พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 417

อี้ จิ่นหลี ยังคงดื่มกาแฟของเขาต่อไปอย่างสบาย ๆ เขาชิมมันอย่างไม่ตั้งใจนัก เขาคุยกับกู้ ลี่เฉิน เรื่องของอี้หราน แทนที่จะพูดถึงเรื่องการเกิดความโกลาหลในเมืองเฉิน

กู้ ลี่เฉิน หรี่ตาลงและจิบกาแฟอีกครั้ง

ความตึงเครียดระหว่างพวกเขาทั้งสองคนหายไปและตอนนี้ก็กลายเป็นเหมือนการพบปะกันระหว่างเพื่อน

โจว เชียนหยุน รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย

ส่วนลูกค้าคนอื่น ๆ โดยเฉพาะผู้หญิงต่างมองมาที่ทั้งคู่เป็นครั้งคราว พวกเขาสองคนดูเหมือนคนดัง ผู้หญิงคนหนึ่งถึงกับพยายามดึงโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูป

ผู้หญิงคนนั้นเล็งโทรศัพท์ของเธอไปที่อี้ จิ่นหลี กับกู้ ลี่เฉิน ก่อนที่เธอจะกดชัตเตอร์ถ่ายภาพ เธอก็ถูกมือใหญ่หยุด

บอดี้การ์ดของอี้ จิ่นหลี เขาพูดกับผู้หญิงคนนั้นตรง ๆ ว่า “ท่านประธานไม่ชอบให้ใครถ่ายภาพ ถ้าคุณยืนยันจะถ่าย ผมคงต้องพาคุณออกไป”

ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึงจนพูดไม่ออก นี่คือ… ภัยคุกคามหรือไม่! อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเห็นใบหน้าที่ไร้วิญญาณของบอดี้การ์ดและร่างกายที่กำยำ คำพูดประท้วงเหล่านั้นก็ถูกกลืนกลับเข้าไปในท้องของเธอ

ความรู้สึกของเธอบอกว่าถึงแม้เธอจะประท้วงออกมา แต่เธอก็จะกลายเป็นคนขายหน้าในตอนสุดท้าย

หญิงสาวจ่ายบิลและเดินคอตกออกไป

แม้ว่าลูกค้าที่เหลือคิดที่จะแอบถ่ายรูปทั้งสองคน แต่พวกเขาก็ไม่มีท่าทีที่จะทำแบบนั้นอีกต่อไป

“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?” หลิง อี้หราน ถาม

“ผมทำงานเสร็จแล้วเลยอยากเจอพี่” อี้ จิ่นหลี ตอบ

โจว เชียนหยุน มองทั้งสองคนด้วยความประหลาดใจ “เธอ… รู้จักสุภาพบุรุษคนนี้เหรอ อี้หราน?”

“อืม ค่ะ เขา...” หลิง อี้หราน หยุดกะทันหันขณะที่เธอกำลังจะพูด เธอไม่รู้ว่าควรแนะนำเขาอย่างไร แม้ว่าเธอจะคบกับอี้ จิ่นหลี อยู่ แต่เธอก็ไม่เคยเปิดเผยความสัมพันธ์ของเธอให้คนอื่นได้รู้

“หืม? มีอะไรเหรอ? พี่จะแนะนำผมให้รู้จักกับเจ้าของร้านนี้ไม่ใช่เหรอ?” อี้ จิ่นหลี มองไปที่หลิง อี้หราน ด้วยรอยยิ้ม