พลาด2 นิยาย บท 31

“เธอจะเครียดอะไรถามจริง แค่ช่วยฉัน” ช่วยแกนั่นล่ะฉันเครียด!

“ถ้าแกจะจีบน้ำปั่น ทำไมแกไม่เลิกกับสาว ๆ แกก่อนวะ” ไอ้ไทม์ถอนหายใจ ก่อนจะเปิดไลน์ให้ฉันดู เฮ้ย... ทำไมเยอะแบบนี้! นี่มึงแยกกลุ่มตามจังหวัดเลยเหรอวะ!

“ทำไมไม่ตั้งกรุ๊ปไลน์เลยล่ะ จะได้ทักไปทีเดียว… แล้วอ่านทุกคน!” มันหัวเราะใส่ฉันอีก เออ… ไม่เครียดอะไรกับฉันเลย ถ้าไทม์จะจีบน้ำปั่นเพื่อเก็บในสต็อกจังหวัดมัน ฉันตบหัวแหกแน่

“เอาให้ดู ฉันมีแค่ไลน์ ไม่มีเบอร์... ทั้งหมดนี้ แอดคิวอาร์โค้ดมาล้วน ๆ ถ้าจะตัดสัมพันธ์ก็ง่าย ไม่ยื้อให้มากความ... ตอนนี้ฉันทยอยเลิกอยู่นะ แต่ยิ่งเข้าหาน้ำปั่น น้ำปั่นยิ่งออกห่างฉันว่ะ ฉันก็กลัวเฟลนะเว้ย”

“ถ้าจะเอาน้ำปั่น ไปใส่กลุ่มกรุงเทพมหานคร ก็ไปตายซะ!” ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที จนไอ้ไทม์รีบคว้ามือไว้

“นั่งก่อนเพื่อน! ไม่อยากรู้จุดอ่อนไอ้เวียร์รึไง” อยากรู้สิวะ โอ้ย สรุปไอ้ไทม์หรือตาเวียร์เนี่ยที่น่ากลัว!

ฉันทิ้งตัวนั่งเก้าอี้อย่างรำคาญ จนไอ้ไทม์หัวเราะสะใจ

“แค่ตกลง แค่ช่วย ไม่ติดค่อยหาวิธีใหม่...” เฮ้อ ฉันนั่งคิดอยู่สักพัก เพื่อนฉันก็ห่วง ชีวิตปกติฉัน ฉันก็ห่วง

“เออ แต่จำไว้นะไทม์ ถ้าแกเลวกับน้ำปั่น..ฉันจะสั่ง การ์ดที่ผับ กระทืบแก” ไอ้ไทม์ยกมือทาบอก ทำตกใจกลัว แต่มึงไม่กลัวกูรู้!

“เออครับ! แต่ฉันว่าพ่อเธอ... ไม่ยอมให้เธอทำงานกับฉันหรอก แน่นอนถ้าเธอกลับไปบอกพ่อ... พ่อเธอไล่กลับไปหาไอ้เวียร์แน่”

‘ครืน ครืน ครืน~’ เฮ้ย! พ่อ!

ทำไมพ่อโทรมาเหมาะเจาะแบบนี้เนี่ย! หรือว่าพ่อจะรู้เรื่องแล้ว!

ฉันมองหน้าไอ้ไทม์ที่นั่งยักคิ้วให้ฉัน มันไม่ได้ถามเหรอกว่าใครโทรมา แต่ฉันอยากบอก

“ไทม์ พ่อฉันโทรมาว่ะ! “มันทำมองไปทางอื่น… ก่อนจะแอบขำฉันเบา ๆ

เออ รับก็รับ! อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด!

‘ครืน ครืน~’ พ่อ

“ค่ะ...”

(ออกจากงานทำไมอุ่น ถ้าอุ่นไม่ทำงานที่ ZER พ่อจะไม่ให้อุ่นทำรับช่วงอะไรต่อเลย ทั้งผับ ทั้งบริษัทแม่!)

สตั้น...

“เอ่อ... พ่อรู้ได้ไงคะ อุ่นยัง..”

(จะโกหกพ่อเหรอ? ไม่มีความอดทนอดกลั้นแบบนี้... บริหารอะไรไม่ได้หรอก แม้กระทั่งผับพ่อ) ฉันเอามือกุมขมับ นวดแล้วนวดอีก มองไอ้ไทม์หาทางออก... แต่มันกลับนั่งไขว่ห้างจ้องหน้าฉันกลับ

ทางตันแล้วค่ะ... เลี้ยวไปไหนก็ไม่ได้

“อุ่นทำงานกับไทม์ได้ไหมคะ... อนันทาราโรงแรมดังเหมือนกันนะคะพ่อ นะคะ ๆ”

(ไม่ได้... ผู้บริหารไม่เหมือนกัน ทำงานกับไทม์ก็เหมือนเดิม อย่างอุ่นต้องทำงานกับเวียร์เท่านั้น กลับไปทำงานนะ ทำตัวให้ดี ๆ หน่อย พ่ออายเขานะรู้ไหม)

“ขอเวลาทำใจหน่อยไม่ได้เหรอคะ...”

