พลาด2 นิยาย บท 139

“วิสัญญี...คงที่แล้วครับ” และวิสัญญีแพทย์ที่เตรียมเครื่องมือรอ ก็รีบพยักหน้าสั่งพยาบาล จนทุกคนช่วยกันจับตัวฉันตะแคง และแทงเข็ม จึก ที่กลางหลังทันที

“ฮึก ฮือ ซะ... ซินน์เจ็บ นาวิน... ฮือ ๆ”

เขาก้มลงโอบแก้มฉันไว้ ด้วยมือที่สั่นเทา ก่อนจะใช้มือใหญ่ลูบเบา ๆ ให้ฉันผ่อนคลาย จนสุดท้าย ความเจ็บปวดและทรมาน มันค่อย ๆ หาย... หายจนฉันไม่รู้สึกอะไรอีกเลย

“คุณแม่... รู้สึกปวดอยู่ไหมคะ” ฉันหลับตาลงส่ายหน้าเบา ๆ ฉันไม่ปวดแล้ว

“ไม่ค่ะ” และพยาบาลก็ทำอะไรต่อไม่รู้ ฉันไม่ได้สนใจ ฉันเอาแต่นอนมองสามี ที่หันไปดูพ่อเขาไม่หยุด

“เบา ๆ นะพ่อ” เขาสั่งพ่อตัวเอง ด้วยสีหน้ากังวล

“มาผ่าเองไหมล่ะลูก” เสียงพ่อสามีตอบมา

“ผมเป็นหมอฟัน พ่อลืมเหรอ? พ่อครับ... เบา ๆ ครับ” พยาบาลกับวิสัญญี หัวเราะคุณหมอฟันใหญ่ เห็นแบบนี้ฉันก็โล่งใจ เพราะเหมือนทุกอย่าง มันกำลังดำเนินไปปกติ

จนสามีหันมาคุยกับฉัน

“ซินน์ครับ... คุยกันหน่อยสิ ไม่หลับนะ... คลอดเสร็จอยากกินอะไร หืม?” ฉันพยายามเปิดตาคุยกับเขา และแอบขำเบา ๆ ที่เขาถามเรื่องของกินตอนนี้

“ไม่อยากกิน อยากกอดลูก”

“กอดลูก? ได้กอดแน่นอน อยากให้ใครเป็นพี่ นิวเยียร์ หรือนาวี?” ฉันจ้องตาที่แดงก่ำคู่นั้น แล้วค่อย ๆ ยิ้มที่มุมปาก

คุณหมอฟันไปแอบร้องไห้ที่ไหนมาคะ?

“แล้วแต่พ่อสิ... พ่อนาวินว่าไงคะ ตามใจพ่อกับปู่เลยค่ะ” เขาเหยียดตัวขึ้น ชะเง้อมองข้างล่างทันที ก่อนที่จะหยิบถุงมือมาใส่เตรียมพร้อม แล้ว...

อุแว้~ อุแว้~ ออกมาแล้ว?

“มาแล้ว... หลานสาวคนแรกของปู่ อ่ะ นาวินรับลูกสาวไปตัดสายสะดือสิ” ตาที่หนักอึ้ง เปิดกว้างทันที เมื่อคุณหมอฟันเขาเอื้อมมือไปรับลูกสาวมา วางไว้ที่อกฉัน

ฉันมองสายสะดื้อที่ติดท้องลูกสาว สลับกับคุณหมอฟัน จนเขายิ้มให้และหยิบกรรไกรมาบรรจงตัดที่สายสะดือ

‘ฉึบ’

“นิวเยียร์ของพ่อ อ้วนจ้ำม่ำแย่งน้องกินเหรอลูก” ค่ะ ลูกสาวฉันอ้วนจริง ๆ เขาแค่แปดเดือน แต่ตุ้ยนุ้ยจนฉันตกใจ หลังจากสามีตัดสายสะดือให้ เขาก็จับลูกนอนตะแคง หันให้ฉันมองหน้า

