พลาด2 นิยาย บท 30

ฉันเบะปากใส่ไอ้ซินน์ทันที จนมันมองฉันแล้วหัวเราะลั่นห้อง

“ฮ่า ๆ กูอยากช่วยนะ แต่ทำไม่ได้ พ่อมึงถึงกลับโทรหากูด้วยตัวเอง ใครจะกล้าผิดคำพูดวะ”

เฮ้อ ฉันยืนกอดอกถอนหายใจเซ็ง ๆ ฉันไม่ได้อยากดูแลบริษัทเครื่องสำอางอะไรของแม่เลย ฉันอยากดูแลผับพ่อ ทำไมไม่มีใครเข้าใจวะ เป็นผู้หญิงดูแลผับไม่ดีตรงไหน เฟี้ยวออก!

“น้ำปั่นทนคบกับพี่มึงได้ไงวะ กูสงสารมันจริง ๆ หรือว่า… เวลาพี่มึงอยู่กับแฟนแล้วละมุนวะ เหมือนที่นาวินอยู่กับมึงไง น้ำปั่นเล่าให้กูฟังว่า นาวินดุมันมากเลยนะ แต่กับมึงนี่เป็นแมว” ซินน์อมยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้น เดินมาบีบไหล่ฉัน

“น้ำปั่น… ไม่ได้คบกับพี่เวียร์นะ กูถามมาแล้ว ส่วนไอ้ความละมุนเนี่ยกูก็ไม่รู้ พี่เวียร์เข้าใจยากอ่ะ ถ้ามึงคิดว่าพี่กูอยู่กับแฟนแล้วละมุน มึงก็จีบพี่กูเลย ฮ่า ๆ”

แหม แค่เป็นลูกน้องชีวิตไออุ่นก็ถูกซัดเหมือนสึนามิแล้ว อย่าให้มันมากไปกว่านี้เลย!

“เหอะ กูว่าพี่มึงนะ ไม่มีใครทนได้หรอก กูจะลาออกแล้ว ไม่แคร์ใครแล้ว”

ซินน์ตกใจยกมือทาบอก

“เพื่อน! มึงทำงานแค่สามวันเองนะ ทำไมมาไว ไปไวแบบนี้ล่ะ”

“กูทนไม่ได้ ถ้ามึงเจอแบบกู กูว่ามึงก็ทนไม่ได้เหมือนกัน!” ไอ้ซินน์ตกใจไปอีก แล้วมันก็มองฉันชั่งใจ คงจะคิดว่าฉันพูดไปเพราะโมโห

ไม่! กูพูดจริง!

ฉันไม่สนใจเพื่อนที่พยายามดึงมือไว้ รีบเดินออกไปฝ่ายบุคคล ไปขอแบบฟอร์มใบลาออกมา

พอได้มาปุ๊บ ฉันก็กางมันเขียนตรงนั้นเลย

“มึง ออกจริงดิ” พอไอ้ซินน์ถาม ทุกคนก็หันมองฉันเป็นตาเดียว เออ! ฉันเคยได้ยินพนักงานซุบซิบ ว่าฉันเส้นใหญ่ เข้าปุ๊บ เป็นผู้จัดการปั๊บ ฉันถึงพยายามเรียกซินน์ว่าผู้บริหารไง ฉันอยากทำงานให้สบายใจ ที่ไหนได้ แม่ง! ไม่สบายใจสักอย่าง ทั้งเจ้านาย ทั้งลูกน้อง! กวนตีนไออุ่นทั้งนั้น

“มองอะไรคะ ทำงานค่ะ หรืออยากเขียนด้วย?” เฉียบ! ไอ้ซินน์เหมือนมันรู้ มันหันไปพูดเสียงดังใส่พนักงานฝ่ายบุคลทั้งแผนก

จนพวกนั้นรีบก้มหน้าทำงานต่อทันที

“มึง ไม่ออกนะ กูคุยกับพี่เวียร์ให้ เรื่องแค่นี้เอง”

“แค่นี้พ่อง” พนักงานตกใจมองฉันอีกรอบ ไงล่ะ… ฉันเส้นใหญ่ไหม ไออุ่นด่าได้ถึงพ่อผู้บริหารเลยนะ หมั่นไส้จริง ๆ

ฉันเหมือนคนฟิวส์ขาด พับใบลาออกใส่ซองขาว ก่อนจะเดินตรงดิ่งไปห้องทำงานตาเวียร์

“มึงใจเย็น ๆ นะ กูขอร้อง” ตามด้วยซินน์ที่ตามมาติด ๆ

พอมาถึง เลขาเขาก็รายงานเข้าไป จนตานั่นตอบกลับมาว่าอนุญาตเท่านั่นล่ะ ฉันก็รีบเคาะประตูสองที แล้วเปิดเข้าไป

เสื้อชายหลุดจากกระโปรง ผมปล่อยยาว รองเท้าเหรอ ถอดแม่งตรงนี้ล่ะ!

