พลาด2 นิยาย บท 21

ฉันเดินวนรอบ ๆ ห้องตัวเอง... หายังไงก็ไม่เจอ จึงตัดสินใจเดินไปที่ห้องเก็บของ ที่… ที่ฉันไม่เคยไปเลยตั้งแต่จำความได้

พอเปิดเข้าไปก็เห็นของเต็มไปหมด แหงล่ะ ห้องเก็บของนี่น่า... ถึงจะเป็นห้องเก็บของก็เถอะ แต่ห้องนี้แบ่งโซนไว้ดีมาก โซนคุณพ่อ คุณแม่ พี่เวียร์ และโซนฉัน

กล่องสีขาวหลายกล่องซ้อนกันเต็มไปหมด… ฉันเริ่มเปิดกล่องของตัวเองออกทีละกล่อง... ก็เจอ

ตุ๊กตาแทดดี้แบร์… ที่ใส่ชุดเหมือนรูปโปรไฟล์เฟซบุ๊กฉันเลย! และ… แหวนทองคำขาว ที่เหมือนของอีตานาวิน

สงสัยจะเป็นแหวนคู่กับเขา ฉันรีบหยิบมันดู ก็เห็นข้างในแหวนมีชื่อ -Nawin-

โห… อะไรจะหวานขนาดนี้! ฉันนั่งมองมันสักพัก ตัดสินใจอยู่นานว่าจะใส่มันดีไหม… เอาวะ ใส่ไว้ข้างขวาก็ได้

ฉันยิ้มบาง ๆ ให้มัน... แล้วค้นของในกล่องต่อ เห็นช่อดอกไม้แห้ง ๆ โน้ตบอกรัก ตุ๊กตาตัวเล็ก ๆ พวงกุญแจ คือมันเยอะมาก! เยอะกว่ากล่องตานาวินร้อยเท่า!

ไม่นานฉันก็เห็นกล่องชุดนักเรียน กล่องเสื้อผ้าเก่า ๆ ที่บ่งบอกสไตล์การแต่งตัวฉันในอดีต คือมัน... แบ๊วมาก! หวาน เรียบร้อยสุด ๆ อีกกล่องเป็นโมเดลตัวการ์ตูนอานิเมะ และหนังสือ

ฉันจึงตัดสินใจหยิบของบางอย่างติดมือไปด้วย ก็พวกชุดนักเรียน ตุ๊กตาแทดดี้แบร์ แหวนนั่นล่ะ ฉันคงไม่เอาพวกดอกไม้แห้งไปหรอก!

และฉันก็ลงจากตึกขับรถเขากลับบ้าน เฮ้อ ตั้งแต่ฉันเริ่มทำงาน จนขับรถกลับถึงบ้านเขา ตานาวินก็ยังไม่ตอบไลน์ฉันเลย!

‘ตึ๊ง~’ ตอบมาแล้ว ตายยากชะมัด!

NAWINZ: ยังเลย ทาไม่เป็น... กลับบ้านรึยังครับ

ฉัน: ทำไมตอบช้า ถามเป็นชาติแล้ว

NAWINZ: ติดคนไข้ครับซินน์ โปรดเข้าใจ เธอมีสามีเป็นหมอนะ

ฉัน: กลับเมื่อไหร่ มีเรื่องจะคุย...

NAWINZ: จะถึงแล้ว รถติด รอแป๊บ มีเรื่องจะคุยเหมือนกัน เจอกันที่ห้อง

จะฟันฉันอีกแล้วล่ะสิ!

ฉันนั่งรอในรถสักพัก ก็เห็น นาวา ลากกระเป๋าออกมาจากบ้าน ตามด้วยแม่บ้านที่ยกของใช้เขาตามมาติด ๆ

และนาวาก็เปิดรถเบนซ์ตัวเอง ยัดของใส่ ตามด้วยหนังสือหลาย ๆ เล่มที่แม่บ้าน คนสวนช่วยกันยกตามมา

ฉันนึกสงสัยจึงทำเป็นลงจากรถ แล้วถามเนียน ๆ

“เอ่อ นาวาไปไหนเหรอ”

“ไปอยู่ที่อื่น...” ที่อื่น?

“อ้าว! ทำไมเหรอ?” เขาหยุดนิ่งแล้วหันมามองฉันทันที เอ่อ... สายตาคือ รำคาญฉันมาก! ฉันทำอะไรผิดวะ ฉันแค่ถาม หรือฉันเผือกเกินไป?

“เบื่อพวกเธอ” เบื่อฉัน! ฉันชี้มาที่ตัวเอง อยากจะถามเขาอีกรอบ แต่เจอนาวาถอนหายใจใส่แล้วขึ้นรถ ขับออกไปเลย!