“อุแว้~ อุแว้~” อ้วนมาก ฮือ ๆ หน้าเหมือนฉันเลยลูกสาวแม่

“สวัสดีค่ะคุณแม่... นิวเยียร์เป็นคุณแม่เวอร์์ชั่นแก้มตุ่ยใช่ไหมคะ” ดูพ่อเขาล้อเลียนเข้า ถึงสีหน้าคุณหมอฟันจะดูยิ้มแย้ม แต่ฉันก็แอบเห็น น้ำตาเขา คลออยู่เต็มสองตา

“ไปครับ ชั่งน้ำหนัก อาบน้ำกัน” แล้วเขาก็อุ้มลูกไปหาพยาบาลอีกฝั่ง ก่อนพ่อเขาจะถามเบา ๆ ตามหลังลูกชาย

“หลานสาวปู่ น้ำหนักเท่าไหร่?”

“3,640 ครับ” ลูกฉันอ้วนมาก นิวเยียร์… หนูเป็นเด็กแฝดนะลูก! ฉันที่สะลึมสะลือ ง่วงนอน หายเป็นปลิดทิ้งทันที เพราะอยู่ ๆ เสียงใส ๆ ของลูกชายคนเล็ก ก็ดังแว๊ด ขึ้นมาอีกคน

“อุแว้~” คุณพ่อที่กำลังเห่อลูกสาว รีบวิ่งมารอรับลูกชายจากมือปู่ ก่อนที่เขาจะยิ้ม แล้วค่อย ๆ บรรจงวางลูก บนอกฉันเหมือนเดิม

เขาตัวเล็กจัง พี่แย่งหนูกินเหรอลูก

“อุแว้~” ฉันยิ้มทั้งน้ำตา มองสามีที่จับสายสะดือลูกชายตัด ‘ฉึบ’ จนเขาหยุดร้องเงียบไป สักพักก็ยกแขน ยกขาทักทายทายพ่อ และปู่ตัวเอง

“นาวี... โดนพี่นิวเยียร์แย่งกินเหรอลูก ไม่เป็นไร ๆ ลูกฉลาด และเสียสละให้พี่ แบบนี้ต้องเป็นหมอแล้วล่ะ หมอสูติเหมือนปู่ หมอฟันเหมือนพ่อ หมอประสาทเหมือนอากาแฟ หรือจะเป็นหมอศัลเหมือนลุงนาวา เลือกไว้นะ มีติวเตอร์ทุกสายในบ้าน”

“ฮ่ะ ๆ” เสียงคุณปู่ขำเบา ๆ จ้า… ลูกเกิดไม่ทันไรก็สั่งลูกเรียนหมอแล้ว

และสามีฉัน เขาก็จับลูกพลิกตัว ให้ฉันมองหน้าชัด ๆ ลูกชายฉัน แต่หน้าเหมือนปู่เขามาก!

“หล่อเหมือนคุณปู่เลย เป็นดาราเนอะลูกเนอะ” ทุกคนหัวเราะใหญ่ เมื่อฉันดับฝันคุณหมอฟัน จนเขาอุ้มลูกไปชั่งน้ำหนัก และตะโกนบอกคุณปู่ ที่กำลังเย็บแผลให้ฉันอยู่

“2530 ครับพ่อ”

“งั้น ส่งนาวีเข้าตู้อบนะ” ยินดีด้วยนิวเยียร์ หนูได้ไปต่อลูก แย่งน้องกินหมดเลย

เมื่อลูกถูกจับอาบน้ำและห่อเรียบร้อย พ่อเขาก็ไปแย่งพยาบาลอุ้ม มาถ่ายรูปกับฉัน ก่อนวิสัญญีแพทย์จะถามเบา ๆ อีกฝั่ง ทั้งที่ตา ยังจ้องจอสัญญานชีพอยู่

“คุณแม่ครับ เพลียใช่ไหม พักก่อนนะ...” ฉันมองหน้าสามีแว๊บนึง จนเขาพยักหน้าให้ ก่อนทุกอย่างจะค่อย ๆ วูบไป และฉันก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย

ฉันรู้สึกตัว ท่ามกลางเสียงวุ่นวายและเจี้ยวจ้าว นานสองนานที่พยายามนอนฟังเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร จนรู้ว่าเสียงใคร ดังที่สุด