ฉันสะบัดรองเท้าถอดเพ่นพ่านในห้องทำงานเขา จนตาเวียร์เงยหน้ามองฉันนิ่ง ๆ สลับกับรองเท้าฉันที่ถอด

“...” ถามสิ ว่าเป็นอะไร เงียบทำไม? เขามองฉัน ไม่พูด ไม่ถามอะไร มองอยู่นั่นล่ะ

ฉันเริ่มไม่ไหว เดินถือซองขาวไปวางที่โต๊ะเขา ดัง ปึง! โอ้ย... เจ็บมือ!

จนเขามองซองสีขาว สลับกับมองหน้าฉัน

“ไออุ่นแกใจเย็น ๆ ก่อนนะ พี่เวียร์คะ ไออุ่นจะลาออกแล้ว”

เขาไม่ตอบ เปิดแฟ้มเอกสารอ่านต่อ ก่อนจะพูดขึ้นมาเบา ๆ ว่า

“แค่นี้ก็ไม่ไหว...” ฉันกำมือแน่น ไออุ่นเอ้ย อย่าระเบิดนะ อย่า!

“ค่ะ ตามนั้น ดิฉันไม่มีความอดทนพอที่จะทำงานกับคุณ!”

พูดเสร็จ ฉันก็หันหลังจะเดินออกไปจากห้อง แต่ไอซินน์รีบวิ่งมาขวางทางฉันไว้

“ไม่ไปได้ไหม...” น้ำตาคลอ!

“เรื่องรับ... ฉันรับได้อยู่แล้ว โรงแรมฉันนี่หว่า แต่พ่อเธอจะยอมเหรอ ดูท่าทางลุงเอสอยากให้เธอทำงานกับไอ้เวียร์นะ” ฉันนั่งทำหน้าบึ้ง นึกถึงเรื่องทำงานกับตาเวียร์ แล้วรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

“แล้วฉันควรทำยังไงวะ ทำไมต้องตานั่น ปวดหัวฉิบ แกเนี้ยบ ระเบียบจัดเหมือนเขารึป่าว”

ไอ้ไทม์หัวเราะแล้วหยิบกาแฟขึ้นมาจิบ อารมณ์ดีเกิ๊น! กูเครียดจะตายอยู่แล้ว

“ไม่ ฉันง่าย ๆ สบาย ๆ ฉันช่วยเธอได้นะ ถ้าต้องทำงานกับไอ้เวียร์จริง ๆ แต่มีข้อแม้”

อะไรวะ! นี่กูต้องเจอคนประเภทไหนอีก บอกมาสิ ทำไมชีวิตวัยทำงานมันซับซ้อนแบบนี้วะ

“ช่วยได้? แกจะช่วยยังไง? แล้วข้อแม้คือ?” ไอ้ไทม์ยิ้มกริ่ม ก่อนจะโน้มเข้ามาใกล้ ๆ ฉัน

“ฉันรู้จุดอ่อนไอ้เวียร์ ที่จะทำให้เธอทำงานกับมันได้สบาย...”

จุดอ่อน! แล้วข้อแม้ละ?

“ส่วนข้อแม้... ช่วยฉันจีบน้ำปั่นหน่อยดิ”

จะจีบน้ำปั่น! แต่แกดันควงสาวไม่เว้นแต่ละวัน ไอ้บ้าเอ้ย ฉันจะช่วยให้เพื่อนลงเอยกับแกได้ไง พ่อแม่ พี่ชายมัน ปาดคอฉันพอดี ไหนจะพี่สะใภ้มันอีก!

“ไม่มีข้อแม้อื่นเหรอวะ น้องมะนาวแกล่ะ” มันขมวดคิ้วนิดหน่อยแล้วหัวเราะ

“เลิกไง ยากอะไร… จะเลิกให้หมด น้ำปั่นจีบยากมาก อยากให้เธอช่วย” เลิกให้หมด คงจะมีเยอะมาก!

“ทำไมแกต้องหาเรื่องมาให้ฉันคิดหนักไปอีกวะไทม์ จะร้องแล้วนะ!”

“คิดหนักทำไมวะ ฉันไม่เหมาะสมกับน้ำปั่นตรงไหน มีโรงแรมทุกภาค รวย แถมหล่อด้วย อะไรที่ฉันไม่เหมาะสมกับหมอน้ำปั่นวะ บอกมา” แต่มึงเลวไง ได้แต่ตอบในใจ ใครจะกล้าพูด เดี๋ยวมันไม่ช่วย

“เครียดไปอีกกู” ฉันพิงเก้าอี้บ่นคนเดียว โถ่ชีวิตฉัน… มีใครให้มากกว่านี้ไหม!