พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 297

เขาต้องการให้เธอมีเขาเพียงคนเดียวในสายตาเธอ

“ถ้าพี่อยากจะรู้จริง ๆ พี่ก็คงต้องรอไปพร้อม ๆ กับผม ถ้าคนของผมพบว่า ชิน เหลียนอี อยู่ที่ไหน พวกเขาจะรีบแจ้งผมทันที” อี้ จิ่นหลี กล่าว

นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับหลิง อี้หราน แต่... เดี๋ยวนะ? เธอต้องรอกับเขาที่ไหน? หลิง อี้หราน กระพริบตา และ 5 นาทีต่อมา ในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่า เธอต้องรอที่ไหน

ในห้องของอี้ จิ่นหลี

นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเข้ามาในห้องของเขา แต่มันเป็นครั้งแรกที่เธอเข้ามาทางประตูหน้าห้อง แทนที่จะเข้าผ่านประตูทางเชื่อมของห้องพวกเขา

เมื่อเข้ามาข้างใน อี้ จิ่นหลี ก็ถอดเสื้อ โค้ทออกแล้วเอาโทรศัพท์มาถือออกมาวางไว้บนโต๊ะกาแฟ

หลิง อี้หราน ถึงกับตกใจที่ได้เห็นโทรศัพท์เครื่องนั้น มันเป็นเครื่องเดิมที่เธอเคยซื้อให้กับเขาในราคา 1,500 ดอลลาร์ โดยคนทั่วไปอาจจะมีโทรศัพท์ที่ดีกว่าเครื่องนี้ด้วยซ้ำ

เขายังเก็บโทรศัพท์เครื่องนี้ไว้ตลอดเลยเหรอ?

ถ้าเขาไม่ทำแบบนี้ เธอจะติดต่อเขาได้ทันทีที่เธอโทรมาได้ยังไง?

แต่อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะเลิกสงสัยถึงเรื่องโทรศัพท์มือถือ เธอก็ได้เห็นเขาถอดเสื้ผ้าอีก

หลิง อี้หราน หน้าแดงทันที “ทำไม... ทำไมคุณ ...?”

“ผมกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะสิ” แล้วเขาก็ยักคิ้วให้เธอ ”พี่เคยเห็นผมเปลี่ยนเสื้อเผ้าแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วตอนนี้มันเป็นปัญหาเหรอ?”

เธอสำลัก เธอเคยเห็นเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องเช่า แต่นั้นก็แค่เปลี่ยนเสื้อพวกเสื้อกันหนาวหรือ แจ๊คเก็ตเท่านั้น

“พี่เคยบอกว่าผมดูดี... และอยากจะเห็นผมมากกว่านี้” อี้ จิ่นหลี พูด

หลิง อี้หราน อยากจะย้อนเวลากลับไปและอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาด ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้นออกไป?

“คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จหรือยัง?” เธอเปลี่ยนเรื่องพูด

“ทำไมพี่ไม่มองดูเองล่ะครับ?” เขาพูด

“...” เธอพูดไม่ออกฃและสักพักหนึ่งมือของเขาก็จับไหล่ของเธอ และหัวตัวเธอหันกลับมา

จังหวะที่เธอหันกลับไปอยู่ตรงหน้าเขา มือของเธอก็จับไปที่หน้าอกเขาโดยไม่รู้ตัว หลิง อี้หราน ถึงกับตกใจ