พลาด2 นิยาย บท 102

ผมมองตัวเองในกระจก แล้วโคตรกลัว... มันรู้สึกจะอ้วกตลอดเวลา ไม่ใช่แค่ผมนะ ไอ้นาวินก็ด้วย... อืม ดีเหมือนกัน อย่างน้อยผมก็มีเพื่อนแพ้ท้อง

“ไหวไหมมึง ไม่ไหวก็พักงานแต่งไว้ก่อน ฮ่า ๆ” ไอ้ไทม์เดินมาตบไหล่ผมทันที เมื่อมันเห็นผมเริ่มพะอืดพะอมอีกรอบ

เชี่ย... อย่านะเว้ย!

‘อ้วก…’ ผมรีบคว้าถังขยะขึ้นมาอ้วกใส่ อาหารเช้าที่กินไป มันออกมาหมดแล้ว!

จนเพื่อนเจ้าบ่าวผมช่วยหาน้ำ หายาดมมาให้

“กูดูแลพวกมึง เหมือนดูแลเมียเลยตอนนี้” ไอ้นาวาวางแก้วน้ำบนโต๊ะ แล้วทำหน้าเบื่อผมสุด ๆ แต่ผมไม่สนใจรีบกินน้ำ และสูดยาดมตาม

จนถึงเวลาเข้าพิธี

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

แอด...

“เวียร์… ถึงเวลาแล้วครับ” คุณแม่เปิดประตูเข้ามา แล้วเดินมากอดผมแน่น

“ครับ...” ผมตอบแล้วดมยาดมไปด้วย จนท่านขมวดคิ้วสงสัย

“เวียร์ไม่สบายเหรอ? เป็นอะไร แล้วนาวินทำไมหน้าเป็นแบบนั้น” ไอ้นาวินเอามือปิดปากทันที

“อุ๊ปส์! ผมแพ้ท้องเป็นเพื่อนซินน์ครับ” แล้วคุณแม่ก็หันมามองผม

“เอ่อ... คือ เมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยหลับครับคุณแม่” ไม่รู้คุณแม่จะเชื่อผมไหม ตอนนี้ท่านได้แต่พยักหน้า แล้วควงแขนผม

“ไปกันเถอะ เวียร์ของแม่จะมีเมียแล้ว” แล้วคุณแม่ ก็ควงผมกับเพื่อน ๆ ลงมารอข้างล่าง เราเริ่มตั้งขบวนขันหมากหน้าห้อง มีพานอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะไปหมด ผมโคตรตื่นเต้น พอเพลงและเสียงโห่เริ่มดัง... ทุกคนก็ครึกครื้นขึ้นทันที

แล้วเพื่อนเจ้าบ่าว คุณพ่อ คุณแม่ก็เดินมายืนข้าง ๆ เคลื่อนขบวนขันหมากไปพร้อมกัน

จนเราเดินมาถึงประตูเงินประตูทองของทิชา และน้ำปั่น

“ป๋า ขอวัดระดับความอึดเจ้าบ่าวได้ป่ะ” น้ำปั่นจะทำอะไรผมเนี่ย ผมอ้วกแน่!

ไอ้นาวินจ้องน้องสาวตัวเอง เพื่อปราม แต่น้ำปั่นเหมือนจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย ว่าผมกำลังแพ้ท้องแทนไออุ่นอยู่!

“เบา ๆ นะคะแม่แมว” จนไอ้ไทม์รีบปรามอีกคนครับ น้ำปั่นฟังที่ไหน!

“ป๋าวิดพื้นสักร้อยครั้งเป็นไง ฮ่า ๆ” ร้อยครั้ง! กูตายก่อนเจอเมียพอดี

“เอาสิ เวียร์วิดได้หนิลูก” คุณแม่ก็ไม่น้อยหน้า รีบชงผมทันที

“ขอครึ่งนึงก่อน ให้พี่เหลือแรง สู้กับประตูถัดไปบ้าง” น้ำปั่นหัวเราะลั่น แล้วทำนิ้วโอเคให้ผม

“โอเคค่ะ ๆ ทิชาว่าไง”

“ทิชาใจดี 25 ครั้งพอค่ะ” เฮ้อ น้องไอ้ไทม์ช่วยชีวิตผมได้ทัน

ผมไม่รอน้ำปั่นบังคับ รีบลงไปวิดพื้น 25 ครั้งอย่างรวดเร็ว พร้อม ๆ กับเพื่อนเจ้าบ่าว ที่ยืนนับเสียงดังข้าง ๆ แต่มันดันนับให้ผมซ้ำ จนผมต้องแถมไปอีก!

“พอ ๆ โว้ย! รู้แล้วว่าอึด” จนไอ้ไทม์ดึงแขนผมขึ้นมา ทำเอาผมรีบหายมดมมาสูดทันที กูจะเป็นลม…

“กูจะเป็นลมแล้วแม่ง”

“ใจเย็น ๆ เพื่อน จะได้เจอเมียแล้ว” ไอ้นาวินปลอบผม ทั้งที่เมื่อกี้มันยังนับให้ผมซ้ำอยู่เลย!

ไอ้น้องเขยเลว…

“น่าสงสาร เห็นแก่ป๋าที่รักไออุ่น และดูแลมันมาตลอด ผ่านค่า แต่ซองในมือ... ขอหมดได้ป่ะ” ไอ้ไทม์ไม่รีรอ มันรีบส่งซองในมือ ให้แฟนตัวเองทั้งปึก!

