พลาด2 นิยาย บท 125

“เดินระวังสิ” ไออุ่นหันมาทำหน้าบึ้งใส่ผมทันที เมื่อผมเตือนเธอเรื่องจังหวะการลงเท้า ก็เธอท้องอยู่ ท้องลูกชายฝาแฝดผม มีเด็กตั้งสองคนในท้องไม่ให้ผมห่วงได้ไง

ถ้าคุณพ่อรู้เรื่องนี้ คงจะดีใจมาก

“ขี้บ่นจริง ๆ ห่วงลูกมาก ก็ท้องแทนซะสิ” นั่นไง ตามด้วยคำพูดประชดประชันผมเหมือนเคย จะยังไงก็ช่าง จะเถียงจะหงุดหงิดใส่ ผมก็ยอมทั้งนั้นล่ะ

“...” ผมจึงเลือกเงียบ ไม่อยากเถียงให้มากความ จนเรากลับมาถึงตึก ไออุ่นเธอก็รีบกลับขึ้นไปนอนทันที

ครับ! ไอ้งานที่ผมมอบหมายให้ เหมือนผมมอบหมายให้ตัวเอง ผมทำแทนทุกอย่าง ถามว่าเหนื่อยไหม แม่งก็เหนื่อย แต่พอมานึก ๆ ดู เป้าหมายที่ผมวางไว้ ผมไม่ได้ทำทุกวันนี้เพื่อใคร ถ้าไม่ใช่เพื่อลูกกับเมีย

ผมกลับมาห้องทำงาน พร้อมกับสมุดสีชมพูของเจ้าตัวเล็ก สมุดเล่มนี้ มันอยู่กับผมตลอดเวลา ไออุ่นเธอไม่เคยเก็บไว้หรอก เธอหลง ๆ ลืม ๆ ผมไม่อยากให้มันหาย ผมจึงขอเก็บไว้ อีกอย่าง เวลาผมเหนื่อย ๆ จะได้ดูฟิล์มอัลตราซาวด์ลูกด้วย

ผมเปิดดูทีไรก็อดยิ้มไม่ได้ทุกที ผมดีใจมาก ดีใจจนทำตัวไม่ถูก ไม่คิดเลย ว่าผมจะได้มาตั้งสองคน

หึหึ ไอ้นาวิน…

ผมรีบหยิบผลเลือด ออกมาวางบนโต๊ะทันที

LINE - LONDON MAN

ผม: Send picture

TIME: อะไรวะ? มึงเป็นเอดส์เหรอ?

ผมเอามือกุมขมับทันที ไอ้ไทม์แม่ง...

NAVA: ผลตรวจโครโมโซม เพศ? เพื่อ?

ผม: ใครเป็นหมอก็อ่านดี ๆ อ่านให้ไอ้คนโง่มันรู้

TIME: ใครโง่ กูแค่ดูไม่ออก

ผม: เมียมึงไม่ท้อง มึงคงไม่เข้าใจ

TIME: ไอ้เวียร์…

แล้วไอ้นาวินไปไหนวะ คนที่ผมอยากให้รู้ที่สุด คือมันตอนนี้ ชอบข่มผมนัก!

TIME: ไอ้นาวาเมียก็ไม่ท้อง ทำไมเข้าใจ

NAVA: กู เป็น หมอ

TIME: งั้นอย่าเพิ่งทำเมียท้องนะ อยู่เป็นเพื่อนกูก่อน เหงา

NAVA: …

ผม: ไอ้นาวินไปไหน?

ทำไมไอ้คนที่ผมอยากให้รู้ มันไม่อ่านเลยวะ

TIME: ไม่รู้

NAVA: ไม่รู้

ผมนั่งรอสักพัก... ทำงานไปมองมือถือไป อยากรู้ว่ารูปที่ตัวเองส่งไว้ คนอ่านครบรึยัง จน...

ไอ้นาวินอ่านแล้ว!

Nawinzinn: มึงไปเสกมาจากไหนอีกคน?

TIME: อีกคน?

ผม: เสกเองดิวะ

TIME: พวกมึงได้แฝด กันอีกแล้วเหรอ?

ผม: เออ แฝดชายแท้!