(ไม่มีเวลาทำใจ..เรือจะล่มแล้ว ต้องโดด) หะ! โดดไปไหนวะ งง

“คืออะไรอ่ะพ่อ โดดไปไหน”

(เปรียบเปรย! แค่นี้ล่ะ ถ้าไม่กลับไปทำงาน จะไม่ให้เข้าบ้าน วันนี้แม่กลับมาจากเกาหลีด้วย เดี๋ยวอดเจอแม่นะ)

ขู่เหมือนฉันเป็นเด็กตลอดเลย

“ค่ะ! พ่อชอบบังคับ” ฉันพูดเสร็จก็ตัดสาย จะรอให้พ่อด่ากลับมารึไงวะ เฮ้อ!

“ไงวะ พ่อเธอยอมไหม?” มันรู้คำตอบดี แต่ทำเป็นถามฉัน ฉันรู้

“อย่างที่รู้! ฉันยอมช่วยแกแล้ว ไหนแกช่วยบอกจุดอ่อนของตาเวียร์มาดิ!” ไอ้ไทม์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ก่อนที่มันจะมองหน้าฉันจริงจัง

“มันไม่เชิงเป็นจุดอ่อนหรอก... เธอรู้จักการเสริมดวง ใส่เสื้อตามสีวันป่ะ” ฉันนั่งนิ่งทันที รอฟังมันพูดต่อ

“ไม่โว้ย! แกให้ฉันอ่อยเขาใช่ไหม บอกมาตรง ๆ”

“อ่อยอะไร มันเป็นการเสริมดวง ถ้างั้นฉันก็อ่อยมันด้วยดิ ฉันทำยังสำเร็จเลย แล้วมันก็ไม่ได้พิศวาสอะไรฉันนะ แถมไล่ถีบฉันอีก แต่มันยอมให้ลอกงาน ฉันทำได้ผล กับเธอฉันว่ามันก็ไม่พิศวาสเหมือนกัน... อย่างที่บอกมันชอบผู้หญิงอ่อนหวาน ละมุน ซึ่งเธอไม่มีเลย”

เชื่อก็โง่แล้ว ฉันโดนไอ้ไทม์หลอกเต็มประตู

“แกมันคนกะล่อน คุยกับแกไม่ได้สาระเลย เหอะ เสียเวลา” ฉันคว้ากระเป๋าลุกขึ้นจากเก้าอี้ จะเดินออกไป

“เฮ้ย! ลองดูสักอาทิตย์ อธิษฐานทีละอย่าง ไม่ได้ผล... ให้เตะเลย”

ฉันหันไปเบะปากใส่ไอ้ไทม์ ก่อนจะรีบเดินออกมาอย่างรำคาญ ฉันเบื่อ! นึกว่าไอ้ไทม์มันจะเป็นทางออกเดียว ที่ไหนได้... มันน่ะทางตันเลย ไอ้บ้าเอ้ย! ฉันต้องแบกหน้ากลับไปทำงานกับตาเวียร์อีก!

ฉันเดินเล่นในห้างต่อ เพราะไม่รู้จะไปไหน เดินไปคิดไป ถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก จนหันไปเห็นช้อปชุดชั้นในนั่นล่ะ แล้วมันก็ทำให้ฉัน คิดเรื่องที่ไอ้ไทม์พูดอีกรอบ

ไม่! ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่

ไม่ มี ทาง! ไม่ มี ทาง!

ไม่ ไม่ ไม่!

ตัดภาพมาที่ ไออุ่นกำลังยืนนิ่งหน้าช้อป!

ยืนมองกางเกงในหลากสีที่แขวนเรียงกันเป็นตับอยู่เนิ่นนาน... เอาไงดี หรือจะลองดูวะ นี่กูบ้า หรือกูบ้าเนี่ย!

ฉันไปบ้าตามไอ้ไทม์ได้ไงวะ!

เอ่อ... จะว่าฉันบ้าก็ได้ เพราะขา... มันก้าวเข้ามาในช้อปแล้ว!

“หาอะไรอยู่เหรอคะ คุณลูกค้า”

“เอ่อ... แบบนี้... มีกี่สีคะ”