พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 368

“สวัสดีจ่ะ” คุณชินและคุณนายชิน ตอบกลับอย่างรวดเร็ว

คุณชินเชิญไป๋ ทิงซิน นั่งลงในขณะที่คุณนายชินดึงลูกสาวของเธอไปข้าง ๆ “นี่แฟนเธอเหรอ? เขาไม่ใช่คนที่เธอจ้างมาเพื่อตบตาใช่ไหม?

ชิน เหลียนอี กลอกตาของเธอ “แม่จะคิดว่าเขาเป็นตัวแสดงที่ฉันจ้างมาก็ได้นะ”

คุณนายชินโกรธมาก “เด็กอะไรเนี่ย! พูดแบบนั้นได้อย่างไร ได้เลยงั้นก็ไปเอาน้ำชามาเสิร์ฟ” จากนั้นคุณนายชินก็ทำหน้าตาอย่างเป็นมิตรและเดินไปที่ไป๋ ทิงชิน

เนื่องจาก ชิน เหลียนอี ได้รับมอบหมายให้ไปทำหน้าที่เสิร์ฟ เธอจึงตรงไปที่ห้องครัวเพื่อจะเตรียมน้ำชา เมื่อเธอเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นเธอพร้อมกับถาดน้ำชา เธอก็เห็นทั้งสามคนคุยกันอย่างสนุกสนาน

“ทิงชิน คุณบอกว่าคุณรู้จักกับเหลียนอีในขณะที่อยู่ต่างประเทศ ดั้งนั้นคุณสองคนก็ติดต่อกันมาตลอดหลายปีแล้วใช่ไหม?”

“ไม่ครับ เราไม่ได้ติดต่อกัน แต่เมื่อไม่นานมานี้หลังจากที่ผมกลับเข้ามาในประเทศ ผมก็ได้พบกับเหลียนอีโดยบังเอิญที่ถนนแห่งหนึ่งและเราก็ได้ติดต่อกัน ถ้าพูดตรง ๆ คือผมตามหาเหลียนอีมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา และโชคดีที่ผมได้มาพบกับเธอ” ไป๋ ทิงชิน ยิ้ม

เขามองไปที่ชิน เหลียนอี ขณะที่เขาพูดแบบนั้น จากมุมมองของคุณชินและคุณนายชินนั่นเป็นลักษณะที่เต็มไปด้วยความรัก แต่อย่างไรก็ตามสำหรับชิน เหลียนอี แล้วนั้น มันดูเหมือนถูกคุกคาม

คุณชินยิ้ม “คุณทั้งคู่เป็นพรหมลิขิตกำหนดไว้อย่างแท้จริง อย่างไรก็ตามเนื่องจากพวกคุณพบกันครั้งแรกในต่างประเทศ นั่นก็หมายความว่า ใช้เวลาเพียงไม่กี่วันเท่านั้น แล้วคุณพัฒนาความรู้สึกที่มีต่อ เหลียนอีได้อย่างไร?”

คุณชินอยากรู้ ลูกสาวของเขาไปต่างประเทศเพียงไม่กี่วัน เธอใช้ระยะเวลาสั้น ๆ ทำอย่างไรเพื่อไม่ให้ผู้ชายสามารถลืมเธอได้นานกว่าสามปีเช่นนี้? แถมผู้ชายคนนั้นยังดูมีเสน่ห์ พอที่จะทำให้สาว ๆ เสียสติได้ มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเลยที่จะมองหาแฟน แต่เขาก็ยังตามหาแต่ลูกสาวของเขามาตลอดสามปีที่ผ่านมา สิ่งนี้ทำให้ความประทับใจของคุณชินที่มีต่อไป๋ ทิงชิน เพิ่มมากขึ้นอย่างทวีคูณ

“เหลียนอีเป็นผู้หญิงที่ตรงไปตรงมา ผมรู้สึกสบายใจที่ได้มีความสัมพันธ์กับเธอ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมเมา...” ไป๋ ทิงซิน พูดโดยไม่มีการสงวนคำพูด ทันใดนั้น ชิน เหลียนอี ก็ตัวสั่นและถ้วยน้ำชาในมือของเธอก็หกไปครึ่งหนึ่ง

“อุ้ย!” เธอคำรามเบา ๆ และวางถ้วยชาลงทันที หลังมือของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงจากการถูกชาร้อน ๆ ลวก

“ตราบใดที่คุณไม่เอ่ยถึงมัน ฉันสามารถ...” เธอหยุดพูดกลางประโยค

‘ฉันจะทำอะไรได้ ซื้ออาหารให้เขากินเหรอ? ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจอาหารที่ฉันสามารถจ่ายได้ ฉันจะให้ของขวัญเขาเพื่อเป็นรางวัลเหรอ? ฉันไม่มีทางที่จะพูดแบบนั้นแน่ในเมื่อคนที่ฉันพูดด้วยรวยกว่าฉันมากกว่าพันเท่า’

ความคิดใด ๆ ที่อยู่ในใจของเธอก็ดูเหมือนว่าจะไม่เหมาะสมเลย ดังนั้นประโยคของชิน เหลียนอี จึงหยุดลงชั่วคราวเป็นเวลานาน ไม่มีวี่แววว่าจะพูดต่อ

“คุณทำอะไรได้บ้างเหรอ?” ไป๋ ทิงซิน ก้มลงไปข้างหน้าเล็กน้อยเพื่อจะมองไปที่เธอ

เธอมองไปที่ใบหน้าหล่อ ๆ ที่อยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่นิ้ว หัวใจของเธอก็เต้นอย่างรวดเร็วจนไม่สามารถหยุดได้ ชิน เหลียนอี ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่บ่นในใจ ‘เป็นผู้ชายทำไมจำเป็นต้องหน้าตาดูดีขนาดนั้น? โดยเฉพาะผิวของเขา... มันดีกว่าของฉันอีก’ ผิวของเขาดีมากจนเธออยากถามเขาว่าเขาใช้ผลิตภัณฑ์บำรุงผิวอะไร