พลาด2 นิยาย บท 16

ฉันมองเขาอยู่สักพัก มองรอยยิ้มน่ารัก ๆ ของเขา ที่ทำฉันอบอุ่นขึ้นมาชั่วขณะ

หรือเขาจะเป็นความสุขที่หายไปของฉันจริง ๆ

ฉันไม่ตอบอะไรเขา แต่ลุกขึ้น เดินไปหยิบกล่องกล่องนั้นออกมาจากตู้เสื้อผ้า ก่อนจะเดินถือมันกลับมาหาเขา ที่นั่งมองฉันอยู่บนเตียง

“ซินน์ อย่าสนใจเรื่องเดิม ๆ เลยนะ ฉันไม่อยากเห็นเธอปวดหัว” เขาจับมือฉันแน่น ไม่ยอมให้ฉันเปิดกล่อง กล่องนั้นเด็ดขาด

แต่ฉันไม่สนใจ เปิดมันออกอีกครั้ง พร้อมกับหยิบแหวนทองคำขาววงนั้นยื่นให้เขา

“แหวนใคร?” เขามองฉันแว๊บนึง แล้วจะหยิบมันไปจากมือฉัน แต่ฉันรีบดึงกลับ และจับมือขวาเขาขึ้นมาแทน

“ถ้าฉันให้... ก็ใส่อีกข้างสิ จะถอดทำไม” ฉันค่อย ๆ บรรจงสวมแหวนวงนั้นไปที่นิ้วนางข้างขวาเขา จนเขาตกใจ มองมันสลับฉันไปมา...

“อย่ารื้อฟื้นเลยซินน์ ฉันบอกแล้วไง ฉันจะเริ่มใหม่...” ฉันไม่ตอบหยิบของออกมาทีละอย่าง ทีละอย่าง หยิบมันออกมาดู เหมือนดูของสะสมของคนอื่น... ที่ไม่มีอะไรเกี่ยวกับฉัน

ฉันพยายามไม่นึกตาม ไม่คิดถึงอดีต ฉันไม่อยากจำอะไรได้อีกแล้ว... ฉันขอรู้แค่ว่าเรื่องมันเป็นยังไงก็พอ

ฉันจะได้เริ่มต้นถูก... ฉันจะได้กลับไปมีความสุขเหมือนเดิม เหมือนที่ใครเขาอยากให้ฉันเป็น...

ฉันเปิดดูรูปถ่ายหลาย ๆ ใบที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ตอนนั้นฉันยิ้มกว้างจนตาหยี ถ้าให้มองตัวเองในรูปกับตอนนี้ มันคนละเรื่องกันเลย

ตอนนี้ฉันดูแซ่บกว่าเดิมเยอะ

ตานาวินไม่พูดอะไรเลย... เขานั่งเงียบ ๆ มองฉันไม่ละสายตา

“แต่ก่อน... ฉันแซ่บไหม” เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหยิบรูปในมือฉันไปดู

“ไม่ ไม่เคยชิม” ฉันหันไปจิกตาใส่ทันที ฉันหมายถึงเรื่องนั้นที่ไหนกัน!

“แต่ตอนนี้ชิมแล้ว แซ่บนะ ไหนชิมอีกทีสิ ยังแซ่บเหมือนเมื่อคืนไหม”

“อย่า!” ฉันรีบหันหน้าหนี แล้วดันอกเขาออกไป บ้าจริง แต่ก่อนฉันรอดมาได้ไง ทำไมเขาหื่นแบบนี้เนี่ย!

และเขาก็จับมือฉันออก ก่อนจะโน้มเข้ามาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่

ทำฉันหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาสะดื้อ ๆ

“ก่อนหน้านี้... เราไม่เคยมีอะไรกันเหรอ” ฉันกลั้นใจถามเขาไปตรง ๆ เพราะสงสัยว่า เขาหื่นขนาดนี้ฉันรอดมาได้ไง!

