พลาด2 นิยาย บท 69

“แม่มีแฟนเก่าด้วยเหรอคะ แปลกแหะ แม่ไม่เคยเล่าให้ปั่นฟังเลย” ฉันหันไปถามสงสัย จนพ่อหัวเราะเบา ๆ

“มี แต่อย่าสนใจเลย มันนานมากแล้ว อยู่กับปัจจุบันดีกว่า” ไม่ให้ฉันสนใจได้ยังไง ยิ่งพ่อพูด ฉันยิ่งอยากรู้... มันมีอะไรให้ชวนสงสัยมาก โดยเฉพาะคำว่า ‘อยู่กับปัจจุบันดีกว่า!’

ฉันพยักหน้ารับ… ก่อนจะเดินขึ้นห้อง พร้อมเครื่องหมายคำถามในหัว แฟนเก่าแม่ แฟนเก่าแม่?

ใคร?

พอถึงห้องฉันก็นอนเล่นมือถือ ส่วนไลน์ที่สองคนนั้นส่งมา ฉันไม่เปิดอ่านสักคน เพราะวันนี้มันหนักหน่วงมาก ไปกับคนนู้น มาหาคนนี้ ขอพักสมองและหัวใจ กลัวตัวเองจะเป็นบ้าก่อนมีผัว

ตกเช้า… ฉันก็ลงมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวตัวเอง เพราะครอบครัวกาแฟกับน้ำแข็งนั้น… เขาไปเที่ยวญี่ปุ่นกัน บรรยากาศในบ้านเลยเงียบ ๆ หน่อย จนฉันเดินมาถึงโต๊ะ และเลื่อนเก้าอี้นั่ง แม่ก็ยิงคำถามใส่ฉันเลย...

“น้ำปั่นเอาแมวไปไว้ไหนล่ะ” พี่นาวินกับไอ้ซินน์มองหน้าฉันทันที บอกดีไหมวะ ถ้าบอกไป… แม่จะคิดว่าฉันกิ๊กกับไทม์รึป่าว

“เอ่อ อยู่กับไทม์ค่ะ” ฉันตัดสินใจบอกไปตามตรง จนแม่วางช้อนลง… แล้วยกน้ำในแก้วขึ้นดื่ม

รู้เลยว่าจะเจออะไร!

“คบกับไทม์รึไง?” พี่นาวินกับไอ้ซินน์มองหน้าฉันอีกรอบ

“เอ่อ… ป่าวค่ะ แค่ฝากเขาเลี้ยง เขาเลี้ยงดีนะคะ รักแมว อยู่แต่บ้านเลี้ยงแมวอย่างเดียวเลย…” ฉันมองหน้าแม่แว๊บนึงแล้วก้มลงกินข้าวต่อ

ไม่กล้าสบตาจริง ๆ บอกเลย!

“จะบอกว่าไทม์เปลี่ยนไปแล้วงั้นสิ?” คำถามแม่ ทำฉันตัวแข็งทื่อ ยิ่งมันบวกกับสายตาที่เค้นสุด ๆ คู่นั้น ยิ่งทำฉันทำอะไรไม่ถูก

“เอ่อ ประมาณนั้นค่ะ ก็ไม่ได้เหมือนเดิม” ฉันตอบ และก้มหน้ากินข้าวต่อ จนแม่เคาะจานเบา ๆ

“น้ำปั่น… มองหน้าแม่ หลบตาแม่ทำไม” ก็หนูกลัวไง!

พ่อได้แต่มองฉันด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะพยักหน้าให้เบา ๆ เพื่อเป็นขวัญกำลังใจ

ช่วยหนูก่อนได้ไหม

“น้ำปั่น แม่ถามตรง ๆ ลูกชอบไทม์ใช่ไหม?” ทุกคนหันไปมองแม่เป็นตาเดียว และหันกลับมามองฉัน รอคำตอบ!

