พลาด2 นิยาย บท 120

เจ๊หวานคงไม่คุ้นหรอก แต่ฉันคุ้น คุ้น... เหมือนฉันเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ ที่ไหนสักแห่ง...

“เข้ามาเลยจ้ะ เดี๋ยวไม่ทัน” แม่รีบกวักมือเรียกเธอเข้ามา แต่ทว่าฉันยังนั่งนิ่ง ไม่ได้ยิ้มรับหรือทักทายอะไรเธอทั้งนั้น... เพราะในหัวมันยังประมวลผลทุก ๆ อย่าง ทั้งใบหน้า น้ำเสียง และสายตา

มีน? กิ๊กเก่าอีไทม์?

“เธอ...” ฉันชี้หน้ามีนทันที เมื่อเธอเลื่อนเก้าอี้ มานั่งข้าง ๆ ก่อนที่เธอจะวางอุปกรณ์ทุกอย่างไว้บนโต๊ะ แล้วเปิดออกมาทีละชิ้น ทีละชิ้น

“จำได้ด้วยเหรอ? ดีใจจัง” มือที่ชี้หน้ามีน ตอนนี้เริ่มกำแน่น จนแม่ฉันเริ่มรู้ รู้ว่าสถานการณ์ตรงหน้ามันกำลังไม่ปกติ

จนมีนหันไปยิ้มให้แม่ฉัน

“คุณป้าสอนลูกสาวยังไง ให้แย่งของคนอื่นคะ” แม่ยกมือทาบอกทันที ก่อนจะหันมามองฉันที่ตอนนี้กำลังเดือดสุด ๆ

ผัวกูไม่มีก็ได้นะ ถ้าวุ่นวายแบบนี้!

“อย่ายุ่งกับแม่ฉัน!”

“ยุ่งอะไร ฉันแค่ถาม เธอเก่งนะ ที่ดึงพี่ไทม์ออกมาได้ ถ้าตำราการแพทย์ไม่ได้สอน ใครเอ่ยที่สอน”

อิดอก เกินไปแล้วนะ!

“ถ้ามึงไม่หุบปาก กูตบนะ” แม่เดินมาบีบไหล่ฉันให้อารมณ์เย็นลง วันสำคัญของฉัน เรื่องอะไรฉันจะยอมให้มันแต่งหน้าให้ แล้วนางเข้ามาได้ยังไง? ไหนไทม์ เขาบอกว่าเขาจ้างการ์ดกันทุกทางแล้วนิ!

กูไม่โอเคแบบนี้

“คุณหมอคะ ปากคอเลาะร้ายมาก เรามาเริ่มแต่งหน้ากันเลยดีมั้ย เดี๋ยวไม่ทัน”

มีนบีบรองพื้นใส่มือ แล้วใช้ฟองน้ำแตะเบา ๆ ก่อนที่เธอจะยื่นมันมาใกล้ ๆ หน้าฉัน แล้วยิ้มกริ่มออกมา

‘ฟุบ’ ฉันรีบปัดมือมีน จนมีนมองฟองน้ำ ที่หล่นอยู่บนพื้นแล้วอมยิ้ม

“ออกไป”

“ให้ไปได้ไง งานยังไม่เสร็จเลย” นี่คือมึงกวนตีนกูใช่ไหม!

“หนูออกไปเถอะ ถ้ามีปัญหากันแบบนี้ อย่าทำงานให้กันเลย นี่พูดดี ๆ ด้วยนะ ป้าไม่อยากเข้าไปยุ่ง เดี๋ยวจะยาว” แม่หยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดโทรหาใครสักคนทันที

ส่วนฉันโมโหมากตอนนี้ แต่พยายามควบคุมตัวเองไว้ เพราะฉันไม่อยากตบใคร ในวันดีดีของฉัน คือ… มันจะแย่ตั้งแต่เริ่มต้นไม่ได้ ฉันได้แต่ท่องไว้ ท่อง ท่อง แล้วก็ท่อง ทั้งที่ใจอยากกระชากหัวมันตบตอนนี้เลย!

