พลาด2 นิยาย บท 138

“ร้ายกาจ นอกจะซุ่มเสียตัวคนแรก แล้วยัง...” เวรกรรม! ฉันลืมไป ว่าผู้ชายยังอยู่เต็มห้อง!

ไม่ ๆ เราจะพูดเรื่องนี้ต่อหน้าพวกผู้ชายไม่ได้!

“เอ่อ ผู้ชายน่ะ ออกไปก่อนสิ ผู้หญิงจะคุยกัน” สามหนุ่มมองหน้ากันเลิ่กลัก ก่อนสุดท้าย... พวกเขาจะพยักหน้าตกลงกัน และอุ้มเซอร์อลันออกไป

แล้วน้ำปั่น มันก็ขยับมาใกล้ ๆ ฉัน แถมยังยุกยิกสะกิดไหล่ให้ฉันหันไปหามัน ด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็นเต็มที่

“มึง ๆ ทำไมถึงให้พวกผู้ชายออกไป มันติดเรทเหรอ?”

“มั้ง…” ฉันตอบน้ำปั่นเสร็จ ก็หันกลับมามองหน้าปลายฟ้า จนไออุ่น...

“มีไรมึง กูตามไม่ทัน?” โว้ย… ฉันรีบยกมือขึ้นสองข้าง เบรกพวกมันทันที สั่งทั้งน้ำปั่นและไออุ่นเงียบ และรอฟังอย่างเดียว

จนปลายฟ้ามันเริ่มสงสัย ว่าฉันจะถามอะไร

“อะไรมึง... สำคัญเหรอ?” ฉันพยักหน้าเบา ๆ

“อืม เรื่องมึงนั่นล่ะ กูไม่อยากให้พวกผู้ชายแซวนาวา เหมือนวันที่มึงไปอังกฤษ ไม่รู้พวกนั้นมีเรื่องอะไรกัน”

น้ำปั่นถอนหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมกับทำหน้าซังกะตายสุด ๆ

“เฮ้อ! จะเรื่องอะไร เรื่องแข่งกันทำลูกนั่นแหละ วันนั้นที่มึงหลุดคำว่า พยายาม กูว่าพี่นาวาคงโดนเพื่อนล้อว่าไม่มีน้ำยา ว่าแต่... ไม่มีน้ำยาจริงไหมวะ”

เดี๋ยว! นั่นพี่ชายมึงนะน้ำปั่น พี่ชายตัวเองก็ไม่เว้น

ขณะที่ปลายฟ้านั่งเงียบ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ไออุ่นมันก็มองหน้าฉัน สลับกับน้ำปั่นไปมา

“ซินน์ น้ำปั่น มันเรื่องอะไรวะ? ทำไมกูไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ?” ฉันไม่ตอบมัน ปล่อยให้น้ำปั่นที่อยู่ข้าง ๆ อธิบาย

“ไออุ่นมึงฟังเงียบ ๆ ไว้กูค่อยบอกทีหลัง “ ไออุ่นพยักหน้าเบา ๆ ตอบน้ำปั่น ก่อนจะโน้มไปข้างหน้า แล้วเอาคางเกยไหล่ปลายฟ้า ถามหาคำตอบแทน

“ปลายฟ้า มึงบอกเร็ว ๆ สิ กูอยากเผือก” นางไม่รู้เรื่องอะไร แต่ความเผือกนี่ไวกว่าเพื่อน

“อืม ๆ กูพยายามมาเกือบห้าเดือน แฟนกูน้ำเชื้อไม่แข็งแรง งานเขาหนักและเครียดไปหน่อย กูถึงไม่สบายใจ รีบกลับมาฝากท้องก่อน”

พอปลายฟ้าพูดเสร็จ ไออุ่นมันก็มองฉันกับน้ำปั่น รอว่าเราจะพูดอะไรต่อ

“มึงได้กันบ่อย จนน้ำเชื้อไม่สมบูรณ์เลยเหรอ?”