“ปะ… ป่าวค่ะ ไม่ได้ชอบ แต่เขาก็พยายามเปลี่ยนตัวเองเพื่อจะจีบปั่น เอ่อ... ปั่นก็แค่คิดว่าเขาดีขึ้นกว่าเดิมค่ะ” ไอ้ซินน์บีบมือฉันแน่น เมื่อฉันเริ่มเสียงสั่น เพราะฉัน… สู้สายตาพิฆาตแม่ตัวเองไม่ไหวจริง ๆ

“จะเปลี่ยนได้กี่วัน? วิ่งตามผู้ชายเจ้าชู้ มีแต่เจ็บกับเจ็บนะน้ำปั่น ตัดใจซะ... ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ อย่าหาว่าแม่ไม่เตือน”

แม่พูดเรียบ ๆ จนพี่นาวินรีบจับมือแม่

“แม่ใจเย็น ๆ ครับ” ส่วนฉัน... มองพ่อ เพื่อขอความช่วยเหลือ จนพ่อหันไปหาแม่ แล้วพูดว่า

“วันนี้… ไปเที่ยวกันไหมหวาน” พ่ออ่ะ โอ้ย… ทำไมแม่ฉันถึงมีอำนาจขนาดนี้ พ่อไม่พูดอะไรเลย! นอกจากพยักหน้าให้ฉันยอมแม่ และบอกความจริงกับแม่ซะ!

“ไม่ค่ะ หวานจะไปบ้านพี่ที หวานจะไปคุยเรื่องที่หวานเคยพูดสมัยก่อน ไม่เข้าใจจริง ๆ ทำไมพี่ทีถึงสอนลูกชายให้เหมือนตัวเองแบบนี้ ถ้าลูกเราไปหลงรัก หมอเข้าใจไหมคะ... ว่าหวานไม่อยากให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอย”

ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเหรอ? ฉัน พี่นาวิน และไอ้ซินน์มองหน้ากันตกใจ ก่อนที่แม่จะหันมาเห็น… แล้วเอามือกุมขมับตัวเองทันที

“เฮ้อ!”

“แม่ไม่ต้องเครียดหรอกค่ะ ปั่นไม่ได้ชอบ… คือ…”

“ทำไมแม่จะไม่รู้ ปั่นไม่เคยพูดแบบนี้เรื่องไทม์ ปั่นเลิ่กลั่ก ตกใจทุกครั้งที่แม่ถาม จะใครก็ได้ปั่น แต่ไม่ใช่ไทม์ได้ไหม”

อะไรของแม่เนี่ย… ทำไมถึงไม่ชอบเขาขนาดนั้น ทำอย่างกับไทม์เคยทำอะไรให้ฉันอย่างงั้นล่ะ

“ทำไมคะ แม่เกลียดอะไรไทม์นักหนา แม่ไม่โอเคกับทุกเรื่องของเขาเลย ปั่นเริ่มสงสัยแล้ว” พ่อบีบมือแม่ และส่ายหน้าเบา ๆ แต่แม่ไม่สนใจ จ้องหน้าฉันไม่ละสายตา

ทำพี่นาวินถึงกลับดึงมือไอ้ซินน์ลุกขึ้นทันที

“ผมไปทำงานแล้วครับ ซินน์ท้องอยู่… ไม่อยากให้เครียดตาม” ซินน์มันบีบมือฉัน และมองมาด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่จะเดินก้มหน้าออกไป

เหลือแค่ฉันกับพ่อแม่… ที่ยังนั่งอยู่

“หวานพอได้แล้ว ให้ลูกตัดสินใจ และเลือกเองเถอะ” แม่ไม่สนใจพ่อเลย ตอนนี้จ้องจะทำสงครามประสาทกับฉันเท่านั้น

“แม่ไม่ได้เกลียดไทม์หรอกนะปั่น แต่ไทม์เจ้าชู้ คนเจ้าชู้แบบนี้เปลี่ยนง่าย ๆ ที่ไหน ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าความเจ้าชู้ มันจะถ่ายทอดไปถึงพันธุกรรม”

“หวาน” พ่อรีบหันไปปราม และจับมือแม่อีกครั้ง แต่แม่… กลับจับมือพ่อออก

อะไรคือ… ถ่ายทอดความเจ้าชู้ไปถึงพันธุกรรม? ใครเจ้าชู้มาก่อน? แม่เขาเหรอ หรือว่า… พ่อเขา? แล้วทำไมแม่ถึงดูเครียด และจริงจังขนาดนี้?