“ไม่... เรายังเด็ก พ่อเธอยิงฉันตายพอดี ฉันบอกว่าอย่าถามเรื่องเก่าไง ไปกินข้าวกัน พ่อแม่รออยู่” อยู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้น แล้วดึงมือฉันให้ลุกตาม

เราเดินจับมือกันลงมาข้างล่าง ซึ่งฉันก็ยอมให้เขาจับ ฉันอยากลองดู... บางทีความรู้สึกฉันมันอาจจะกลับมาง่ายขึ้นก็ได้

“เจ๊ น่ารักจุง จับมือกันมาด้วย” กาแฟแซวทันที เมื่อเราสองคนเดินถึงโต๊ะอาหาร

“เอ่อ ลองจับเล่น ๆ แหะ ๆ” ฉันรีบปล่อยทันที ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้นั่งลงข้าง ๆ น้ำปั่น

“แหม จะย้อนอดีตกันเหรอจ๊ะ ระวังสมองตัวเองด้วย เบา ๆ นะ” ฉันทำนิ้วโอเคให้น้ำปั่น จนมันเบะปากใส่แทน

“ผมขอตัวนะ” ทุกคนนิ่งทันที เมื่ออยู่ ๆ นาวาก็ลุกขึ้น แล้วเดินออกไป

อะไรวะ น้ำปั่นมองฉันสลับกับตานาวินที่กำลังนั่งกินข้าวปกติ เขาไม่สนใจพี่ชายตัวเองเลยสักนิด

“กินข้าว ๆ ฉันบอกแล้วว่าบ้านเราต้องมีจิตแพทย์สักคน บางคนก็ขาด บางคนก็เกิน”

ป้าหวานบ่นไปกินข้าวไป จนกาแฟยิ้มกว้างดีด๊าขึ้นมา

“กาแฟไง กาแฟไหวนะคะป้าหวาน ปรึกษากาแฟได้เลย”

ทุกคนนิ่ง ก่อนจะส่ายหน้ากันทั้งโต๊ะ

“แยกย้ายเถอะ” อาเท็นจากที่ไม่ค่อยพูด ถึงกลับแขวะลูกสาวตัวเองทันที

“พ่อง่ะ ก็กาแฟอารมณ์ดีที่สุดนี่น่า ใช่ไหมคะ ๆ” กาแฟหันไปจับแขนน้าน้ำตาล จนน้าน้ำตาลหัวเราะลั่น

“เหมือนแม่ได้ แต่อย่าเอามาหมดลูก แบ่งจากพ่อมาด้วยก็ดี ไม่แปลกใจเลย ที่กาแฟกับน้ำปั่นอยู่ด้วยกันแล้วพังพินาศ มันเหมือนฉันกับเธอเลยน้ำหวาน ฮ่า ๆ”

“เออ ว่างั้นล่ะ” ป้าหวานอมยิ้มเบา ๆ จนทุกคนยิ้มตาม ยกเว้นน้ำปั่น!

“โอ้ย ทำไมวนมาถึงหนูได้เนี่ย” น้ำปั่นบ่นขึ้นมาทันที ฉันนั่งกินข้าวไปยิ้มไป อดยิ้มตามไม่ได้กับความน่ารัก ของครอบครัวหมอ ๆ นี้

ตอนนี้กาแฟเรียนหมอทั่วไปอยู่ ยังเลือกไม่ถูกว่าจะต่อเฉพาะทางด้านไหน ส่วนน้ำแข็งก็เหมือนกัน แต่น้ำแข็งเลือกได้แล้ว... ว่าจะไปทางระบบประสาทและสมอง ซึ่งเท่มาก!

“เออ มึงไม่ไปผับหน่อยเหรอ ปกติเห็นไปทุกวันตั้งแต่แต่งงานเนี่ยไม่ไปเลยนะ”

เออใช่! ฉันลืมไปเลย! ลืมได้ไง ปกติฉันลงแดงตายแล้ว ฉันแต่งงานมาไม่กี่วันก็จริง แต่ฉันตื่นเช้าทุกวัน อยากไปทำงาน อยากศึกษานั่นนี่ จนลืมไปเที่ยวเลย ลืมได้ไง? งงตัวเองชะมัด

