พลาด2 นิยาย บท 15

ฉันคิดไม่ออก... เรื่องนี้ต้องมีคนช่วยฉัน แล้วใครล่ะ ใครจะยอมบอกฉัน!

พอฉันจะเดินกลับไปห้องตานาวิน ออกมาก็เห็นเขายืนรอหน้าห้องน้ำแล้ว เขากำลังเอามือล้วงกระเป๋ามองฉันอย่างสงสัย

“เป็นอะไรครับ” แฟนฉันเหรอเนี่ย เฮ้อ! เมื่อไหร่ฉันจะนึกออกนะ

“ป่าว กลับเถอะ เหนื่อย” ฉันรีบเดินนำเขาไป จอดรถตัวเองทิ้งไว้ที่นี่ แล้วนั่งกลับไปพร้อมเขา จะให้ขับก็คงขับไม่ไหว ในหัวพยายามคิดและปะติดปะต่อเรื่องทั้งหมดอยู่ ใครจะช่วยได้ ใคร...

“นายเคยมีแฟนไหม นาวิน” เขานิ่งไปทันที ก่อนจะหันมามองฉันแล้วพยักหน้าเบา ๆ

“อืม นานแล้ว” ฉันใช่ไหม ไม่ใช่คนอื่นหรอกนะ ถ้าเป็นคนอื่น ไม่ตายดีแน่

อ้าว! ทำไมฉันรู้สึกแบบนี้?

“เขานิสัยยังไงเหรอ” ตานาวินมองตรงไปถนน ก่อนจะแอบยิ้มออกมา

“น่ารัก ร่าเริง เรียนเก่ง พูดเก่ง กินเก่ง เอาใจเก่ง เฮ้อ... ไม่อยากพูดแล้ว คิดถึง...” แล้วฉันกับเขาก็หันมองกันโดยไม่ได้นัดหมาย

“คิดถึง ก็กลับไปหาเขาสิ”

“กลับแล้วนี่ไง...” อยู่ ๆ น้ำตาฉันก็คลอขึ้นมา จนฉันต้องรีบหันไปทางอื่น พยายามห้ามไม่ให้มันไหล

ฉันนั่งเงียบตลอดทางจริง ๆ ฉันไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว จนกลับมาถึงบ้าน ตานาวินเขาก็ขอตัวไปคุยเรื่องคลีนิคกับลุงนาย ส่วนฉัน รีบวิ่งเข้าห้องไปเปิดตู้เสื้อผ้า ดูของในกล่องนั้นอีกรอบ...

ในนั้นมีแหวนทองคำขาวอยู่หนึ่งวง... มันน่าจะเป็นของเขา เพราะวงใหญ่ฉันใส่ไม่ได้

และมีรูปถ่าย มีสมุดบันทึก... สมุด? ที่มีสองลายมือเขียนด้วยกัน? ฉันค่อย ๆ เปิดอ่านช้า ๆ เพราะมันเป็นลายมือที่เขียนด้วยปากกาหมึกซึม

“วันนี้นาวินจะพาซินน์ไปกินไอติมร้านเดิม ดีใจจัง แฟนซินน์น่ารักที่สุดเลย เราไม่ได้ไปกินนานมาก ทำไมต้องเรียนหนักขนาดนี้นะ ทำไมคะ นาวินของซินน์”

“ห่วงแต่ของกิน... แฟนซินน์น่ารักอยู่แล้วครับ ขอโทษที่ไม่มีเวลาให้ แต่ทำเพื่อเรานะ แม่บอกถ้าสอบทันตะได้ เราจะได้แต่งงานกัน”

ฉันเอามือปิดปากแน่น... ก่อนจะเปิดไปอ่านอีกหน้า

“สอบได้ก็ต้องไกลกัน ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย ที่ให้เขียน ๆ ความในใจ นาวินคงจะเอาไปอ่านแทนหนังสือใช่ไหม รู้ไว้เลย ซินน์ไม่อยากให้นาวินไปไหน ความในใจซินน์มีเท่านี้ล่ะ ถ้านาวินยังจะทิ้งซินน์ไป ซินน์จะไม่เขียนอะไรในนี้อีกแล้ว งอน”

