พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 330

หลิง อี้หราน หยิบกล่องอาหารกลางวัน และเริ่มก้มหน้าก้มตากินอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เธอต้องการเพียงแค่รีบกิน ๆ ให้หมดไว ๆ และออกไป

“พี่กินเร็วมาก เพราะอยากรีบออกไปใช่ไหมครับ?” เสียงของอี้ จิ่นหลี พูดเบา ๆ ในห้องทำงาน

“อะแฮ่ม...” หลิง อี้หราน ถึงกับสำลัก จนแทบจะคายอาหารออกมา ตอนนี้เธอทำได้เพียงใช้มือปิดและไออย่างลำบาก อีกสักพักหน้าของเธอก็แดงมาก

ในที่สุดเธอก็หยุดไอ แต่ว่าในมือของเธอที่ปิดปากอยู่ก่อนหน้านี้ ดันมีเศษข้าวติดอยู่ เธอจึงตัดสินใจหยิบทิชชูและต้องการที่จะเช็ดมือของเธอ

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะหยิบทิชชูได้นิ้วของเขาก็คว้ามือของเธอและดึงเข้าหาตัวเขาเอง

เธอบิดข้อมือด้วยความอึดอัด แต่ก็ไม่หลุด “มือของฉันไม่สกปรก ฉันต้องเช็ดมัน” เธอกล่าว

“สกปรกเหรอครับ?” เขาหัวเราะเบา ๆ ด้วยความตลก “ผมไม่เห็นว่ามันจะสกปรกเลยครับ” เขาก้มหัวลงขณะที่เขาพูด ริมฝีปากของเขาอยู่ติดกับฝ่ามือของเธอ และในตอนนั้นปลายลิ้นของเขาก็เลียเศษข้าวที่มีของเธอ

หลิง อีหราน ตัวแข็งทื่อ เธอรู้สึกร้อนที่ฝ่ามือของเธออย่างมาก และการการเลียของเขาเหมือนกับว่าไปสัมผัสกับเส้นประสาทบนฝ่ามือของเธอและความรู้สึกมันกระจ่ายไปทั่วร่างกายของเธอ

ความรู้สึกร้อนระอุ ที่ฝ่ามือของเธอดูเหมือนว่ามันจะไหลไปตามกระแสเลือดและทำให้อุณภูมิในร่างกายของเธอสูงขึ้น

“เรียบร้อยแล้ว” เสียงของเขาดังขึ้น ดูเหมือนไม่อยากที่จะให้มันผ่านไป

หลิง อี้หราน ตกใจ จากนั้นเธอก็กลับมาดูตัวเองและพบว่าเขาเลียเม็ดข้าวออกจากมือเธอหมดแล้ว

อย่างไรก็ตาม เขาจับมือของเธอในขณะที่สายตาที่สวยงามและน่ารักของเขาจ้องมองที่เธอ “เม็ดข้าวบนมือของพี่มันหวานจัง พี่มีอีกไหม?”

...

ในตอนที่ หลิง อี้หราน กลับไปที่ร้านอาหารเล็ก ๆ มันก็เกือบบ่ายโมงแล้ว โจว เชียนหยุน ดูเหมือนไม่ได้สงสัยอะไรที่เธอใช้เวลานานเกือบหนึ่งชั่วโมงในการส่งออเดอร์นี้ แต่ หลิง อี้หราน ก็กล่าวว่า “ขอโทษนะคะ ที่ใช้เวลานานมาก”

“ไม่เป็นอะไรหรอก เธอคงต้องเดินทางหลายรอบรอบที่ต้องลงอาหารจำนวนมากพวกนั้นด้วยตัวของเธอเอง ขอบคุณนะสำหรับการทำงานอย่างหนักของเธอ” โจว เชียนหยุน กล่าว “พวกเขาไม่ได้พูดว่าอะไรเลยเหรอ?”

ในฐานะเจ้าของร้าน แน่นอนว่าเธอต้องเป็นห่วงมากที่สุดเกี่ยวกับการได้รับคำวิจารณ์ หลังจากส่งอาหารไปแล้ว

“ไม่มีค่ะ” หลิง อี้หราน รู้สึกผิดจากปกติ