พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 657

ใครบางคนสังเกตเห็นหลิง อี้หรานเข้ามาและพูดทันทีว่า “นี่ ฉันเคยคิดว่าอี้หรานเป็นคนที่มีอนาคตที่สุดในตระกูลของคุณ ใครจะคิดว่าคนที่มีอนาคตมากที่สุดตอนเด็กกลับกลายเป็นคนที่ตกต่ำที่สุดในตอนนี้และลี่ฟางกลายเป็นคนที่น่าพึ่งพาที่สุดตระกูลลู่ล่ะ?”

คน ๆ นั้นพยายามจะประจบหวา ลี่ฟางโดยดูถูกหลิง อี้หราน ซึ่งหวา ลี่ฟางชื่นชอบที่จะได้ยินคำพูดแบบนี้ ตั้งแต่พวกเขายังเป็นเด็ก พวกเขามักจะถูกเปรียบเทียบกันเสมอเพราะพวกเขาดูคล้ายกันและอายุใกล้เคียงกันมาก

ในอดีต หลิง อี้หรานเป็นนักเรียนดีเด่นในโรงเรียนและสามารถสอบเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงได้ ดังนั้นหวา ลี่ฟางจึงรู้สึกอับอายเมื่อเธอถูกเปรียบเทียบกับอี้หราน

หวา ลี่ฟางชอบเวลาที่เธอดูสูงส่งกว่าหลิง อี้หราน แต่นั่นก็ก่อนที่จะรู้ว่าแฟนของหลิง อี้หรานคืออี้ จิ่นหลี

ตอนนี้เธอรู้ตัวตนที่แท้จริงของอี้ จิ่นหลีแล้ว หวา ลี่ฟางจึงคิดว่าคน ๆ นั้นที่พูดเปรียบเทียบออกมาสมควรถูกทุบตี! เพราะคำพูดเหล่านั้นทำให้เธอรู้สึกอาย

คน ๆ นั้นยังพูดต่อว่า “บางทีอาการป่วยของคุณยายของเธออาจเกิดจากอี้หราน การที่สมาชิกในตระกูลเคยติดคุกมาอาจจะไปกระตุ้นอาการของเธอให้ทรุดโทรมได้ น่ายินดีที่เธอเคยช่วยเหลือนายน้อยกู้เอาไว้ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก ลี่ฟาง เขาตามหาเธอมาหลายปีแล้ว จากนี้ต่อไปเธอจะได้อยู่ดีกินดีและไม่ต้องกังวลไปตลอดชีวิตที่เหลือของเธอ”

ใบหน้าของหวา ลี่ฟางซีดเผือดขณะที่เธอเหลือบมองหลิง อี้หรานด้วยหางตา เธอกลัวว่าคำพูดเหล่านี้จะทำให้เธอนึกถึงบางอย่างในอดีต

ทันใดนั้น เธอสบตาเข้ากับอี้ จิ่นหลีแทน ดวงตาสีเข้มของเขาดูเหมือนกำลังจะเยาะเย้ยเธออยู่และนั่นทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง

ราวกับว่าเขารู้ว่าเธอกำลังหลอกลวงผู้คน

“เอาล่ะ พอได้แล้ว!” หวา ลี่ฟางรีบหยุดญาติแล้วพูดว่า “อาการป่วยของคุณยายเกี่ยวอะไรกับอี้หราน? พวกเรายังไม่ทันได้ฝังศพคุณยาย พวกคุณก็พูดไม่เข้าท่าเสียแล้ว!”

หวา ลี่ฟางรีบเดินไปหาหลิง อี้หรานและปลอบเธอโดยพูดว่า “อย่าไปสนใจพวกเขาเลยพี่อี้หราน พวกเขาพูดจาเรื่องไร้สาระ เราต้องไม่ปล่อยให้คำพูดพวกนั้นมาคั่นระหว่างเรา”

ญาติที่ถูกหวา ลี่ฟางดุ รู้สึกตกตะลึง ‘ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า? หวา ลี่ฟางมักจะพูดด่าทอว่าหลิง อี้หรานเป็นอดีตนักโทษไม่ใช่หรือ?’

“ถ้าพี่ง่วง จะพิงไหล่ผมแล้วงีบก็ได้นะ” อี้ จิ่นหลีพูด

“ไม่เป็นไร ฉันยังไหว” หลิง อี้หรานตอบ เมื่อเธอมองดูคุณยายผ่านฝาโลงใส ราวกับว่าคุณยายของเธอกำลังหลับใหลอยู่ข้างใน “แต่แท้จริงแล้ว ผู้คนไม่สามารถนำอะไรติดตัวไปได้เลยเมื่อเกิดและตาย เหมือนกับว่าผู้คนใช้ชีวิตไปทั้งชีวิต โดยที่พวกเขาไม่รู้ว่าตนเองมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร”

“ไม่จำเป็นหรอก อย่างน้อยผมก็รู้ว่าผมมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร” อี้ จิ่นหลีพูด

หลิง อี้หรานหันไปมองอี้ จิ่นหลีด้วยท่าทีนิ่งเฉย ในขณะที่เขาพูด “ผมมีชีวิตอยู่เพื่อได้เจอพี่และตกหลุมรักพี่”

หลังจากที่เขาตกหลุมรักเธอ เขารู้สึกว่าเขาไม่มีชีวิตอยู่เพื่ออยู่ไปวัน ๆ ตอนนี้เขามีบางอย่างที่เขาตั้งตารอในอนาคตและเขารู้สึกถึงความหวังที่อยู่ตรงหน้าเขา