เกี่ยวเหรอวะ ไม่นะ! ฉันหันไปหาน้ำปั่น และขมวดคิ้วใส่มันทันที

“มึง! กูก็บ่อย ทุกวันเลยด้วย เช้า ก่อนนอน พี่มึงขยันผิดมนุษย์ มึงก็คงจะหื่นเหมือนพี่มึง... ใช่ไหมน้ำปั่น”

น้ำปั่นรีบดึงผ้าห่มปิดหน้า พร้อมกับทำท่าขวยเขิน

“บ้า กูยังบริสุทธ์” เราทุกคนเบะปากใส่น้ำปั่นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย จนปลายฟ้าจ้องฉัน แล้วก้มลงมองนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง

“เออ ซินน์ ก่อนเป็นสะใภ้บ้านนั้น กับหลังเป็น... มันแตกต่างกันมากไหมวะ กูกลัวจัง แบบทำตัวไม่ถูกอ่ะ”

เราทุกคนหันกลับมาสนใจปลายฟ้าทันที

“ก็ต่าง... แม่สามีเหมือนจะไม่ดุ แต่ก็แอบดุนะ” เท่านั้นแหละ น้ำปั่นมันก็จิกตาใส่ฉันเลย

“นั่นแม่กูป่ะ”

“กูรู้ ว่าแม่มึงน้ำปั่น แต่ปลายฟ้า เราไม่ใช่แค่เพื่อนสนิทลูกสาวป้าหวานนะ แต่เราเป็นเมียลูกชายเขาด้วย เอาจริง ๆ ก็เหมือนลูกสาวคนนึงนั่นล่ะ มีบอกมีสอนกันบ้าง ไม่ต้องกลัว ถ้าแม่สามีดุ พ่อสามีใจดีมาก”

น้ำปั่นชี้นิ้วขึ้นทันที ก่อนที่จะพยักหน้าเห็นด้วย

“ใช่ ๆ พ่อกูใจดีที่สุด” พอได้ยินแบบนั้น ปลายฟ้ามันก็เริ่มยิ้มออก ก่อนจับมือฉันและมองมา... ด้วยสายตามีความหวัง

“ถ้ามึงอยู่ด้วย และช่วยกู กูไม่กลัวอะไรแล้วละ”

“เอ่อ… เพื่อน เดือนหน้าบ้านกูก็สร้างเสร็จแล้ว คุณหมอฟัน... เขาอยากมีลูกหกคน”

“หกคน!” สามสาวตกใจ ตะโกนขึ้นพร้อมกัน จนไออุ่นที่มีแผลผ่าตัด มันรีบเอามือกุมท้องตัวเอง

“โอ้ย... แผลกู มะ มึงยอมเหรอซินน์ หกคนเลยนะ?”

“ดูก่อน ตามกำลัง... ถ้าแต่งงานแล้ว กูคิดว่ามีบ้านไว้ก็ดี บ้านนี้เขายิ่งหลานเยอะ ได้วิ่งวุ่นทั่วบ้านแน่”

ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย จนปลายฟ้า มันเปลี่ยนมาสิงเตียงฉัน และเอนตัวลงนอนข้าง ๆ

“อุ๊ย...” ฉันรีบหันขวับไปมองมัน อะไรวะ เพิ่งนอนลงไม่กี่นาที ก็ส่งเสียงทำฉันตกอกตกใจแล้ว และอยู่ ๆ ปลายฟ้ามันก็ตาเบิกกว้าง ชี้นิ้วขาว ๆ ไปที่ท้องฉัน

“มีอะไรปลายฟ้า กูตกใจนะ”

“ซินน์มึงสู้ ๆ นะ ฮือ ๆ” ฉันโบกมือที่แทบจะยกไม่ขึ้น หวังให้เพื่อนให้สบายใจ ก่อนจะรีบจับแขนสามีที่กำลังโทรศัพท์ไว้แน่น

ฉัน ไม่ ไหว แล้ว! ยังจะโทรศัพท์อีกเหรอ?