“ขี้งอน ไม่เป็นไร ไปเลื่อนอ่านที่ซินน์บอกรักในแชทเฟซบุ๊กก็ได้... รักซินน์นะรู้ไหม จะอยู่ที่ไหนก็รักซินน์คนเดียวครับ สัญญา”

สิ้นสุดบันทึกในใจ เพราะอีกคนงอนไม่ยอมเล่นด้วย

อึก... อึก... ฉันสะอึกออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ทำไมมันน่ารัก..ทำไมมันดูอบอุ่นแบบนี้

แล้วในแชทเฟซบุ๊กคืออะไร? เฟซฉัน? ฉันเคยคุยกับเขาเฟซด้วยเหรอ! ฉันเก็บของใส่กล่องเหมือนเดิม ก่อนจะขึ้นไปนอนบนเตียงเลื่อนหาข้อความเขา หายังไงก็ไม่เจอ ชื่อเฟซบุ๊กเขาชื่ออะไร ทำไมตอนแอบส่องเมื่อกี้ฉันลืมดูเนี่ย!

น้ำปั่นจะช่วยฉันได้ไหมนะ โอ้ย... ปวดหัวอีกแล้ว ฉันเกลียดตัวเองจัง เกลียดที่คิดอะไรนิดหน่อยต้องปวดหัวแบบนี้

ฉันรีบเดินไปห้องน้ำปั่นทันที ห้องไหนวะ ทำไมห้องมันเยอะแยะไปหมดเลย เยอะจนต้องมีป้ายชื่อหน้าห้อง เออนี่ไง เจอแล้วห้องน้ำปั่น!

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“ค่า รอแป๊บ” ใช่เสียงน้ำปั่นจริง ๆ ขอให้น้ำปั่นยอมบอกฉันนะ ฉันจะได้รู้เรื่องทุกอย่าง และค่อย ๆ รื้อฟื้นความรู้สึกตัวเองสักที ฉันไม่อยากให้อะไรมันขาดหายไปเลยในชีวิต ฉันไม่สบายใจ

แอด...

“อ้าวมึง... มีอะไรวะ” ฉันรีบดันตัวน้ำปั่นเข้าห้องทันที

“มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย... กูขอร้อง ต้องบอกความจริงกับกู”

น้ำปั่นทำหน้าตกใจ ก่อนจะเอามือมาอังหน้าผากฉัน

“มึงไม่ได้ป่วยใช่ไหม มีอะไรว่ามา”

“แฟนกูคือใคร” น้ำปั่นยืนนิ่งทันที ดูสิว่ามันจะตอบตรงกับที่ฉันรู้ไหม ถ้าไม่ตรง... คือน้ำปั่นเลือกที่จะปิดฉันต่อ

“มึงจะไม่ช็อกใช่ไหม จะไม่ปวดหัวใช่ไหม” น้ำปั่นมองฉันด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ แล้วมองไปที่พื้นห้องอย่างหนักใจ

“อืม บอกมาเถอะ”

“พี่นาวิน...” น้ำปั่นพูดเสร็จก็รีบจับมือฉันแน่น พร้อมกับมองฉันไม่ละสายตา

“อ้าว ไม่ปวดหัวเหรอ?” ฉันส่ายหน้ารัว

“ทำไมถึงไม่มีใครกล้าบอกอะไรกูวะ”

“พ่อมึงขอไว้ แล้วมึงจำอะไรได้บ้างซินน์... มึงยังจำพี่นาวินไม่ได้เหรอ?” ฉันพยักหน้าเบา ๆ