ส่วนทิชา ได้สองซอง

“พี่ไทม์ ทำไมทิชาได้แค่นี้อ่ะ”

“ค่อยให้ไอ้เวียร์โอนให้ทีหลัง ปล่อยประตูได้แล้ว” ทิชาทำหน้ามุ่ย แต่ก็ยอมปล่อยประตู หึหึ! ไอ้ไทม์ งานมึง กูจะให้น้องกูรูดซองมึงหมดตัวเลย

และขบวนผมหยุดก็ที่ประตูซินน์กับปลายฟ้าต่อ เมื่อคุณแม่เห็นซินน์ ก็รีบเปิดกระเป๋าควักซองออกมาเพิ่ม

“สวัสดีค่ะพี่ชาย” ดูสิ… ว่าน้องผมจะไถเงินผมไปกี่บาท เพราะซินน์ยิ้ม ยิ้มแบบชั่วร้ายมาก

“ไออุ่นมันจะรู้ยังน๊า ว่าพี่เวียร์มาถึงแล้ว”

จะให้ผมทำอะไรอีกวะ

“บอกรักไออุ่นดัง ๆ เลย” อยู่ ๆ ปลายฟ้าก็ยิ้มกว้างเสนอขึ้นมา แถมยังส่งไมค์ให้ผมอีก!

ผมโคตรอาย ทั้งอายทั้งเขิน พ่อแม่อยู่ น้องอยู่ เพื่อน ๆ ที่โคตรกวนตีนก็อยู่!

ผมจำใจรับไมค์มา แค่บอกรักต่อหน้าไออุ่นคนเดียว ผมก็แทบจะแทรกแผ่นดินหนีแล้ว นี่บอกรักต่อหน้าทุกคน! แม่งเอ้ย…

“พี่เวียร์เร็ว ๆ” ซินน์เร่งผมทันทีเมื่อผมเงียบ จนไอ้นาวินหัวเราะ เดินมาบีบไหล่กระตุ้นผมอีกคน

เฮ้อ!

“ไออุ่น... ฉันรักเธอ” ครับ! เพื่อนผมหัวเราะลั่น และแซวขึ้นมาทันที

“ฮ่า ๆ เชี่ย! กูเขิน…” ไอ้ไทม์!

ผมจึงค่อย ๆ หยิบแหวนเพชร สวมไปที่นิ้วนางข้างซ้ายไออุ่น จนเธอมองมัน และปล่อยน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย

บอกตามตรง ผมก็จะร้อง... พอได้มานั่งอยู่ตรงนี้ ในพิธีนี้ มันตื้นตันอย่างบอกไม่ถูกเลยจริง ๆ

จนเธอก้มลงไหว้ที่ตักผมช้า ๆ และปล่อยน้ำตาหยดเพาะลงมาที่ขาผม

“ฉันรักนายนะเวียร์” ผมลูบหัวไออุ่นเบา ๆ แล้วจับเธอขึ้นมา เพราะน้ำตาผม มันใกล้จะไหลตามเธอแล้ว

จนไออุ่นปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออก แล้วหยิบแหวนของเธอ ขึ้นมาสวมให้ผม

และเสียงปรบมือก็ดังขึ้นพร้อม ๆ กับเสียงชัตเตอร์ ก่อนที่เราทั้งสองจะโชว์แหวนในมือเก็บภาพพร้อมครอบครัวไว้

สักพักก็ย้ายมาอีกฝั่งเพื่อนั่งรถน้ำสังข์ ตอนนี้ผู้ใหญ่กำลังให้พรอยู่ คุณแม่เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด อวยพรผมทั้งน้ำตาก็ว่าได้

“ลูก ๆ แม่ แต่งงานหมดแล้ว แม่คงรอเลี้ยงหลานอย่างเดียว มีหลานให้แม่ด้วยนะลูก ตามซินน์ให้ทัน รักกันนาน ๆ หนักเบาอภัยให้กัน”

ผมก้มลงไม่กล้าสบตา เพราะหลานคุณแม่มาแล้ว จนผู้ใหญ่อวยพรเสร็จ ก็ถึงเพื่อน ๆ ลอนดอนแมนของผม

ไอ้นาวิน: มีความสุขมาก ๆ นะมึง รักกันนาน ๆ

ไอ้นาวา: ยินดีกับทุก ๆ เรื่อง”

ไอ้ไทม์: จบงาน กูมีของขวัญให้มึงเพื่อน รักกันนาน ๆ ลูกเต็มบ้าน หลานเต็มเมืองนะ

ของขวัญอะไรวะ? ผมไม่ทันได้ถาม ไอ้ไทม์มันก็เดินไปแล้ว จนสาว ๆ เดินเข้ามาทีละคน

ซินน์: พี่เวียร์ ฝากดูแลไออุ่นด้วยนะ ไออุ่นฝากดูแลพี่กูด้วย รักกันนาน ๆ ตามให้ทันซินน์นะพี่เวียร์ อิอิ

ซินน์ยิ้มแล้วมองไปที่ท้องไออุ่น ก่อนที่จะเดินออกไป ให้น้ำปั่นเข้ามาแทน

น้ำปั่น: ป๋า ยินดีด้วยนะ มีความสุขมาก ๆ หนักเบาอภัยให้กัน

ปลายฟ้า: มีความสุขมาก ๆ เวียร์ ไออุ่น

ไออุ่นยิ้มให้เพื่อนจนตาหยี ก่อนที่จะหันกลับมามองหน้าผม

“ฉันรักนายนะเวียร์” เธอบอกรักผมอีกแล้ว จนผมเห็นตาหยี ๆ รอยยิ้มที่มีความสุขของเธอ แล้วอดยิ้มตามไม่ได้

“ฉันก็รักเธอ... ไออุ่น”

“อุ๊ปส์!” อยู่ ๆ ผมก็คลื่นไส้ขึ้นมา บ้าเอ้ย! อย่าอ้วกตอนนี้นะเว้ย!

“ว้าย... ถังขยะ! เจ้าบ่าวจะอ้วก!”