ถ้าแม่บอกว่าลุงทีเจ้าชู้ แล้วตอนนี้… ลุงทีเลิกเจ้าชู้รึยัง ถ้าเป็นแบบนั้น… ทำไมป้าเมย์ถึงแต่งงานด้วยล่ะ?

ฉันปวดหัว ‘ตุบ ๆ’ ขึ้นมาทันที ที่คิดเยอะขนาดนี้… หรือฉันจะหลงคารมเขาแล้ว โอ้ย… ไม่นะ! เขายังเหลือผู้หญิงอีกตั้งสองคน! อย่าเพิ่งไปชอบเขา!

ฉันทุบหัวตัวเองรัว ก่อนที่จะเก็บกระเป๋า… ไปเซ็นชื่อออกเวร พอเดินมาถึงหน้าโรงพยาบาล ฉันก็เห็นรถเขามาจอดรอแล้ว

เมื่อเขาเห็นฉัน… เขาก็ลงจากรถ แล้วอ้อมมาเปิดประตูให้ ก่อนที่จะดึงดอกไม้ในมือฉันไป… เก็บหลังรถ เอ่อ… ดอกไม้เขานั่นล่ะ ส่วนของไคล์... ฉันเก็บไว้ในห้องตรวจ

ขึ้นรถมา… เขาก็โน้มมาหอมแก้มฉันทันที ประหนึ่งว่า อดอยากปากแห้งแก้มฉันมานาน!

“วันนี้แม่แมวเหนื่อยไหมคะ” รันรันเดินมาจากเบาะหลัง แล้วขึ้นมานั่งบนตักฉันทันที

“ไม่… รันรันอ้วนขึ้นนะเนี่ย” ฉันลูบหัวรันรันจนมันหลับตาพริ้ม

“กินดีอยู่ดีไงคะ พ่อรวย” ฉันเบะปากใส่ทันที จนมือปลาหมึกมือเดิม เอื้อมมาจับมือฉัน… ไปหอม

“คิดถึงแม่แมวจังเลยค่ะ”

ไอ้บ้า! ฉันรีบหันหน้าหนี กูเขินมาก มันละมุนละไม จนใจสั่นแทบจะทะลุออกมา!

“พอ! ไปเคลียร์สาวในสต็อกก่อน” ฉันดึงมือกลับ จนเขาโน้มมาหาฉันแทน

“แสดงว่าแม่แมว... เปิดใจให้พ่อแมวแล้วใช่ไหมคะ?” เปิดใจบ้าอะไร! เรื่องครอบครัวเราสองคน ฉันยังคิดหนักอยู่เลย ไหนจะความรู้สึกที่งง ๆ ของตัวเอง กับปัญหาพ่อแม่ในอดีตอีก โอ้ย! มันตีกันไปหมด!

“ไม่รู้ ไทม์ เอ่อ... บ้านเราสองคน เคยมีเรื่องอะไรกันในอดีตรึป่าว?” เขาขมวดคิ้วทันที ก่อนที่จะทำหน้านึกคิด

“เรื่องอะไร? ไม่นะ แม่แมวห่วงเรื่องนี้เหรอ อย่าคิดมากเลย... ไม่มีหรอก พ่อแม่ไทม์ชอบแม่แมวจะตาย” เขายิ้มจนตาหยี เอ่อ... แต่แม่ฉันไม่ชอบนายมาก!

“ไม่ใช่เรื่องนั้น เรื่องนั้นฉันจะคิดมากทำไม คือ... เรื่องในอดีต แม่ฉันกับลุงที “

เขาหุบยิ้ม... มองฉันแว๊บนึง ก่อนที่จะหันไปขับรถต่อ แล้วถามกลับมาว่า

“ทำไมคะ... มีอะไร?”

ตายจริง เขายังไม่รู้สินะ! เอาไงดีน้ำปั่น บอกดีไหม บอกหรือไม่บอก?