พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 307

จากนั้น ไป๋ ทิงซิน ก็หยิบกระดาษสีเหลืองที่ยับยู่ยี่ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อที่หน้าอกของเขา

มีความความเขียนว่า ‘ฉันขอโทษ ฉันต้องไปก่อนนะ’

มันคือกระดาษที่เธอทิ้งไว้ในตอนนั้น เขาพกติดตัวไปกับเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมา

หลายครั้งที่เขาขยำกระดาษนี้แล้วโยนทิ้งถังขยะด้วยความโกธร แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็เก็บมันขึ้นมาอยู่ดี

กระดาษแผ่นนี้ เป็นเหมือนกับหนามในหัวใจของเขา เขาไม่สมารถที่จะดึงมันออกมาได้ และก็ไม่อยากที่จะทำแบบนั้นเช่นกัน

เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เธอทิ้งไว้ให้กับเขา ถ้าเขาไม่มีสิ่งนี้เขาก็จะไม่มีอะไรเลยที่เป็นของเธอ

อย่างไรก็ตาม... ตอนนี้เขาได้เจอกับเธอแล้ว!

“เหลียนอี... ชิน เหลียนอี...” เขาพึมพำชื่อของเธอซ้ำไปซ้ำมา และริมฝีปากบาง ๆ ของเขา ก็จูบลงบนกระดาษในมือ เขาดูเหมือนว่าจะติดมันมาก

...

ชิน เหลียนอี เดินตามหลิง อี้หราน ไปที่รถของอี้ จิ่นหลี และเธอก็พูดกับพวกเขาว่า “ขอบคุณนะ”

อี้ จิ่นหลี พูดเบา ๆ “ผมจะไปส่งคุณก่อน คุณพักอยู่ที่ไหน?”

ชิน เหลียนอี รีบบอกที่อยู่ของเธอให้เขารู้ หลิง อี้หราน ยังรู้สึกเป็นกังวล “ไป๋ ทิงซิน ไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม?”

“เขาก็แค่ให้ฉันนั่งบนเก้าอี้ และะจ้องมองฉันสามชั่วโมง” ชิน เหลียนอี กล่าว “ฉันต้องการจะโทรหาเธอ แต่เขาเอาโทรศัพท์ฉันไป ฉันเลยไม่...”

ก่อนหน้านี้เธอกังวลมาก เพียงเพราะ ชิน เหลียนอี เหมือนกับว่า เธอทำทุก ๆ อย่างได้เพื่อชิน เหลียนอี แม้เธอต้องทิ้งศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่ทั้งหมดของเธอก็ยอม

เพียงเพราะ... ชิน เหลียนอี เป็นเหมือนดั่งเส้นชีวิตของเธอ?

“ถ้าวันหนึ่ง ผมต้องตกอยู่ในอันตราย พี่จะยอมคุกเข่าเพื่อช่วยผมไหม?” อี้ จิ่นหลี ถามเบา ๆ

เสียงที่แหบเล็กน้อยของเขา อยู่รอบ ๆ หูของเธอ และมันทำให้เธอรู้สึกสั่นเล็กน้อย

แววตาของเธอมองเข้าไปในสายตาที่เข้มและขุ่นมัวของเขาและสักพักเธอก็ตอบตกลงโดยไม่รู้ตัว

อย่างไรก็ตาม สติของเธอก็หลุดทันที มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ? เธอกำลังคิดว่า คนอย่าง อี้ จิ่นหลี จะตกอยู่ในอันตรายอย่างนั้นเหรอ?”