“กูรู้ว่าเป็นแฟน แต่นึกไม่ออกว่ารู้สึกยังไง เขาเป็นแฟนกูนะ ถ้ากูกับเขาเคยรักกันจริง กูอยากได้ความรู้สึกดี ๆ กูคืนมาว่ะ” น้ำปั่นเม้มปากแน่น ก่อนที่มันจะลุกขึ้นเดินรอบห้อง เดินไปเดินมา ดูเครียดอย่างเห็นได้ชัด

ฉันค่อย ๆ หลับตาลง จนน้ำปั่นจับมือแน่น

“ลองอยู่ด้วยกันสักพัก ทำเหมือนที่พ่อมึงเคยทำ กูว่าเดี๋ยวมึงก็จำได้เอง มึงรู้อะไรไหม ที่พ่อมึงให้มึงแต่งงาน เพราะอยากให้มึงมีความสุขเหมือนแต่ก่อน... พี่นาวินคือความสุขที่หายไปของมึงนะซินน์”

ความสุขที่หายไป... แล้วทำยังไง ฉันจะได้มันคืนมาล่ะ หรือฉันควรจีบเขาใหม่ ลองดูดีไหม?

“แล้ว...” น้ำปั่นรีบยกมือห้าม ก่อนจะจ้องหน้าฉันไม่ละสายตา

“วันนี้พอแค่นี้... เยอะแล้ว กลับห้องผัวได้แล้ว ลำใย” ฉันเบะปากใส่น้ำปั่น ก่อนจะลุกขึ้นกลับห้องตัวเองเซ็ง ๆ ถ้าไม่รู้รหัสเฟซเก่าฉัน แต่ฉันก็ดูผ่านเฟซตานาวินได้นี่น่า

ฉันเดินดุ่ม ๆ กลับมาห้อง เปิดเข้าไปก็เห็นตานาวินนั่งอ่านหนังสืออยู่ เริ่มไงดี... แต่ก่อนฉันคุยกับเขายังไงนะ?

“ทำอะไรเหรอ” ฉันอยากลองคุยอ้อน ๆ ดู แต่มันพูดไม่ออก!

“อ่านหนังสือ มีอะไรรึป่าว” ฉันส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนอนบนเตียง นอนเล่นมือถือไป มองเขาไป ถามเขาดีไหม... ถามมันตรง ๆ ไปเลย

“เราเคยเป็นแฟนกันรึป่าว”

“ไม่เคย แต่เป็นอยู่ เป็นมาตลอด ไม่เคยเลิก” เขาปิดหนังสือลง ก่อนจะเดินมานั่งยอง ๆ ข้าง ๆ เตียง แล้วมือนุ่ม ๆ ก็จับข้อเท้าฉันขึ้นมาดู

“รอยหายแล้ว” รอย?

ฉันรีบดันตัวลุกขึ้น นั่งมองเขา จนเขาเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เบา ๆ

แล้วฉัน... ก็เผลอยิ้มตาม... ยิ้มให้กับผู้ชายใส่ชุดนักเรียน ที่กำลังจับข้อเท้าฉันอยู่

แต่มันแค่แว๊บเดียวเท่านั้น อยู่ ๆ ภาพนั้นก็หายไป... เขาเคยดูข้อเท้าฉันแบบนี้แน่ ๆ

“นายไม่ถามเหรอ... ว่าฉันรู้ได้ไงว่าเราเป็นแฟนกันมาก่อน”

“ไม่ถาม เดี๋ยวเธอคิดตามแล้วปวดหัวอีก ซินน์... ฉันจะทำให้เธอรู้สึกเอง จะไม่บอก จะไม่พูด เพราะมันเหลือแต่ความรู้สึกล้วน ๆ ความรู้สึกที่มันบอกกันโต้ง ๆ ไม่ได้... ฉะนั้นเรามาเริ่มกันใหม่นะ ไม่ต้องคิดเรื่องเก่าให้ปวดหัวแล้ว พอ”

เริ่มต้นกันใหม่... ฉันนั่งนิ่งพยายามคิดตาม เขาหมายความว่ายังไง ?

“คือ...”

“ฉันจะจีบเธอใหม่... เหมือนที่เคยทำ”