Nawinzinn: คราวหน้ากูแฝดสาม มึงรอดู

TIME: ขี้โม้กันจริง ๆ

Nawinzinn: มึงล่ะ มีอะไรให้โม้ไหม?

TIME: กูอยากกดออกจากกลุ่มตอนนี้เลย เศร้า

“ขอบใจทุกคน เก็บให้เรียบร้อยด้วย”

“ค่ะ/ครับ ผู้บริหาร”

“เนี้ยบไม่เปลี่ยนจริง ๆ” ผมโดนคุณแม่แซวเบา ๆ แล้วเดินกลับเข้าห้องทำงาน จนทุกคนเดินตามเข้ามาทีละคน

“เรื่องโรงงานเครื่องสำอางไออุ่น เป็นไงบ้างพี่เวียร์”

“รอไออุ่นคลอด ค่อยสานต่อ ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้หรอก อันตราย ที่ไม่ลงมาคือนอนอยู่สินะ” คุณแม่ถึงกลับส่ายหน้ารัว

“ค่อยทำงานก็ได้ แต่เรื่องเดินเหินปล่อยไออุ่นบ้าง ให้ออกกำลังกาย เวียร์อย่าห่วงไปครับ ดูซินน์สิ นาวินยังไม่ห้ามเลย”

ซินน์นั่งลงที่โซฟาแล้วถอนหายใจ

“ซินน์ก็ถูกห้ามทุกอย่างเหมือนกันค่ะคุณแม่ แต่ซินน์ดื้อที่จะมา เดี๋ยวนาวินเขาก็มาหาอีกนั่นล่ะ มาคุยกับลูก ๆ ทุกวัน”

คุณพ่ออมยิ้ม แล้วลูบหัวซินน์เบา ๆ

“ขยันก็ดี แต่ดูแลตัวเองด้วย พ่อเข้าใจ คนเป็นพ่อ รักและห่วงลูกเป็นธรรมดา”

“ใช่… ตอนแม่ท้อง คุณพ่อก็ห่วงสุด ๆ เหมือนกัน ไม่คิดเลยนะคุณ แป๊ป ๆ ก็ได้เป็นปูย่า ตายายแล้ว” คุณพ่อลุกขึ้น แล้วเดินไปกอดคอคุณแม่ทันที ก่อนที่จะมองมาที่ผมกับซินน์สลับกัน

“อืม แป๊บเดียวจริง ๆ ลูก ๆ เรา กำลังจะเป็นพ่อแม่คนแล้ว”

ตอนนี้ ผมเข้าใจความรู้สึกนี้แล้ว ความรู้สึกของคนเป็นพ่อ ที่รักและห่วงลูก ที่ผ่านมาผมยอมรับ ว่าผมแอบน้อยใจ ที่คุณพ่อกดดันผมเรื่องงาน จนผมไม่มีเวลาพัก หรือเที่ยวเหมือนคนอื่น ๆ

แต่จริง ๆ แล้ว คือพ่อกำลังสอนผม สอนให้ผมทำงานเป็น สอนให้ผมมีความรับผิดชอบ เพราะอนาคต ผมต้องเป็นหัวหน้าครอบครัว และผลิตทายาท ZER มาสืบทอดกิจการต่อ

และแน่นอนลูก ๆ ผม ผมก็จะสอนเขา เหมือนที่พ่อสอนผมเหมือนกัน

ตอนนี้คงไม่ใช่แค่ผม ที่คิดแบบนั้น ซินน์เองจากที่ไม่เอาการเอางาน พอท้องน้องสาวผมก็ขยันขึ้นมาก ผมแอบดูเธอบ่อย ๆ เพราะใจยังเป็นห่วงเธออยู่ แต่ซินน์ก็ทำทุกอย่างได้ดี ไม่เคยพลาด ยิ่งสายตาเธอตอนนี้... ผมแทบไม่ต้องเดาเลย เธอดูมุ่งมั่นมีเป้าหมาย ซึ่งผมดูก็รู้ว่าซินน์กำลังทำเพื่อใคร

นี่สินะ ความรู้สึกของคนเป็นพ่อเป็นแม่

ผมเข้าใจแล้ว