อะไรวะ

แม่บ้านได้แต่ยิ้มแหง ๆ ให้ฉัน ก่อนจะเปิดประตูรถตานาวินแล้วช่วยฉันถือของเข้าบ้านแทน

ฉันเดินเหม่อเข้าบ้าน ในหัวก็คิดเรื่องพี่ชายสามีไปด้วย เขาเป็นอะไร? ฉันทำอะไรผิด? ไม่ชอบขี้หน้าฉัน? โอ้ย เป็นอะไรวะ ทำไมเขาไม่ปกติเหมือนคนอื่น

พอฉันเดินมาถึงหน้าห้องครัว ตั้งใจจะแกะขนมใส่จาน ไปนั่งกินเล่นซะหน่อย

แต่ต้องชะงักทันที... เมื่อได้ยินเสียงป้าหวาน กับน้าน้ำตาลคุยกัน… ถึงนาวา

“ฉันล่ะสงสารนาวา ไม่ได้หลับไม่ได้นอนหลายคืน”

“อ้าวทำไม... เออ ฉันเห็นนาวาย้ายไปอยู่คอนโด ทำไมเหรอ นาวานอนที่บ้านไม่ได้เหรอน้ำหวาน”

ย้ายไปอยู่คอนโด?

“นาวาบ่นกับฉัน… ว่าห้องข้าง ๆ ข้าวใหม่ปลามันเหลือเกิน ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ ฉันล่ะสงสาร… นาวินก็นะ ไม่สงสารพี่เลย”

ตายจริง! ที่นาวา ยกข้าวของออกไปแบบนั้น เพราะเสียงฉันเหรอเนี่ย ไม่น่าเขาถึงเห็นฉันแล้วทำหน้ารำคาญใส่

ฉันยืนคิดสักพัก อยู่ ๆ ก็มีคนเข้ามากอดฉันจากด้านหลัง... หืม… กลิ่นนี้ มือนี้ จะใครหล่ะ

“อยากให้แฟนซื้อให้ไง เอ่อ…” ฉันกับเขาตกใจ มองตุ๊กตาพร้อมกัน ฉันพูดอะไรออกไป! มันพูดออกมาเอง!

“งั้น ช่วยเรียกให้ชื่นใจหน่อยสิ… นาวินของซินน์”

“ทำไมฉันต้องเรียก”

“เร็ว ๆ ฉันคิดถึงแฟนฉัน” แฟน…?

“เอ่อ… นาวินของซินน์” เท่านั้นล่ะ เขาดึงฉันไปกอดทันที เขากอดแน่นมาก แล้วมือนุ่ม ๆ ก็ลูบผมฉันไม่หยุด เขาทั้งหอมทั้งกอด เหมือนเขาคิดถึงฉันมากจริง ๆ

“เอ่อ… นาวิน นายคิดถึงฉันมากเลยเหรอ” ฉันถามเสียงอู้อี้ในอ้อมกอดเขา รู้สึกหายใจไม่ออก… และหัวใจมันก็เต้นเร็วเหลือเกิน

“อืม... เมื่อไหร่จะได้แฟนกลับมาก็ไม่รู้” เขาถอนกอดออกมา ก่อนจะจับมือฉันขึ้นมาดูแหวน

“เธอใส่? ทำไมถึงใส่?” ฉันค่อย ๆ จับมือเขาขึ้นมา เทียบกัน

“นี่ไง ใส่คู่กัน ไม่ดีเหรอ”

“เฮ้อ คิดถึงว่ะ” โอ้ยตาย ทำอย่างกับฉันไม่ใช่แฟนตัวเอง

“คิดถึงอะไร ฉันเป็นแฟนนายไม่ใช่เหรอ” เขาไม่ตอบ ยืนจ้องฉันอยู่แบบนั้น

จนเขาเอื้อมมือมาโอบแก้มฉันเบา ๆ แล้วโน้มลงมาจูบ

ฉันหลับตาพริ้ม… จนเขาจะค่อย ๆ ถอนจูบออกมา

“ตัวใช่ แต่นิสัยไม่ใช่...”

“แล้ว… ฉันต้องทำยังไง บอกฉันสิ… ฉันจะทำให้” ฉันรีบดึงโบว์บนเสื้อตัวเองโยนลงพื้น ก่อนจะมองเขาไม่ละสายตา แล้วใช้มืออีกข้างถอดเสื้อตัวเองออก

“ซินน์จะทำอะไร” ฉันไม่สนใจ ก้าวไปข้างหน้า… จนตัวชิดตัวเขา และค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเขาออกทีละเม็ด ทีละเม็ด…

“ฉันจะมีอะไรกับนายไง”