พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 342

เธอลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวว่า “ไม่มีอะไรหรอก แค่หลังจากที่คุณพาฉันไปที่ห้อง ฉันเห็นว่าคุณไม่ได้กลับไปที่ห้องของคุณ แต่เดินบันไดไป ฉันสงสัยว่ามีอะไรผิดปกติกับคุณ เอ่อ ถ้าคุณไม่เป็นไร งั้นฉันไปล่ะ...”

เธอกล่าวแล้วหันกลับไป

สักพักนึง แขนของเขาก็โอบเธอจากด้านหลัง “เป็นห่วงผมเหรอพี่สาว?”

ร่างกายของหลิง อี้หราน ดูเหมือนจะถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นของเขา และเธอก็ไม่รู้ว่าควรกล่าวอะไร

กังวลไหม? เธอเป็นห่วงเขาหรือเปล่า?

เธอดูสับสน เป็นเพราะเขาช่วยเธอคืนนี้อย่างนั้นเหรอ? คืนนี้แทนที่เธอจะคิดว่าเขาเป็นอี้ จิ่นหลี แต่เธอกลับคิดว่าเขาเป็นจินและเป็นห่วงเขา?

หลิง อี้หราน กำลังคิดถึงเรื่องนี้ จู่ ๆ ลมหายใจของเขาก็ดังขึ้นที่ข้างหูของเธอ มีเสียงครางเบา ๆ ในลำคอ แขนของเขาที่โอบกอดเธอไว้ค่อย ๆ คลายออก

หลิง อี้หราน หันกลับมาและเห็นว่าตอนนี้อี้ จิ่นหลี หน้าซีดไปด้วยเม็ดเหงื่อที่หน้าผากของเขา เขาจับมือของเขาไว้เหนือท้องส่วนบน

เธอตัวสั่น จำได้ว่าเธอเคยเห็นเขาแบบนี้มาก่อน “คุณปวดท้องอีกแล้วเหรอ?”

“ดูเหมือนพี่จะจำข้อบกพร่องของผมได้นะพี่สาว" เขาพึมพำและยิ้มมุมปาก อย่างไรก็ตาม ใบหน้าที่ซีดและดวงตาที่ซ่อนความเจ็บของเขา กลับทำให้รอยยิ้มของเขาดูน่าสงสาร

หลิง อี้หราน รีบช่วยอี้ จิ่นหลี ลุกขึ้นมาและมองไปรอบ ๆ ไม่มีที่ให้นั่งได้ เธอจึงเข้าไปข้างใน ในห้องมีโซฟาตั้งอยู่ เธอช่วยเขานั่งลงบนโซฟา จากนั้นเธอหยิบทิชชู่จากโต๊ะกาแฟหน้าโซฟาแล้วเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเขา

“เพราะพี่ซื้อมาให้ ผมจะไม่กินได้ยังไง?” มาคิดดูเขากินยาตรงเวลาทุกวัน

หลิง อี้หราน พูดไม่ออก ปัญหาคือเธอเคยอาศัยอยู่ในเมืองมาก่อนและมีร้านขายยาอยู่ใกล้ ๆ แต่ไม่มีร้านขายยาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงใกล้ ๆ คฤหาสน์ อี้ ในเวลากลางคืนแบบนี้!

คนรับใช้ในคฤหาสน์คงเข้านอนแล้ว คนเดียวที่ยังตื่นอยู่น่าจะเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่นี่

“ที่นี่มีการรักษาความปลอดภัยตอนกลางคืนไหม? มีใครสามารถหยุดพักและขับรถออกไปซื้อยาได้บ้าง?” หลิง อี้หราน ถาม

“พี่จะให้ผมกินยาอีกเหรอ? พี่สาว” อี้ จิ่นหลี ถามด้วยน้ำเสียงที่ยากจะเปล่งออกมา ความเจ็บปวดในท้องของเขาทำให้ร่างกายของเขาหนาวสั่น เขายังคงเหงื่อออกเยอะขึ้นเรื่อย ๆ