“หนูก็แค่ขำ ๆ ค่ะ เหมือนที่ก่อนหน้านี้ มีอะไรขำ ๆ กับพี่ไทม์”

แม่หันมองฉันทันที จนฉันรีบลุกจากเก้าอี้ ชี้ไปที่ประตู

“ออกไปเลยนะ!” มีนขมวดคิ้ว แล้วจ้องฉันเขม็ง

อยู่ ๆ ก็มีคนเปิดประตูพรวดเข้ามา! คนนั้นคือไทม์ ที่ตอนนี้กำลังวิ่งมาขวางฉันไว้ จนมีนลุกขึ้น ยืนกอดอก มองเขาอย่างสะใจ

“อย่ายุ่งกับแฟนพี่!”

“ยุ่งอะไร มีนไม่ได้ยุ่งค่ะพี่ไทม์ เขาบอกแบบนั้นเหรอคะ” ฉันเม้มปากแน่น ทำไมมันกวนตีนจังวะ อีกไม่กี่ชั่วโมงต้องเข้าพิธีแล้วนะ! เสียเวลาจริง ๆ

“ไทม์ ทำไมไม่จัดการสักที! ปั่นไม่โอเคนะเว้ยแบบนี้ รำคาญว่ะ” แม่เดินมาจับมือฉัน จนไทม์รีบเดินเข้าไปใกล้ ๆ มีน

“มีน พี่รักษาน้ำใจมีนมาหลายรอบแล้วนะ อย่าให้พี่หมดความอดทน”

และเพื่อน ๆ ฉัน ก็เปิดประตูเข้ามาทีละคน ๆ เข้ามาถึงก็มองมีนกับไทม์ตาเขม็ง โดยเฉพาะปลายฟ้าที่ดูเดือดสุด ๆ

“พวกเยอะจังเลยนะคะ มีนก็ไม่อะไรแล้วล่ะ แค่แหย่เล่น” แหย่เล่น? อิผี! ฉันไม่ไว้ใจสายตามันเลยให้ตาย สายตามันเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ ไม่รู้ผีห่าซาตาน หรือสัมภเวสี ผีไม่มีญาติก็ไม่รู้

อยู่ ๆ มีนก็เดินมาหาฉัน จับมือฉันขึ้นมา

‘ฟุบ’ แต่ไทม์เขารีบปัดออกทันที แล้วจับมือฉันแทน

“อย่า! ยุ่ง! กับแฟนพี่!” เขาตะคอกเสียงดัง จนฉันเองยังตกใจ ฉันไม่เคยเห็นเขาโมโหแล้วตะคอกใส่ใครแบบนี้เลย มันขัดกับบุคลิกอ้อน ๆ ของเขามาก

“พะ… พี่ไทม์”

“เพื่ออะไรมีน? ตอนเราเที่ยวกัน พี่บังคับมีน และตามตื้อมีนเหรอ มีนตามพี่จำไม่ได้รึไง? ที่ทำอยู่เนี่ย คิดว่าตัวเองดูดีเหรอ?”

“...” มีนตกใจเบิกตากว้าง จนฉันเห็นน้ำใสๆเริ่มเอ่อออกมา

“มีนไม่อยากให้พี่ไทม์ไป พี่ไทม์อยู่ ๆ ก็ตัดมีนแบบนี้ มีนไม่ชิน ฮือ ๆ”

กูไม่สงสารมันบอกเลย พูดแบบหยาบ ๆ คือกูเกลียด มันกวนตีน!

“ไทม์ เธอดิวช่างแต่งหน้ายังไง ถึงได้ผู้หญิงคนนี้มา” แม่ฉันเริ่มฉุน หันมาถามไทม์ แบบหงุดหงิดสุด ๆ

จนปลายฟ้ารีบมาสะกิดแขนฉัน

“กูโทรหาน้องแล้ว น้องกูแต่งหน้าสวยมาก กำลังมา มึงอย่าเครียดนะปั่น” ฉันพยักหน้า แล้วยิ้มให้ปลายฟ้าเบา ๆ มันแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ดีจริง ๆ ฉันนี่ทำอะไรไม่ถูกเลย นอกจากอยากตบอิมีน

“เลขาผมติดต่ออีกคนครับป้าหวาน แต่มีนมาได้ไงไม่รู้ ป้าหวานไม่ต้องห่วง ผมจะจัดการเอง”

“พี่ไทม์ มีนยอม ถ้าพี่ไทม์จะให้มีนเป็นที่สอง ที่สาม หรือที่สี่ แต่อย่าทิ้งมีนแบบนี้สิ นะคะ...” มีนทำท่าจะจับมือไทม์ แต่ฉันรีบดึงแฟนตัวเองกลับมา

ยอม!