เสียงแม่สามี

“นิวเยียร์หลานย่า... จ้ำม่ำจริง ๆ เลย... หลานคนแรกฉัน อยากได้อะไรลูก ชาเนล แอร์แม็ส เลือกเลยนะ และไปขอคุณตากับคุณยายเอา เขารวย”

“ซินน์ จำพ่อได้ไหม” ฉันพยักหน้าเบา ๆ และยิ้มตอบคุณพ่อ

“จำได้ค่ะคุณพ่อ... ซินน์จะลืมคุณพ่อสุดหล่อของซินน์ได้ไง”

คุณแม่เริ่มน้ำตาคลอ มองฉันกับคุณพ่อสลับกัน คุณพ่อคงกลัวว่าฉัน ตื่นมาแล้วจำท่านไม่ได้ เหมือนที่ผ่านมา

ตอนนี้ ฉันไม่อยากลืมใครสักคนในที่นี้เลย ทุกคนเคียงข้าง และสู้ไปกับฉัน พวกเขาค่อย ๆ รื้อฟื้นความรู้สึกต่าง ๆ จนฉันได้กลับมาเป็นซินน์คนเดิม

ซินน์ ผู้โชคดีมาก

ซินน์ผู้มีรักแท้ ซินน์ผู้มีสามีเป็นทันตแพทย์หนุ่มสุดหล่อ ที่ซื่อสัตย์ และรักเดียว เฮ้อ... ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ฉันมีสามีที่ดี มีนิวเยียร์ มีนาวี มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ

ถึงอนาคตจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันอาจจะมีทายาทเพิ่มอีกสี่คน จนครบหก แต่ความรู้สึกดี ๆ ของทุกคนในวันนี้ ทั้งรอยยิ้ม ทั้งเสียงหัวเราะ และคราบน้ำตา ฉันจะไม่มีวันลืม เพราะมันเป็นวัน ที่ฉันเจ็บปวด และมีความสุขที่สุดในชีวิต

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก~’

“คุณปู่พานาวี มาหาแม่ครับ” ฉันหลุดจากภวังค์ หันไปตามเสียงทันที ก่อนที่จะเห็นพ่อสามี ท่านอุ้มลูกชายคนเล็กเข้ามา

อุแว้~ อุแว้~

“นั่นไง คุณปู่ทำอะไรหลาน หลานฟ้องแม่แล้ว” พ่อสามีถูกแซว จนรีบส่งนาวีให้ฉันอุ้ม

“บอกแม่ไปสิหลานปู่ ว่าปู่แอบฉีดยาให้” แล้วนาวีก็เงียบกริบ! ทำทุกคนหัวเราะใหญ่ จนปลายฟ้ามันชะเง้อมองลูกชายฉัน แล้วอมยิ้ม

“หน้าเหมือนลุงนายเลยค่ะ” เห็นไหมนาวี ใคร ๆ ก็บอก ว่าลูกเหมือนปู่ คุณตากับคุณพ่อจะน้อยใจไหมเนี่ย

“ป้าหวานคะ ลุงนายตอนหนุ่ม ๆ หล่อไหมคะ?” แม่สามีที่อุ้มนิวเยียร์แก้มตุ่ย รีบเดินมาหาฉันกับปลายฟ้าทันที

“มาก! หล่อกว่านาวา นาวินอีก” แล้วคุณหมอฟัน เขาก็รีบโบกไม้โบกมือเถียงแม่

“แม่เวอร์ไป แสดงว่า ที่หน้าตาผมกับไอ้นาวาดรอปลง เป็นเพราะแม่หน่ะสิ” คุณหมอ! ตบปาก นั่นแม่นะ แม่อุ้มลูกสาวเราอยู่ด้วย!

“นาวี นิวเยียร์หลานย่า ใครให้เป็นหมอ ไม่ต้องเป็นนะลูก ดูหมอแถวนี้สิ มีแต่ไอคิว ไม่มีอีคิว”

“อ้าว… แม่/อ้าว... หวาน” นั่นแหละ! ใครเป็นหมอในห้องนี้ โดนไปตามระเบียบ

ดูไว้ปลายฟ้า นี่แหละ แม่สามีเรา