตอนนี้!

...

เมื่ออี้ จิ่นหลี ได้รับโทรศัพท์จากหลิง อี้หราน เขาได้ยินเสียงของเธอสะอื้นมาจากอีกทางด้านหนึ่ง

เพียงแค่ได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ หัวใจของเขาก็หล่นลงทันที “เกิดอะไรขึ้นกับพี่? พูดอะไรหน่อยสิ?!”

“จิน นายช่วยตามหาเหลียนอีได้ไหม… ฉันขอร้อง ช่วยฉันตามหาเหลียนอี...” หลิง อี้หราน กล่าวขณะที่เธอสะอื้น เธอไม่รู้ว่าจะไปหาใครหลังจากที่โทรหาตำรวจ

เมื่อเธอให้ที่อยู่สถานีแก่เขา เขากล่าวว่า “ไปรอข้างสถานีตำรวจ ผมกำลังไป”

เมื่อเขาขับรถไปถึงสถานีตำรวจ เขาเห็นเธอยืนอยู่บนขั้นบันได สองมือของเธอถือโทรศัพท์ไว้แน่น น้ำตาไหลลงบนใบหน้าแสนสวยของเธอ ดวงตาแดงก่ำ และแทบไม่มีสีอะไรปรากฏบนใบหน้าของเธอเลย

แม้ว่าใกล้จะเข้าสู่เดือนพฤษภาคมแล้ว แต่อากาศตอนกลางคืนยังคงหนาวเย็น

เขารีบขึ้นไปหาเธอและจับมือของเธอไว้ แน่นอนว่ามือของเธอนั้นเย็นเฉียบ

เส้นเลือดของเธอเห็นชัดขึ้นเมื่อนิ้วมือของเธอกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น

“ผมไม่ได้บอกให้พี่รออยู่ในสถานีเหรอ? ทำไมพี่ถึงยังยืนอยู่ข้างนอก?” น้ำเสียงของเขาดูไม่พอใจหลังจากเห็นเธอไม่สนใจสนสุขภาพของตัวเองและอยู่ข้างนอกในตอนกลางคืนแบบนี้ เธอไม่รู้เหรอว่าจะป่วยเอา?