“นาวิน นาวิน ฮือ ๆ อย่่าไปไหนนะ ห้ามไปนะ... โทรหาใคร ซินน์จะตายแล้ว!” เขายกหูโทรศัพท์ลงแล้วหันมาหาฉันทันที ตอนนี้ตาสองข้างเขาแดงก่ำ และเอ่อไปด้วยน้ำตา

“ครับ ๆ นาวินอยู่นี่แล้ว ชู่ว ๆ ไม่ร้อง ไม่ไปไหนแน่นอน” เมื่อเตียงเข็น ใกล้ถึงห้องคลอด เขาก็ชิงวิ่งไปเดินวน ๆ มองหาใครสักคนก่อน จากนั้นก็ ยกโทรศัพท์ขึ้น โทรอีก!

โอ้ย… จะตายแล้วแม่ง!

“พ่อครับ พ่อ! ซินน์ปวดท้องแล้ว พ่ออยู่ไหน... ลงมาด่วนครับ!”

‘ฟรืด~’ แล้วเตียงฉันก็ถูกเข็นเข้าไปทันที ตามด้วยสามี ที่วิ่งหายแยกไปอีกฝั่ง เขาปล่อยฉันตรวจความพร้อมกับพยาบาล ที่ตอนนี้กำลังถกกระโปรงดูปากมดลูก เช็คความดัน และให้ยาแก้ปวดวุ่นวายไปหมด

จนอยู่ ๆ หมอคนนึง ที่ฉันจำชื่อไม่ได้ เดินเข้ามา

“อ้าว ลูกสะใภ้หมอนาย หนูไหวไหมลูก รอก่อนนะ หมอนายจะมาผ่าให้” ฉันส่ายหน้ารัว แล้วปรือตาที่หนักอึ้ง มองหมอคนนั้น อ้าว... ไม่ใช่พ่อสามี ไม่ใช่... เหรอ?

“คุณแม่ อย่าหลับนะคะ!” อยู่ ๆ ฉันก็หายปวดหน่วง ๆ และง่วงขึ้นมา จนหมอรีบเอาสเตโทสโคปมาฟังเสียงหัวใจลูกฉันทันที

ฉันง่วง ฉันเวียนหัว ฉันจะอ้วก ฉันไม่ไหวแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับฉัน

“ซินน์! อดทนลูก อดทน นาวินมานี่!” ฉันพยายามเปิดตาขึ้น มองหน้าหมอทีละคน ๆ ที่เริ่มเข้ามาเต็มห้อง จนเห็นหน้าสามี พ่อสามี และหมอคนนั้น ทุกคนกำลังยืนมุงฉัน... ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ทำไมอยู่กันเยอะ หรือเพราะฉัน เป็นลูกสะใภ้เจ้าของโรงพยาบาล?

“ซินน์กำลังจะช็อก ความดันเลือดต่ำ... พยาบาล ให้ phenylephrine! และบีบรัดขาไว้” ฉันตกใจ น้ำตาไหลอาบแก้ม ก่อนจะพยายามรวบรวมแรงทั้งหมด มองหน้าสามี ที่ตอนนี้หน้าซีด และค่อย ๆ จับราวเตียง ทรุดลงไปนั่งกับพื้น

“พ่อพูดอะไร อะไรวะ พ่อ!”

“นิวินฟังนะ ไม่มีอะไร หนูซินน์ตัวเล็ก แต่เด็กตัวใหญ่และแข็งแรงมาก ลูกช่วยวิสัญญีดูสัญญาณชีพและความดัน ถ้าบล็อกหลังสำเร็จเมื่อไหร่ พ่อจะเริ่มเลย”

เขาจับราวเตียงแน่น ก่อนจะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง จนฉันเห็นสายตาที่จ้องจอสัญญาณ ดวงตาคู่นั้น มันกำลังแดงก่ำและมีน้ำตาไหลออกมา

สู้ ๆ นะสามี สู้ ๆ นะลูก สู้ ๆ นะทีมหมอ

สู้ ๆ นะ... ตัวเอง