“ต่อให้มีมารมาขวาง แต่พี่ต้องปังเข้าพิธี มาแต่งหน้าก่อนเถอะ อย่าสนใจ เดี๋ยวไม่ทัน”

เออว่ะ… ฉันลืมไปเลย ไทม์สั่งคนดึงมีนออกไปจากห้องทันที เมื่อน้องสาวปลายฟ้า เธอจะลงมือแต่งหน้าให้ จนปลายฟ้าดึงเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ ฉัน แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เออ ให้ไทม์จัดการเถอะ มึงรอสวย ๆ เข้างาน ใบไม้แต่งสวยมาก แต่งให้มาหลายคนแล้ว”

ถ้าปลายฟ้าคอนเฟิร์มแบบนี้ ฉันค่อยสบายใจหน่อย

“เหรอ ๆ ขอดูรูปหน่อยสิ จะได้เลือก” ปลายฟ้า ซินน์ มองหน้ากันทันที ก่อนที่จะมองไออุ่นที่ตอนนี้นั่งหลับอยู่ไกล ๆ เอ่อ… รายนั้น มันเคยรู้เรื่องอะไรกับเขาบ้างวะ! ถ้าผัวหายมาจะทันหาไหม!

ว่าแต่ ทำไมเพื่อนฉันมันแปลกกัน มีอะไร?

“ไม่มีรูป หนูไม่กล้าถ่ายหรอก” น้องเขาคงจะชื่อใบไม้ ฉันได้ยินปลายฟ้าพูด และตอนนี้ใบไม้..ก็เริ่มลงรองพื้นแล้ว

“ทำไมเหรอ?”

“ก็เขาตายแล้วน่ะสิ หนูกลัวเขาตาม”

หา!

กูยกเลิกงานแต่งดีไหมเนี่ย! พ่อ… พ่ออยู่ไหน คิดถึงพ่อ ขอกำลังใจจากพ่อหน่อย ไม่ไหวแล้ว ปวดหัวมาก

“แม่! ปั่นอยากหาพ่อ… แม่โทรหาพ่อเลย ปั่นจิตตกแล้วเนี่ย อยากคุยกับพ่อง่ะ”

“ใจเย็น ๆ น้องแค่เคยแต่ง แต่ง ๆ ไปก่อน”

“หนูล้อเล่น หนูเคยแต่งก็จริง แต่นานแล้ว”

“แม่ ปั่นเจอหลายเรื่องมากวันนี้ จิตตกอ่ะ แม่คะ… หนูคิดถึงพ่อ พ่ออยู่ไหน พ่อ…”

ทุกคนเหมือนจะขำฉัน ที่ติดพ่อหนักขนาดนี้ แต่พ่อคนเดียวจริง ๆ ที่ทำฉันผ่อนคลาย และสลัดเรื่องหนัก ๆ ในหัวทิ้งได้ พ่อยิ่งกว่าหมอสูติ ยิ่งกว่าจิตแพทย์ แค่ได้อยู่ใกล้ ๆ ฉันก็สบายใจแล้ว

จนแม่ฉัน เริ่มรำคาญ ยอมหยิบมือถือมาโทรหาพ่อให้

“หมออยู่ไหนคะ? ลูกสาวหมองอแงแล้ว ขึ้นมาห้องยัยน้ำปั่นด่วนเลย” พอแม่วางสายปุ๊บก็หันมาแยกเขี้ยวใส่ฉันทันที

“จะมีผัวอยู่แล้วยังติดพ่ออีก! เดี๋ยวพ่อขึ้นมา...”

แม่บ่นฉันแล้วเปิดประตูออกไปเลย พอฉันนั่งแต่งหน้าได้สักพัก ก็มีคนเปิดประตูเข้ามา

“อะไรครับลูก” ฉันยิ้มกว้างออกมาทันที เมื่อได้ยินเสียงนุ่ม ๆ ที่คุ้นเคย จนน้องใบไม้ ที่แต่งหน้าให้ฉันอยู่ หันไปมองตาม

“พี่… พ่อพี่โคตรหล่อ”