“ไปไหมป้าไปด้วย” ป้าหวานยิ้มกว้างออกมาทันที

“โอ้ยตาย แม่จะพาลูกสะใภ้ไปเที่ยวผับเหรอคะ คุณพระ หนูเพิ่งเคยเห็น ฮ่า ๆ” น้ำปั่นหัวเราะลั่น จนป้าหวานทำหน้างอน

“ทำไม ๆ สมัยไหนแล้ว ผ่อนคลาย ฉันคิดถึงเพื่อน โทรหาณีเวียดีกว่า” แล้วป้าหวานก็เดินยิ้มออกไป ทำไมฉันรู้สึกเบื่อไม่อยากไปไหนเลย

“เฮ้ยซินน์ ปกติมึงกินหนักกว่านี้นะ แก้วแรกกูชงให้อ่อน ๆ อยู่เลย” ฉันมองแก้วเหล้านั้น งง ๆ

“เหรอวะ...” กินแบบนี้เหรอ แรงนะเนี่ย

“เอามาเดี๋ยวกินเอง ซินน์ไม่ต้องกินแล้ว” ตานาวินรีบหยิบเหล้าฉันไปดื่มทันที

จนฉันหันไปมองตามเขา โอ้โห ตอนยกแก้วเหล้าขึ้นไปดื่ม กับหน้าขาว ๆ หล่อ ๆ ดีกรีหมอฟันจากอังกฤษ มันขัดกับบุคลิกเขามาก ใจฉันสั่นอีกแล้ว... เหมือนวันแรกที่เจอเขาที่นี่เลย เขาหล่อไม่บันยะบันยัง หล่อโคตร ๆ ๆ ๆ

“ซินน์... มึงมองผัวขนาดนั้น กลับบ้านเลยไหม” ไออุ่นรีบแซวฉันทันที จนฉันรีบหันกลับมาทำสมาธิอีกรอบ ตายเถอะ ผัวเหรอ... เออ เขาคือสามีฉันนี่หว่า

“กลับไปทำอะไร เพิ่งมา” ไทม์ขมวดคิ้วรำคาญ เหมือนไม่อยากให้เรากลับ

“กลับไปปั๊มลูกไง” ปลายฟ้าแซวจนฉันรีบโยนถั่วใส่มัน บ้าจริง ไอ้พวกนี้ ติดความลามกมาจากไทม์แน่ ๆ

“เออ ข้าวใหม่ปลามัน ฮ่า ๆ ไอ้หมอ มึงแกะของขวัญแต่งงานของกูยังวะ” ของขวัญแต่งงาน? อันไหน ทำไมฉันไม่รู้เลย

ตานาวินหัวเราะ ก่อนจะวางแก้วลง

“เออ แกะแล้ว มึงนี่สรรหาจริง ๆ”

“พอได้ไหมวะ คล่องยัง” เราสาว ๆ มองสองหนุ่มคุยกัน งง ๆ มีเครื่องหมายคำถามเด้งขึ้นมาเต็มไปหมด เอ่อ... เขาคุยอะไรกันวะ

“สบาย ค่อย ๆ ศึกษา”

“มึงอย่าค่อย ๆ เลย ถ้ามึงตั้งใจเหมือนเรียน กูว่ามึงเทพแน่นอน ดี ๆ นะเว้ย เดี๋ยวเมียเบื่อไม่รู้ด้วยนะ” แล้วตานาวินก็หันมามองฉันทันที อะไรวะ ฉันเหรอ? ฉันจะเบื่ออะไร?

“พูดเรื่องอะไรไทม์ ไม่เข้าใจ” ไทม์ไม่ตอบฉัน มีแต่อีตาหมอฟันข้าง ๆ ที่ขยับมากระซิบฉันเบา ๆ

“กลับไป... เดี๋ยวบอก”

“บอกตอนนี้! อยากรู้”

“ที่บ้าน อาบน้ำเสร็จเดี๋ยวบอก” อะไรนักหนาวะ ต้องมีพิธีรีตองอะไรขนาดนั้นเลยเหรอ!

“เหมือนซินน์มันจะไม่เข้าใจ... มึงบอกมันถึงเช้าเลยนะ จะได้เข้าถึงเรื่องนี้สักที”

อะไรของไทม์?

“กูจะลองดู เท่าที่ได้แล้วกัน”