พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 741

สองแม่ลูก หลิว จื่อเฉวียกับห่าว อี้เหมิงรู้สึกประหลาดใจกับเรื่องนี้ทันที

ที่ดินทางตอนใต้ของเมืองนั้นเป็นที่ดินที่ทุกคนให้ความสนใจ ตระกูลห่าวใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อให้ได้มันมา ความเฟื่องฟูของอสังหาริมทรัพย์ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาทำให้ที่ดินผืนนี้มีมูลค่าถึงหมื่นล้านดอลลาร์!

พวกเขาจะให้หลิง อี้หรานไปหมื่นล้านเหรียญอย่างนั้นเหรอ?

แล้วพวกเขาจะได้ที่ดินพื้นนี้กลับคืนมาได้อย่างไร!

หลิว จื่อเฉวี่ยรู้สึกโกรธ แต่เธอและลูกสาวก็ชะงักทันทีที่เห็นใบหน้าซีดเผือกของห่าว ฉี่หลง “คุณแน่ใจแล้วหรือว่าจะไม่พิจารณาข้อเสนอแนะนี้ใหม่ นายน้อยอี้?”

เป็นไปได้ไหมว่า... อี้ จิ่นหลีปฏิเสธ?

หลิว จื่อเฉวียกับห่าว อี้เหมิงแสดงท่าทางประหลาดใจในขณะเดียวกัน

หลังจากนั้นไม่นาน ห่าว ฉี่หลงก็วางโทรศัพท์ลงและจ้องมองใบหน้าของลูกสาวคนที่สองของเขาด้วยความสิ้นหวังและความเห็นอกเห็นใจ

การกระทำในอดีตได้ส่งผลถึงปัจจุบันแล้ว

ใครจะคิดว่าหลิง อี้หรานที่ทุกคนสามารถเหยียบย่ำได้ในตอนนั้นจะมีคนสนับสนุนที่ทรงพลังที่สุดเมืองเฉิน?

“ลูกควรออกมาจากวงการบันเทิงและกลับมาดูแลตระกูลห่าว ยังไงพี่สาวของลูกก็จากไปแล้ว ตระกูลห่าวจะเป็นตกเป็นมรดกของลูกอยู่ดี” ห่าว ฉี่หลงพูด

ห่าว อี้เหมิงรู้ดีว่าเธอจะได้รับมรดกทุกอย่างที่ตระกูลห่าวมี แต่เธอก็แค่รอเวลาหลังจากที่เธออายุครบ 30 ปี เมื่อเธอได้รับรางวัลทุกประเภทในวงการบันเทิงแล้ว เธอก็จะลาออกจากวงการบันเทิงและกลับคืนสู่ธุรกิจของตระกูลห่าว จากนั้นจึงกลายเป็นเจ้าของบริษัทที่แท้จริงและเป็นตำนานในสายตาของผู้อื่น

เธออยากจะทำตามแผนที่วางไว้

หลิง อี้หรานแวะไปที่ร้านอาหารอีกครั้ง แต่เธอกลับไม่เห็นอาหยันน้อยและคุณนายโจว เธอจึงถามว่า “คุณป้าพาอาหยันน้อยไปที่สวนสาธารณะเหรอคะ?”

“ป่าว...” เธอเริ่มพูดแต่หยุดพูดกะทันหัน

“เกิดอะไรขึ้นคะ? มีอะไรเหรอ?” หลิง อี้หรานถาม

“ฉันกับอาหยันน้อยเห็นเย่ เหวินหมิงในห้างสรรพสินค้าเมื่อวานนี้ ฉันไม่รู้ว่าเขาเห็นหยันน้อยกับฉันไหม แต่ตอนที่เขาหันมามองทางฉัน ฉันก็รีบอุ้มหยันน้อยและวิ่งหนีไป ฉันกลัวว่าเขาจะตามหาฉันเจอ ฉันเลยขอให้แม่พาหยันน้อยไปซ่อนที่อื่นก่อน พวกเขาจะกลับมาเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว” โจว เชียนหยุนพูด

หลิง อี้หรานไม่คิดว่าโจว เชียนหยุนจะได้เจอกับเย่ เหวินหมิง ดังนั้นเธอจึงคิดก่อนที่จะพูดว่า “ให้ฉันถามจินให้ไหมว่ามีที่ไหนพอจะช่วยซ่อนตัวได้บ้าง?”

โจว เชียนหยุนยิ้ม “ขอบใจนะ อี้หราน! แต่ไม่ดีกว่า ขอบใจ ถึงเธอจะช่วยฉันได้ครั้งหรือสองครั้ง แต่เธอก็ช่วยฉันไปตลอดไม่ได้หรอก ดังนั้นฉันจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองดีกว่า”